خداى پامان/ خليل الله عاجز

ټکسي ته پورته شوم، ښېښه مې ښکته کړه، شمال مې ويښتان خراب کړل، اينه کې مې جوړول چې مبايل وشرنګيده، په سکرين مې ګوته کش کړه، غوږ ته مې ونيوه نرم غږ مې تر  غوږه شو:
_هلو جان چيرته يې؟
_بس دا دى نږدې يم بيروبار دى په څو شېبو کې درسېږم جانو.
_سمه ده  پخير راشي ګرانه.
د اونۍ پيل و، ګڼه ګوڼه بيخي زياته وه، ټکسې چلوونكي ته مې وويل:
_لږ بيړه کوه وروره چې ناوخته دى.
_اينه رفته راييستم نمى بينى چقه را بندان است!
دا يې وويل يو لاس يې ټايپ ته وروغځوه دا سندره چالانه شوه “وکړه ديدنونه بيا به نه يمه راکړه نن لاسونه بيا به نه يمه” د دې سندرې په اوريدو خيالونو پسې واخيستم، يو وخت ټکسې چلونكي راباندې غږ کړ:
_اينه ريسديم لالا د کدام چرت رفتى!
خوشحال خان واټ کې له ټکسې څخه ښکته شوم، چې په نرګس مې سترګې ولګيدي دواړه يو ځاى شوو، له څو شېبو قدم وهلو وروسته نږدې رستورانت ته لاړو، ناشته مو وکړه، نرګس زما په اوږه ښه شېبه سر اېښى وه، زما غېږ کې خپل سکون لټوه، په يوه لاس کې يې زما لاس ټينګ نيلولى و، بل لاس يې زما تر ملا راتاو کړ، سرې سترګې راواړولې اوښکو يې په ګريوان نرې لارې جوړې کړې وي، وچې شونډې يې وخوځيدي چوپتيا يې ماته کړه:
_جان! څه کېږې خير دى مه ځه.