کابل چې ما پخپلو سترگو ولید/ ۳

یادونه! 

دا لیکنې زما د سترگو لیدلی حال او شخصي برداشت دی! ښایي په ځینو ځایونو کې سم

او نورو کې تیروتی اوسم. موږ‎ د خپلې مبارزې دویم او ستونزمن پړ‎او کې یو.

ھغه مھال چې  انډیوالان  ( اصلي نوم ستونزې پیښوي ) له کفري نړ‎ۍ سرہ په فزیکي اخ و ډب اخته وو،

ماته نیوکې سمې نه بریښیدې،خو اوس باید سالمې نیوکې وکړ‎و.

حضرت عمر رضی الله تعالی عنه ته منسوب قول دی چې فرمایي: حاسبوا أنفسكم قبل أن تحاسبوا،

یانې مخکې له دې چې محاسبه درسرہ وشي، ځان سرہ خپله محاسبه وکړئ!

ما د سفرنامې په تیرہ برخه کې د بھرنیو چارو وزارت پر ملگرو نیوکې کړ‎ې وې.

زہ پوہ نه وم چې د دې  روڼ اندو ملگرو د حوصلې او زغم ججوری د چتي ھغه په اندازہ دی،

اوس را څخه ټول ماڼیجن دي؛ څوک مې پرفیس بک پاڼه رپورټ کوي، څوک مې له ویبسایټونو لیکنې

بې له کوم منطقي ځواب څخه حذفوي او څوک نورو ته زړ‎ونه تشوي!

زما په سفر نامه کې به په نورو ارگانونو ھم اصلاحي نیوکې وگورئ، ھیله دہ ملگري ما درک کړ‎ي،

 را څخه ماڼیجڼ نشي، د ام ا رت او پهټوله کې د ھیواد علیا مصلحتونو ته ترجیح ورکړ‎ي.

رب مو بریمن لرہ

د شاعر مسلک

سهي لاره به ښایم که وم وم، که نه وم نه وم

رښتیا رښتیا به وایم، که وم وم، که نه وم، نه وم

د حق د پیروۍ نه مې، بل څه نشته په زړه کې

چې څه یمه، همدا یم، که وم وم، که نه وم، نه وم

آزاد یم زیږیدلی، بندگي کولی نه شم

بنده د خپل مولا یم که، وم وم، که نه وم، نه وم

په بډو خوشامندو مې، ځان خوښ نه دی، چې غټ شم

که غټ یمه همدا یم، که وم وم، که نه وم، نه وم

چې څوک غواړي څه سپکه مې، د قام له څه جهته

د ښمن د هغه چا یم، که وم وم، که نه وم، نه وم

خدمت د خپلې ژبې، قام وطن، زما مسلک دی

په دې مینه به پایم، که وم وم، که نه وم، نه وم

کرم ښکلي تخمونه ، چې گلزار شي پښتنو ته

په دغه تمنا یم، که وم وم، که نه وم، نه وم

په ماته کښتۍ ناست یم، طوفانونه دي، په مخ کې

په دې لاره یې بیایم، که وم وم، که نه وم، نه وم

د ناز په خوب ویدې غنچې، ورو، ورو را ویښومه

خادم باد صبا یم، که وم وم، که نه وم، نه وم

مولانا قیام الدین خادم رحمه الله تعالی

_____________________________

دریمه برخه 

له استاد ځلاند سرہ لیدنه:

۲۶ اگست

سھار چای مو په کانتننتل کې وڅکلې. لږ‎ہ شیبه پس زمان دیھاتي صیب د استاد لیدو ته راغی.

ھغه یو ساعت له استاد سرہ خبرېوکړ‎ې او بیا رخصت شو.

لږ‎ہ شیبه پس ذاکري صیب ھم راغی او موږ‎ د استاد ځلاند میلمستیا ته لاړ‎و.

ډاکتر ځلاند سرہ زما پیژندگلوي وہ خو مخامخ مې نه و لیدلی. ھغه د قوي منطق، خندنۍ څیرې او

لوړ‎ استعداد لرونکی ځوان علمي کادردی.

استاد راسخ العقیدہ مسلمان، او ملي گټو ته ژمن افغان دی. موږ‎ په ډیرو موضوعاتو گټور بحثونه وکړ‎ل.

ھغه د خپلو خبرو په ترڅ کېوویل:

 بھر میشتي روڼ اندي باید افغانستان یواځې پرینږدي، اوس له هر بل وخت څخه لا ډیر د دوی تجربو،

وړاندیزونو، سپارښتنو ان سالمفشار، او نیوکو ته اړتیا ده.

د طالبانو د راتگ پر مھال، د ولس هېلې او توقعات بیخي لوړ وو، چې له بده مرغه، ګڼ مسایل

برعکس وختل لکه د واک کامل انحصار، دحذف او رټلو سیاست ته مخه کول، د تکنوکراتو،

با استعداده، لایقو او مسلکي ګمارنو پر ځای د انډیوالیزم پالل او نور خلک داسېمايوسه کړل

چې که په دې برخه کې چټک بدلونونه را نه راشي، کیسه نوره هم خرابیږي.

د علمي کانفرانسونو دایرول، اوسنیو ستونزو ته علمي/عملي حل لارې وړاندې کول،

ځینو مھمو پوښتنو ته ځوابونه لټول، لکه ولې باید اساسي قانون ولرو؟

د مشروع دولت/حکومت اصول باید څه وي؟ او نور.

دا رنگ غونډې د افغانستان په مقایسه په اروپا، امریکا او نورو ځایونو کې په اسانۍ دایریدلی شي،

ځکه په کور دننه، طالبان لا هم دنیوکو او وړ‎اندیزونو پر توپير او د ارزښت په توګه ورته

په کتلو کې ستونزې لري، ډیری سالمې نیوکې لا ھم ورته تخریب ښکاري، او ډیرانتقادونه دښمني!

د پایلې په توگه باید یادونه وکړ‎م چې افغانستان ،د  افغانانو او اسلامي حرکتونو وروستی تمځی

او یو داسې فرصت دی، که خدای مکړ‎ہ، دا ځل د اسلامي، ملي دولت په جوړولو کې ناکام شول،

 افغانستان به جغرافیه، او افغانان به هويت له لاسهورکړي، نو ځکه  باید عملي گامونه پورته کړ‎و،

 له خبرو ډېر کم څه تر لاسه کیدای شي.

تر ډوډۍ متصل پس د جمعې لمانځه ته لاړ‎و. دا لومړ‎ۍ ځل و چې ما په خطبه کې

 د مشر شیخ صیب نوم واورید؛ عجیب کیف یې وکړ‎، امامخطبه ویل او ما د موجودہ نظام

له ټولو کمیو او نیمگړ‎تیاو سرہ د لوی رب شکرونه ایستل چې په ټول اسلامي امت کې یې یواځې

موږ‎ ته د شرعي نظام قایمولو فرصت را په برخه کړ‎!

استاد ترہ کی مو نور ھوټل ته را ورساوہ، دولتزی صیب ورسرہ پاته شو، ذاکري صیب او زہ د

رحمت الله کاکا زادہ صیب لیدلو ته ورغلو. د ھغه کور د کانټننتل ھوټل سرہ ډیر نژدې و.

ماته یو بل ستر زیری دا و چې عنایت الله کاکړ‎ صیب ( د کاکا زادہ صیب ورور ) ھم له کراچۍ

څخه کابل ته راغلی و. د ھغه د مریضۍ ( فالج ) پر مھال مې تل د ھغه صحت پوښتلو ھڅه کړ‎ې وہ،

کله به مو د کشر مولانا صیب نصر الله کاکا زادہ، کله د مشر کاکا زادہ صیباو کله د کورنۍ د نورو

غړ‎یو له لیارې، خو د خپلو صحي معاذیرو او نورو بوختیاو له امله مو ھغسې احوال نه و اخیستی لکه

څرنگ چې پکار و.

کابل ته له راتگ مخکې مو څو ځل زړ‎ہ کې وگرځیدل چې که د پاکستان د ویزې اسانتیاوې وې نو زہ به

د خپل ورور پڅیر ملگري پوښتنېته کراچۍ ته ځم! خو د لوی رب کرم و؛ کراچۍ یې راته کابل ته راوستې وہ!!

کاکړ‎ د اا د فرھنگي مبارزې داسې یو کلک سنگر و چې بیباکه قلم او حق ویونکې ژبې به یې تل

د ازغیو پر ډیرۍ کینولی و، خو اوس دھغو ټولو ناخوالو سرہ سرہ، تقدیر د ناځوانه مرض فالج

له ازموینې سرہ ھم مخ کړ‎ی و.

 موږ له نورو میلمنو سرہ‎ په میلمستون کې ناست وو چې ھغه د کور د ھلکانو په مرسته بیرون راغی!

ما په غیږ‎ کې ونیو، ښکل مې کړ‎، ھغهڅه ویل غوښتل خو فالج یې تر ھر څه زیات پر ژبه تأثیر کړ‎ی،

د زړ‎ہ خبرہ یې په زړ‎ہ کې پاته شوہ.

ھغه د قوي استدلال او فصیحې ژبې څښتن و. خدای شته زہ یې ھم اوسني صحي حالت پسې واخیستم،

ځان مې ټینگ نه کړ‎ای،میلمستون مې پریښود، له کورہ بیرون لاړ‎م، د اوښکو سیلاب لکه کور نړ‎یدلی افغان

 داسې په مخه کړ‎ی وم چې خپله ھم نه پوھیدم چرتهځم!!

لږ‎ شیبه پس، چې فکري او روحي حالت مې یو څه نورمال شو، بیرته راغلم.

کاکړ‎ صیب یو ماشوم کور ته ولیږ‎ہ. ھغه یې څه په ژبه او څه پهاشارو پوہ کړ‎ چې پکول یې راوړ‎ي

 تر څو یې ماته ھدیه کړ‎ي!

ما بیا ھماغه پکول په ټولو مجالسو کې په سر کاوہ!

له ھغه ځایه پر لارہ ما ذاکري صیب ته وویل: موږ‎ د یو ملت په توگه ډیر بدمرغه انسانان یو

 او بیا د ااا د فرھنگي مبارزینو په توگه تر ھغېلا ډیر بدمرغه یو.

د عبد الحی مطمئن صیب د ټولې قلمي مبارزې پاداش د محرومیت او فقر مرگ و،

 دا نور ھم پر ھغه ور قیاس کړ‎ئ!

آیا موږ‎ نه شو کولای چې د فرھنگ او اطلاعاتو وزارت یا د کوم بل دولتي چوکاټ په اډانه کې

د یوې داسې ټولنې بنسټ کیږ‎دو چې پهتنگسیا او ناوړ‎ہ شرایطو کې د بېکسو، معیوبو، رنځورو

 او معلولو فرھنگیانو لاس نیوی وکړ‎ي؟!

د جنازې بازو مې نیسه

چرته به ما په راستی خوله در کړ‎ې وینه

د ااا سیاسي کمیسون سرہ مجلس

دا لړ‎ۍ ادامه لري