طالبان به صلح باور ندارند / توفیق عظیمی

آغاز حملات سالانه طالبان در سراسر کشور و حمله تروریستی 18 ثور ماه جاری  بر یک موسسه امدادی در شهرنو کابل بنام کونترپارت نشان داد که پایان جنگ با وجود بیشرفت گفتگو های صلح هنوز یک رویایی دست نیافتنی است.

طالبان با وجود که ادعای مسلمان بودن دارند حاضر نشدند که در ماه مبارک رمضان جنگ را به پاس احترام در این ماه مبارک متوقف نمایند. بر مبنای تفسیر آنها از دین اسلام خون ریزی در ماه مبارک رمضان فضیلت بیشتر دارد اما واقعیت امر این است که ریختن خون مسلمان در هر زمانی بدون محاکمه شرعی حرام بوده است.

چنانچه دید اسلام به حرمت خون انسان تا حدی است که قتل یک انسان را به ناحق قتل تمام بشریت میداند. اما طالبان و دسته عملیاتی آنها به جنگ نگاه ایدیولوژیک دارند برای آنها دین آرمان سیاسی و نظامی است که سربازان آنها با متقبل شدن هر نوع جنایت باید آنرا به انجام برسانند.همچنان شدت یافتن چرخه جنگی طالبان در ماه مبارک رمضان این نکته را واضح میسازد که رهبران طالبان به مذاکره با ایالات متحده آمریکا  نگاه تاکتیکی دارند و میخواهند ایالات متحده امریکا با گروه طالبان به توافق برسند تا ایالات متحده دست از حمایت نیرو های امنیتی و حکومت افغانستان برداشته و اینها میدان را برای دست یابی به اهداف بادران خود باز یابند و بخواهند یکبار دیگر خواسته های حامیان خود را جامعه عمل بپوشانند.

به نظر میرسد که رهبری طالبان هیچ طرح برای پایان جنگ نداشته و تلاش دارند با تا بدست گرفتن ابتکار عمل در میدان صلح و جنگ به تحقق خواسته های خود و حامیان شان بپردازند. فراموش نباید کرد که جنگ زمانی در افغانستان  به پایان میرسد که آتش بس بر قرار شود و تمام طرف ها روی نقشه راه برای آینده سیاسی یکجا باهم کار کنند اما به نظر میرسد که هم اکنون چنین نقشه ای روی میز کاری طالبان قرار نداشته بلکه برعکس در دستور کار آنها دوام جنگ و خونریزی است و واضع است که طالبان با چنین رویکرد میخواهند ایالات متحده را وادار نمایند تا نیرو های خود را با امتیاز کوچک بیرون کنند اما محال به نظر میرسد که ایالا متحده امریکا اشتباه دهه 90 را یکبار دیگر تکرار کندو بدون دریافت هیچ امتیاری نیرو های نظامی خود را از افغانستان خارج نموده و حکومتی را به دست طالبان برگذارد که با تمویل مالی 18 ساله او به پا ایستاده است.

همین گونه کشور های منطقه و کشور های جهان ، نیرو های سیاسی داخلی و مردم افغانستان هیچ کدام برگشت افغانستان را به وضعیت قبل از سال 2001 نمیخواهند زیرا افغانستان بی ثبات در واقع جهان بی ثبات است. اما طالبان به این نکته توجه ننموده اند و با اتکاه به حمایت حامیان خود به جنگ ادامه میدهند در حالیکه برگشت افغانستان طالبانی مورد قبول هیچ جهت داخلی و خارجی نیست و تنها راه حلی که برای ختم جنگ میماند  این که طالبان با حکومت و دیگر نیرو های سیاسی داخلی مذاکره کنند و روی یک نقشه ای راه به توافق برسند تداوم جنگ از سوی طالبان به هیچ وجه دست طالبان را بخاطر دست یافتن به خواسته های شان به گونه مستقل مهیا نمی کند بلکه نظم مبتنی بر قانون اساسی و دموکراسی را صدمه میزند که به هیچ وجه مورد قبول جهانیان و مردم افغانستان نیست.

در چنین شرایطی که طالبان هیچ برنامه به توقف خونریزی ها در کشور ندارند و در مسله صلح تاکتیکی عمل میکنند بهتر است که حکومت روی برگذاری انتخابات ریاست جمهوری توجه کند و از سوی دیگر با استفاده از فرصت های موجود در نظام بین الملل پروسه صلح و خواسته های طالبان را تحریم نماید. البته انتخابات ریاست جمهوری فرصتی است که شهروندان در دفاع از دموکراسی بسیج شده و دست طالبان را از خواسته های نامشروع شان کوتاه کند، مذاکرات طالبان با ایالات متحده آمریکا در دوحه سبب کند شدن پروسه برگذاری انتخابات ریاست جمهوری شده است اما حالا که طالبان به پروسه صلح بی باورند و کشور را بسوی نابسامانی های بیشتر میبرند بهتر است انتخابات ریاست جمهوری برای یک افغانستان آباد و مترقی برگذار شود.