یووالی!-لنډه کیسه

د مني تیز شمال وو.
د ونو ژیړي پاڼې بې واره په ځمکه غورځیدې
د ځمکې خړ مخ ژیړو پاڼو نیولی وو
منی وو حویلۍ کې زیات رنګونه نه لیدل کیدل
بس تر سترګو  به دي  یوازي وچ ژیړ رنګ کیدو
تیز شمال  زیاتی پاڼې یوړې  شیبه وروسته خړه ځمکه تر پانو لاندي ښکاره شوه
ورو  مې ور وکتل
ډله میږتنو د یو کوچني غار څخه  زیاتي خاوري را ایستلې وې
لا هم لګیا ول
د غار څخه د راوتلو میږتونو د هر یوه په خوله کی به د خاورو کوچنۍ ذره وه  بیا به یې د اچول سوې خاوري څنګ ته واچوله بیرته به د غار یعني خپل کورګي په لوري روان  سوو
شمیر یی زیات وه خو توان یې کم وو
بیا یې هم تر موږ خپل کار په چټکۍ کاوو ځکه د یوې موخي د پاره اخته ول
یووالی یې درلود چې یووالی هر نا توانه ته توان ورکوي
د غار په خوله کی لوی میږتون  خپلي  پښې کیښودې
وروسته د غار شاوخوا را وګرځیدو
کله چی ډاډه شوو  چې  باد رو دی
نو  د څو نورو میږتنو په مرسته یې  کوچنۍ اوږده لښته  را کش کړه داسي یسېده لکه د بیرغ جنډه
لوی میږتون د  بیرغ لښته پر ځمکه ودروله او شاوخوا نورو میږتنو  د لرګي بیخ ته تر څو  بیرغ نیغ ودریږي خاوره واچوله
سترګي مې د اوښکو ډکي شوې
ومې ویل میږتون چې توان نلري پر یوازي د خاوري یوه ذره پورته کړي
خو بیا یې هم د ژوند کولو د پاره یووالی غوره کړی
همدا یووالی دی چې دوی نن کور لري
او همدی یوالی د دوی بیرغ ساتلی
کنې د میږتون به زور څه وي….
ډکو سترګو ته مې درې رنګه تور سور او زرغون بیرغ ودریدو
زړه کې مې ډیري ګیلې وې
پر له پسې مې تکرار کړل
تاسو مو ونه ساتلای شوای، تاسو مو ونه ساتلای شوای! .