عبدالوکیل متین

  نه شکوه شته له بدرنګو نه ګيله لرم له ښکلو نه خفه يم له نصيبه نه خفه له نازولو څوک چې کر د اغزو وکړي د غنمو په پټي کې ستړی کېږي په پنډونو د اغزيو په رېبلو د کونړ د سيند اوبه او انګور بوټي کوهدامن کې نه مې تنده شوله ماته نه خمار شومه…

وړه غوندې دنيا وه هغه هم ورانه ويجاړه څه لوټ شوه څه د شومو هوسونو سره لاړه بلبل د ګل له مخ نه ګل بېزار دی له بلبله نه مينه شوله پاتې نه ياران غاړه په غاړه د وخت سپېرو بادونو کړه ميره سمسور باغونه کښېنې په وچو څانګو يا قارغه او يا خراړه…

ډېر اميدوار ستا د کرم يم د جهان مالکه! د ټولې ځمکې، سيارو، هم د اسمان مالکه! زما په ژوند د تاجدارانو تاج په ځمکه پرېووت ته جاودان ېې، ته سلطان ېې ته سلطان مالکه! ستا په اختيار هزاران ستوري خپل مدار کې ګرځي ته ېې…

را به شې اختره! خو راټول به کوم ګرېوان کړې او که نه؟ راخلاص به مو د جهل له زندانه کوم افغان کړې او که نه؟ زما د قلم ژبه په پوښتنو عادت شوې خفه نه شې! جواب به مې د "نيمې پېړۍ درد" په نوم عنوان کړې او که نه؟ زه نه وايم چې…

دا زړه راځنې واخلۍ دې ګوګل کې نه ځاېېږي حباب غوندې به وچوي سمندر کې نه ډوبېږي د کوم يو ګل په مخ باندې مې زړه ته تسل ورکړم ته يو ېې دوی بې شمېره په ګلشن کې زرغونېږي تنها مې پرېږدۍ خلکو چې د هجر لار کړم لنډه د يار له کوڅې…

تصوير د تصور کې دې اسمان پورې رسېږم چې شمېرم دې خالونه کهکشان پورې رسېږم کاسه په لاس ځنځير د ميخانې په در وهمه وزرو د خمار کې مې جانان پورې رسېږم رقيبه! څيروم دې نن ګرېوان او لمن دواړه بيا خدای خبر چې کله ستا ګرېوان…