اسدالله بلهارجلالزی

سړي په لاس کې لکړه د دروازې په لوري ونیوه او په ټیټ غږ يي خپلې ښځې ته وویل: انارو دا کور یی دی. ښځي په مخ را خورپوړنی لږ پورته کړ، هغې هم ولیدل چې د بنیادم د قد په اندازه د دروازې چوله باندې تیاره پرته ده. خو شیبه وروسته هغه تیاره ورکه…

زړه نازړه يي ګولۍ خولې ته واچوله، یوه شیبه يي د ژبې او تالو تر منځ ټینګه نیولې وه، په ډډ خو ټیټ غږ يي، خپلې میرمنې ته وویل: سلطانۍ بې بې؛ یوه پیاله کې خو لږ تړمې اوبه راکړه! ـ دا توود چای ورسره وڅیښه. د تناره چایجوشونه مې اوس له یخو اوبو…

غوښتل مې له « امین اونو» نه « کاراکوي» ته ستون شم... همدا چې د پل سر ته ورسیدم، یوه چېغه مې واوریده: ويې نیسئ... مه يي پریږدئ چې وتښتي... ساتونکو په منډو پیل وکړ. چېغې او ځوږ جوړ شو...خلک له یوې او بلې خوا را توی شول... ټوله له یوه…