دلته نجلۍ اوسیدل لا هم جرم دی

له تېرې ورځې يې
خوښۍ سترګو کې برېښېدلې؛
هيڅ د نوي کال کيسه کې نه وه،
نه يې خوښي وکړه او نه هم کوم ځاى ته چکر لاړه
همدا به يې ويل:
لخيره بل سبا ښوونځي مو پيلېږي.
دغه ده يو کال مو پاتې!
فارغې به شو په خير!
او بيا…..
د دغې بيا کلمې سره به غلې شوه،
بې ځوابه به پاتې شوه،
ځکه چې د راتلونکي په اړه
له وړاندوينې
او برنامې جوړولو څخه ناهيلې ښکارېده،
وېريدې؛
ویل يې! هسې نه چې هرڅه همداسې آسانه ختم شي،
د ادې به مې ورپام شو،
ويل به يې:
پاڅېږئ!
شيطان يې درښيي؛
د شيطان مه منئ!
تشويش مه کوئ!
خداى مهربانه دى!
هرڅه به سم شي!
خوبونه به مو رښتيا شي!!!
نجونې په سل شور و شوق لاړې؛
ځانته يې د ښوونځي له پاره اوږدې جامې واخيستې،
ما ويل کالي مو په ځان برابر دي؟
ماته يې سايز لوى ښکاري؟
ويل هو لږ لوى دي!
خو قصدا مو اخيستي!
هسې نه په دې بهانې مو ښوونځي ته پرينږدي،
تر دې به دا ښه وي؛
چې له مخکې ځان چمتو کړو،
بيګا يې جامې اتو کړې،
زر او يو امېدونه يې زړه پورې وګنډل،
زر او يو خوبونه يې ولېدل،
ټوله شپه ويده نشوه؛
ويل سهار راباندې ناوخته نشي،
سهار لمانځه نه وروسته يې جامې واغوستې،
سپين د پريښتو څادر يې په سر کړ،
پرته له ډوډۍ خوړلو ووته!
ورغږ مې کړ!!!!
حنظله جانې!
راشه زړګۍ ډوډۍ دې وخوره،
بيا لاړه شه!
ويل نه خورجان!!
ناوخته کېږي،
ښوونځي کې ډېر کارونه لرو، بايد هرڅه تنظيم کړو،
نن لومړۍ ورځ ده بايد په وخت ورشم،
د څو شيبو په تېرېدو حنظله ګکه مې بېرته راوګرځېده،
ما يې فکر بدلول غوښتل نو ومې ويل:
لا د ښوونکو ستونزه نه ده حل شوې،
دا چې حل شي نو ښوونځي پيلېږي له خيره.
په ژړغونې غږ يې وويل:
خورې هسې خبرې مه کوه!!
ماشوه خو نه يم؛
يو ځل بيا يې زمونږ ښوونځي راوتړل،
يوځل بيا يې زمونږ د زده کړو مخه ونېوله،
يو ځل بيا يې دا ثابته کړه!
چې فکرونه نه بدلېږي،
يو ځل بيا يې وښوده؛
چې دلته جلۍ اوسېدل لا هم جرم دى!!!!!!

افغانستان
زده کړې
محروميت