وصیت

زړه نازړه يي ګولۍ خولې ته واچوله، یوه شیبه يي د ژبې او تالو تر منځ ټینګه نیولې وه، په ډډ خو ټیټ غږ يي، خپلې میرمنې ته وویل: سلطانۍ بې بې؛ یوه پیاله کې خو لږ تړمې اوبه راکړه!
ـ دا توود چای ورسره وڅیښه. د تناره چایجوشونه مې اوس له یخو اوبو ډک کړل

ـ سمه ده چای را کړه.
ـ معلمه! له دوا سره دې لږ فرق هم کړی دی؟…
ناورغ په داسې حال کې چې په سختۍ يي ګولۍ تر ستونې تیره کړه، او تندي يي ګونځي پیدا کړل. په هماغه پخوانۍ انداز ټیټ غږ ورته وویل: ولا که يي چندانې په فرق پوهیږم، له ډیرو ګولیو او شربتونو مې زړه تور شو. له دې سره يي له پاکټ څخه هم دوه ګولۍ په خپل رغوی کې ونیولې، د دریم پاکټ څخه يي هم یوه ګولۍ ور واخیسته، ټولې يي په یوه وار خولې ته واچولې او د ساړه چای لوی غړپ يي پسي وکړ، د درملو کڅوړه کې د ګولیو پاکټونه او د شربتو بوتلونه خوندې کړل. په تاخچه کې ایښي کتابچې ته يي لاس ور اوږد کړ. د قلم په لټه کې شو. پیدا يي نه کړ، ښځې ته وویل: د هلک یا نجلۍ له بکسه یو قلم راته راکړه، یو څو یاداښتونه لیکم چې بیا مې له یاده ونه وزي.

شیبه وروسته يي په لړزیدوکو ګوتو کې قلم ور واخیست او داسې يي ولیکل
ګرانې او زړه ته رانژدې سلطانې بې بې، احمدجانه زویه او ګلبشرې لوري، خدای مو خوشحاله ژوند په نصیب کړه. کله چې زه سترګې پټې کړم، د تقاعد له پیسو څخه مې شل زره په بانګ کې درته پریښې هغه به در واخلۍ، خو خیرات او سقاط را پسې مه کوۍ، دوعاوې مو غواړم. سلطانۍ بې بې ته لا شکر دی ځوانه يي یو صالح د ژوند ملګری درته وګوره، خو داشرط به پرې ږدې چې که پسرلي ته د نجونو مکتبونه پیل شول چې لوردې مکتب ته ورولي، احمد زویه خپلو زده کړو ته به په هر حال کې دوام ورکوي. نورنو د چا پور راباندې نشته او زما هم په چا پورنشته، دوه زره روپۍ مې زلیخا ابۍ ته ورکړي دي خو مه يي ورڅخه اخلي،ځکه پور مې نه دي ورکړي د دې کرښو له لیکلو وروسته يي کتابچه بیرته په هماغه ځای کې کیښوده، کلمه يي وویله، په خپله بستره کې وغځیده، تر ډیرو يي شونډان ښوریدل، سهار وختي د جومات ملا صاحب ته کلیوالو وویل: هدیرې ته به ولاړ شئ معلم صاحب محمد حنیف وفات شوی.

—————————————————————————————————–