جنگ در افغانستان از دست رفته است

 جنگ در افغانستان از دست رفته است، اما ایالات متحده هنوز تلاش می کند

تا جای پائی برای خود  نگهدارد

 

نویسنده:  https://www.moonofalabama.org/2021/06/the-war-on-afghanistan-is-lost-but-the-us-still-tries-to-keep-a-foot-in-its-door.html

ترجمه: میرعبدالرحیم عزیز

 

6/27/2021

 

 

قوای دولت افغانستان که از ایالات متحده آموزش دیده است، به سرعت در مبارزه با طالبان شکست می خورند. ایالات متحده قول عقب نشینی کامل از افغانستان را داده است. اما اکنون این طرح در نظر گرفته شده است که با ماندن در ادارۀ میدان هوائی  بین المللی کابل، جای پائی برای خود سراغ نماید.  این طرح هم احتمالاً شکست خواهد خورد.

 

هنگامی که عساکر شوروی افغانستان را ترک کردند، نیروهای دولتی که از آنها پشتیبانی کرده بودند سه سال دیگر در این کشور مقاومت نمودند. در حالیکه ایالات متحده به پشتیبانی از جنگ سالاران مختلف و مجاهدین پشتون ادامه میداد، شوروی همه کمک ها را قطع کرد. بدون کمک مجدد شوروی، نیروهای دولتی مجبور به تسلیم شدند. اکنون نیروهای اشغالگر ایالات متحده، کشور را ترک میکنند. اما دولت و نیروهائی را  که آنها پشت سر می گذارند به مراتب کمتر از قوای دست پروردۀ  شوروی، توانائی بقاء را دارند. به سرعتی که اکنون طالبان به پیش میروند، فرض کنیم که فقط چند ماه طول خواهد کشید تا نیروهای دولت افغانستان به طور کامل سقوط کنند.

 

در افغانستان حدود 400 ولسوالی دارد. طالبان برای مدتی بیش از 50٪ از مناطق روستائی را تحت کنترل خود داشتند اما معمولاً از تصرف مراکز منطقه خود داری می کردند. اکنون تغییر خورده  است. بین اول ماه می تا 14 جون سال جاری طالبان کنترل 34 منطقه را در افغانستان به دست گرفتند. در هفتۀ گذشته آنها دوازده ناحیۀ دیگر را اضافه کردند، 4 منطقه صرف در روز یکشنبه به تصرف آنها درآمد.

 

قابل توجه اینکه، بسیاری از مناطقی که طالبان تصرف کردند در مناطق پشتون نشین نبوده بلکه در شمال قرار داشته  که جمعیت آنها اغلب ازبک، تاجک و یا از اقلیت های قومی دیگر است. قبل از حمله ایالات متحده ، این جمعیت اکثراً ضد طالبان بودند.

 

تکتیک هائی که طالبان استفاده می کنند، از هم  کم مغایرت  دارد. آنها ابتدا به مراکز تفتیش و سنگرهای کوچک اطراف مرکز منطقه حمله می کنند تا بعد بتوانند سنگرهای اصلی اردو و پلیس دولت را محاصره نمایند. سپس بزرگان قبایل برای ارائه  درخواست طالبان برای تسلیم شدن به آنجا اعزام می شوند. طالبان قول می دهند که به کسیکه اطاعت  کند، صدمه ای نخواهند زد. آنها فقط از عساکر می خواهند که خلع سلاح شوند و نام خود را نزد آنها ثبت نمایند. آنها پول کافی برای سفر  به خانه در اختیار آنها قرار می دهند.

 

دولت دیگر قادر به تجدید قوا  و تقویت مواضع محاصره شده نیست. نیروی ضعیف هوائی فاقد هیلوکوپتر است.که بتواند کاری انجام دهد. معدود MI-19 ساخت شوروی قدیمی هنوز در پرواز هستند. افغان ها می توانند بیشتر آنها را خود شان محافظت نمایند. سال ها قبل، افغانستان میخواست هیلوکوپتر های بیشتری از روسیه بخرد. اما کانگرس ایالات متحده مداخله کرد. لابی اسلحه خواستار این بود که قوای هوائی افغانستان باید طیارات ساخت امریکا را خریداری نموده و پرواز دهد. هلی کوپتر UH 60 Blackhawk و سایر طیارات ساخت ایالات متحده تحویل داده شدند. اینها  از توانائی کمتر برخوردار بوده اما  پیچیده تر و گرانتر از مهمات ساخت روسی اند. افغان ها توانائی حفاظت آنها را نداشتند و به عوض قراردادی های امریکائی برای این کار استخدام شدند. اما اکنون آن قراردادی ها  با قوای امریکائی در حال ترک گفتن هستند. Blackhawks ها یک به یک خراب میشوند و به زودی چیز دیگری برای پرواز باقی نمی ماند.

 

قوای دولتی مجال نگهداری مراکز مناطق مختلف را ندارند.  اکنون به جای جنگیدن تا آخر، تمایل به این است که از جنگ دست بردارند.  هر روز صدها عسکر تسلیم می شوند و مورد استقبال طالبان قرار می گیرند. آنها مقدار زیادی سلاح، موتر و مهمات را برای طالبان تحویل میدهند  که در عملیات بعدی خود استفاده کنند.

 

تلاش های نیروهای دولتی برای تسخیر دوبارۀ مناطق تحت تصرف طالبان ناکام مانده است. هفته گذشته یک واحد کماندوی آموزش دیدۀ امریکائی متشکل از 50 عسکر سعی نمودند تا مرکز دولت آباد در ولایت  فاریاب را دوباره متصرف شوند. طرح این بود که در آغاز عملیات، 50  کماندو اول حرکت نمایند و بعد 170 عسکر و پلیس به دنبال آنها حرکت نمایند. قرار بود حمایت هوائی هم  در دسترس باشد. کماندوها وارد شدند اما  در محاصره قرار گرفتند و در مدت یک ساعت، نیمی از آنها نابود گردیدند. کسانی که قرار بود آنها را تعقیب  و پشتیبانی کنند از ترس حملۀ  دشمن و در دام افتادن هرگز پایگاه خود را ترک نه کردند و وعدۀ حمایت هوائی  هم هرگز نرسید.

 

اردوی  افغانستان دارای روحیه ضعیف است و همچنان پشتیبانی لازم را  برای حفظ مواضع خود ندارد  و به زودی از هم می پاشد. چین این را به خوبی میداند و روی همین دلیل  از اتباع  خود می خواهد که کشور را ترک گویند.

 

اردوغان رئیس جمهور ترکیه یک هفته قبل این نظر  را مطرح کرد که میتوان از نیروهای ترکیه برای “امنیت” میدان هوائی  بین المللی کابل استفاده کرد. به نظر میرسد این طرز دید از واشنگتن دی سی سرچشمه گرفته باشد. پس از اعلامیۀ اردوغان ، طالبان بلافاصله آن را رد کردند:

 

نطاق طالبان روز پنجشنبه گفت، ترکیه باید قوای خود را بر مبنای  توافق 2020 به ارتباط عقب نشینی نیروهای امریکا  از افغانستان خارج کند. طالبان در واقعیت پیشنهاد انقره را برای حمایت و ادارۀ  میدان هوائی کابل پس از عزیمت نیروهای ناتو به رهبری ایالات متحده رد کردند.

 

این تحول سوالات جدی را برای ایالات متحده، سایر کشورها و سازمان های بین المللی در کابل خلق می کند که در صورت نزدیک شدن تهدید  جنگ در پایتخت، چطور کارکنان خود را از این کشور طور امن تخلیه نمایند.

 

نطاق طالبان در دوحه در پاسخ به این سوال که آیا طالبان پیشنهاد ترکیه برای نگهداشتن قوا در کابل برای نگهبانی و ادارۀ میدان هوائی  بین المللی را پس از خروج سایر نیروهای خارجی رد کردند، پاسخ داد که آنها نیز باید بروند.

 

طی هفته گذشته (در آن زمان)، رئیس جمهور بایدن از ناتو بازدید کرد و جلسه ای با اردوغان داشت. او به این طرح موافقت کرد:

 

یک مقام ارشد امریکائی روز پنجشنبه گفت، جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده با تقاضا های رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه برای حمایت از نیروهای انقره موافقت کرد، زیرا آنها ادارۀ میدان هوائی بین المللی کابل را پس از خروج قوای امریکا و ناتو از افغانستان در تابستان امسال حفظ می کنند. جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی امروز در تماس تلفنی با خبرنگاران گفت:

 

“رئیس جمهور بایدن متعهد شد که این حمایت صورت خواهد گرفت” در دیدار روز دوشنبه آنها در بروکسل. سالیوان گفت: “رئیس جمهور اردوغان از این امر ابراز خرسندی کرد  و هر دو جانب به همکاران خود ماموریت دادند که جزئیات نهائی را تهییه نمایند.

 

مقامات امریکائی “در حال تهیه یک برنامه امنیتی دقیق و موثر” برای کمک به طرح امنیتی ترکیه هستند که مقامات غربی آن را برای محافظت از نمایندگی های دیپلماتیک در دولت افغانستان بسیار مهم می دانند، زیرا طالبان در مناطق مختلف کشور موفقیت هائی به دست آورده اند

 

با محفوظ نگهداشتن میدان اصلی یک کشور خارجی، ترکیه نمایندگی های  دیپلماتیک را محافظت نمی کند.  باید دلایل دیگری باشد که این موضوع را روی میز گذاشته اند.

 

سی آی ای سعی کرده است که مراکز طیارات بدون سرنشین را در کشورهای همسایه افغانستان برای ادامۀ عملیات  قاچاق مواد مخدر علیه القاعده در افغانستان فراهم کند. مذاکرات با پاکستان انجام شد اما عمران خان نخست وزیر پاکستان علناً این طرح را رد کرد:

 

عمران خان در مصاحبه ای با Axios HBO قاطعانه اظهار داشت که اجازه نخواهد داد ایالات متحده از پاکستان به عنوان پایگاه عملیات افغانستان استفاده کند.

 

عمران خان به مصاحبه کننده، جاناتان سوان، گفت که به هیچ صورت  اجازه نخواهد داد که ایالات متحد سی آی ای  را در پاکستان مستقر سازد تا برای  انجام مأموریت های ضد تروریسم در ماورای سرحد علیه القاعده، گروه دولت اسلامی و طالبان فعالیت نماید.

 

همکاری پاکستان برای طرح های رئیس جمهور امریكا جو بایدن برای عقب نشینی كامل نیروهای امریكائی از افغانستان تا ماه سپتامبر بسیار با اهمیت  تلقی میشود.

 

آقای خان همیشه مخالف استفادۀ ایالات متحده از پاکستان به عنوان مرکزی برای آغاز عملیات بوده و اظهارات وی به تعقیب ملاحظات مشابه مقامات دولت پاکستان صورت گرفته است.

 

این موضع گیری وی  باعث تحسین بسیاری در پاکستان شد.

 

پاکستان تحت فشار بود که پایگاه سی آی ای  را بپذیرد زیرا به وام از صندوق بین المللی پول که ایالات متحده نظارت می کند نیاز دارد. چین نمی خواهد سی آی ای در افغانستان یا اطراف آن مداخله کند. سال گذشته ایالات متحده جنبش اسلامی ترکستان شرقی (ETIM) را از لیست تروریست های خود خارج کرد. چین می ترسد که سی آی ای با آموزش و تجهیز نیروهای رادیکال ETIM اویغور در افغانستان یا در نزدیکی این کشور، باعث ایجاد مشکلات در سین کیانگ شود. به نظر میرسد که چین اکنون حمایت کافی برای جلوگیری از فشارهای بیشتر ایالات متحده در پاکستان فراهم کرده است.

 

هیچ کشور دیگری در اطراف افغانستان مایل به پشتیبانی از سی آی ای برای باقی  ماندن در افغانستان نیست.  ادارۀ میدان هوائی کابل توسط ترکیه به این کشور امکان می دهد طیارات بدون پیلوت را در داخل کشور حفظ کند تا با شبکه های خود در زمین ارتباط برقرار نماید.

 

کشوری که میدان هوائی  اصلی بین المللی اش  تحت نظر نیروهای خارجی اداره گردد، مستقل نیست. بنابراین چنین موقعیتی می تواند فقط موقتی باشد. هنگامی که طالبان کابل را تصرف کنند، میدان هوائی زیر آتش قرار خواهد گرفت. دلایل  کمی وجود دارد که باور کنم که آنها برای انجام این کار مشکلی خواهند داشت. در حال حاضر طالبان به اندازه کافی توپخانه دوربرد را در اختیار گرفته اند تا آن را در محاصره قرار دهند و یا  بمباران کنند. حمایت هوائی ایالات متحده از نیروهای ترکیه باید از شرق میانه انجام شود و باید از فضای پاکستان هم عبور کند. بنابراین دفاع طولانی مدت از میدان هوائی  امکان پذیر نیست.

 

پس طرح واقعی در سعی برای نگهداشتن پای امریکا یا ناتو در افغانستان چیست؟ آیا ایالات متحده یا ناتو حمله به نیروهای ترکیه و احتمالی مجارستان در فرودگاه کابل را محرک حمله مجدد به این کشور می دانند؟ آیا این منطقی است؟