مقاله: رفتار زلمی خلیلزاد بدتر از آن است که یک حاکم افغانستان داشته باشد

نویسنده: میکاییل روبن – در یک هفته گذشته من جنجال‌های بلندشده مبنی بر انتقادات حمدالله محب مشاور امنیت ملی افغانستان در مورد زلمی خلیلزاد نماینده ویژه امریکا برای صلح با طالبان را پوشش داده‌ام که در این انتقادها آقای محب گفته است که افغان‌ها فهمیده اند که آقای خلیلزاد به حیث یک «حاکم» رفتار می‌کند.

در پاسخ به آقای محب، دیوید هیل معاون وزارت خارجه امریکا پاسخ خشمگین و حق‌به‌جانبش را بگونه محطاتانه ارایه کرد که وزارت خارجه امریکا به ندرت در برابر روسیه، پاکستان، عربستان سعودی و ایران از آن روش کار می‌گیرد.

آقای خلیلزاد پس از آن که این جنجال‌ها و انتقادها را رد کرد و آنرا «یک باد خنک در فضای» گرم روابطشان خواند، به واشنگتن برگشت و بر دیدارهایش با تادامچی یاماموتو نماینده ویژه سازمان ملل متحد در افغانستان، ویجای گوخلی معاون وزارت خارجه هند و آودون هالورسین معاون وزارت خارجه ناروی ادامه داد. او همچنان با سفیران بریتانیا و پاکستان در واشنگتن ملاقات کرد تا در مورد توافقات جاری با طالبان بحث کنند.

اما آقای خلیلزاد هنوز به اشرف غنی رییس جمهور منتخب افغانستان، در مورد تعهدات که از طالبان خواسته است، گزارش نداده است.

آقای خلیلزاد بخاطر اینکه افغانستان را به تعهدات و گام‌های مشخص پابند کند و مقررات قانون اساسی را کنار بزند و شاید هم بخاطر اینکه انتخابات افغانستان را بیشتر به تعویق بیاندازد، نیاز می‌داند که بگونه یک «حاکم» عمل کند.

صادقانه بگویم، به‌نظر من آقای هیل (در پاسخ به آقای محب) از اندازه کافی بیشتر اعتراض می‌کند.

اما رفتار آقای خلیلزاد بدتر است، زیرا که این رفتارش به سود طالبان تمام می‌شود.

فرض کنید یک موضوع موازی را در نظر بگیریم: برای دهه‌ها،‌ کوریای شمالی به ایالات متحد امریکا پیشنهاد گفتگوهای صلح داده است اما هرگونه بحث که کوریای جنوبی در آن حضور داشته باشد، را رد کرده است. دلیل پیونگ یانگ ساده بود: آنان خود را به حیث یگانه دولت قانونی شبه جزیره کوریا می دانند. هردو دیموکرات‌ها و جمهوریخواهان می دانند که با توافق به چنان شرایط، کوریای شمالی پیش از این که به میز مذاکره حاضر شوند، برنده خواهد بود.

با کنارزدن حکومت منتخب افغانستان، و حتا خودداری کردن از گزارش دادن به رهبر منتخباین حکومت در مورد مواد مذاکرات، خلیلزاد پیروزی را به گروه طالبان (گروه که پیش از حمله یازدهم سپتامبر او همرایشان بخاطر کاروبارش هماهنگی داشت) واگذار می کند.

همچنان آقای هیل (یکی از سفیران پیشین امریکا در پاکستان که شاید با سخاوت زیاد، مشروعیت روایت پاکستان را درون اداره‌اش شایع کرده باشد.) تلاش‌های برای قراردادن مقام‌های افغان در فهرست سیاه را، دوبرابر کرده است. پیش از تعهدات محکم طالبان و باوجود ادامه کشتار بی‌گناهان در سراسر افغانستان، آقایان هیل و خلیلزاد به کشورهای منطقه اشاره می‌رسانند تا این گروه را جایگاه بدهند.

اگر قرار باشد گفتگوهای صلح موفق شود، این یک امر اساسی است که مشروعیت حکومت منتخب افغانستان را تقویت کنیم نه اینکه آنرا کنار بزنیم.

این بسیار بد است که خلیلزاد به حیث یک حاکم رفتار می کند و آقای هیل نسبت به واقعیت طالبان، بیشتر به سخنان محب توجه می کند و هم این بدتر خواهد بود که بخاطر یک توافق گذرا، اصول دپلوماتیک دهه‌ها را نادیده گرفت.

درباره نویسنده: میکاییل روبین(@Mrubin1971) یکی از نویسنده گان نشریه واشنگتن ایکزماینر است. او همچنان در کنار این که یکی از مقام های پیشین وزارت خارجه امریکا بود، در انستتیوت امریکن انترپرایز پژوهشگر است.

برگردان مقاله واشنگتن اکسماینر

ترجمه توسط:احمد مختار سار