امریکا به غنی هدایت داد: مذاکرات بین الافغانی را فوراً آغاز کن

9/2/2020

امریکا به غنی هدایت داد: مذاکرات بین الافغانی را فوراً آغاز کن

رابرت اوبرین مشاور امنیت ملی رئیس جمهور امریکا

طی یک مکالمۀ تیلیفونی حاکمانه، رابرد اوبرین مشاور امنیت ملی دونالد ترمپ به اشرف غنی رئیس جمهور دولت مستعمراتی کابل هدایت داد که به زودترین فرصت مذاکرات به اصطلاح بین الافغانی را با طالبان آغاز نماید.  بدون تردید که این امر امریکا از جانب مقامات دولت مستعمراتی کابل در مرحلۀ اجراء قرار خواهد گرفت و کسی جرأت نافرمانی را نخواهد داشت.

همه این خیمه شب بازی ها برای فریب مردم ما است. به راه انداختن لویه جرگۀ جعلی و صدور قطعنامۀ احمقانه و دیگر نشست و خیز های طفلانه برای اغفال مردم بدبخت ما طرح ریزی شده است. از شروع مذاکرات صلح بین امریکا و تحریک طالبان، سیر حوادث در دست امریکائی ها قرار داشته است.  دولت کابل فقط و فقط مجری اوامر واشنگتن بوده و حق تمرد و سرپیچی را ندارد. غنی و عبدلله کاملاٌ آگاهند که تا چه اندازه می توانند  بلند پروازی نمایند.  تصور میشود که درین اواخر دولت کابل و سائر عمال امریکا بک اندازه وقت را ضایع کردند که واشنگتن را نارام ساخته است. در روز هائی که تب انتخابات امریکا به سرعت بالا رفته، ادارۀ ترمپ بعد از سرشکستگی ها و ناکامی های پی در پی در سوریه و ایران و ازدیاد تشنچ در روابط انقره و واشنگتن، آغاز جنگ سرد بین چین و امریکا و نزدیکی ایران با چین به یک پیروزی نسبی در افغانستان ضرورت دارد تا آن را یک “موفقیت” در سیاست خارجی خود به مردم امریکا عرضه کند.

دولت مستعمراتی کابل  بار ها تکرار نموده بود که یک تعداد مجرمین طالب را به آسانی رها نخواهد کرد، لاکن در مقابل  امر واشنگتن مقاومت نتوانست و زود تسلیم گردید. بی بی سی  گزارش داد که “در حال حاضر مانع اصلی آغاز مذاکرات بین الافغانی تبادل آخرین رقم از زندانیانی است که طالبان با آمریکایی ها در دوحه توافق کرده بودند”. با امیتاز دهی بیش از حد امریکا به طالبان که زمینه  را برای قدرت نمائی  آنها در افغانستان هموار می سازد،  غنی و همراهان در اضطراب اند که مبادا با  از دست دادن قدرت در زباله تاریخ پرتاب خواهند شد. تصور این است که طالبان شاید  برای خلق یک نظام دلخواه شان خواستار به وجود آمدن یک ادارۀ موقت گردند  که غنی و یا کرزی  در رهبری آن قرار نداشته باشد. غنی و همراهان از سرنوشت نکبت بار نجیب الله آگاه اند که به چه حالت فجیع جهان فانی را وداع گفت. غنی میداند که مقاومت در مقابل اوامر امریکا به جزء ذلت چیزی دیگری نصیبش نخواهد شد. اگر افغانستان یک دولت مستقل ملی میداشت و زعیم کشور فرد مستقل و میهن دوست میبود، بیگانگان نمی توانستند به او فرمان صادر نمایند.

امریکا به این نتیجه رسیده است که ادامۀ جنگ باعث تلفات بیشتر عساکر امریکائی خواهد شد و وجه طالبان هم در سطح ملی بالا خواهد رفت. پس بهتر است، همانطوریکه سائر گروه ها و افراد را با پول خریداری کرده اند، طلبان را هم می توان با پول خرید. نقطۀ مشترک دولت مستعمراتی کابل، گروه های جهادی و طالبان همین است. این طرز کار برای امریکا کم مصرف تر خواهد بود. طوریکه احمد شاه مسعود با عقد قرار داد مخفی با شوروی، می فهیمد چطور قوای روس را خوشنود نگهدارد، به یقین که طالبان به این نتیجه رسیده باشند که تخطی از حدود تعیین شده برای شان گران تمام خواهد شد. اگر احیاناٌ امریکا همه قوای خود را از افغانستان خارج سازد، نیرو های امریکا در دور و نوای افغانستان همیش در کمین خواهند بود که در موقع ضرورت، طالبان را در هم بکوبند و آنها را از تفوق همه جانبه باز دارند. ناگفته نباید گذاشت که برای یک عده از تحلیلگران، امریکا در افغانستان شکست خورده و زانو زدن مقابل طالبان و تقاضا برای آوردن صلح خود یک نوع شکست و سرافگندگی برای امریکا تلقی میشود.

اوبرین برای دل آسائی دولت مستعمراتی کابل متذکر شد که “امریکا در کنار نیروهای امنیتی افغان که برای حمایت مردم‌ شان فداکاری‌ های بزرگی را انجام داده اند می‌ایستد… از افغانستان دموکراتیک و متحد که دوباره جایگاهی برای “تروریسم” بین‌المللی نباشد، پشتیبانی می‌کند”. برای خود نمائی، امرالله صالح، معاون اول ریاست جمهوری دولت مستعمراتی کابل اظهار داشت  که “افغانستان و متحدان بین المللی در زمینۀ پیامد مذاکرات، دیدگاه هماهنگ و یکپارچه دارند که پس از مذاکرات صلح، این کشور همچنان دموکراتیک، متحد و با اقتدار باقی بماند”.

گفتار اوبرین ماست مالی برای  حیثیت از دست رفتۀ دولت دست نشاندۀ امریکا  درکابل است و اظهار نظر امرالله صالح تظاهر به موجودیت خود است که بتواند ترحم اربابان امریکائی را برای بقای خویش جلب نماید. هیچ دولت دست نشانده حق تصمیم گیری را ندارد. ما از دولت مزدور خلقی- پرچمی این خاطره را داریم که روس ها با هر یک از مزدوان خود مانند سگ رفتار می کردند و یا اینکه به ذرایع مختلف آنها را نابود می ساختند. ببرک کارمل در اواخر عمر در حیرتان از فرط بی وفائی مسکو قوله می کشید، لاکن اظهار ندامت از خیانت و میهن فروشی برایش دیر شده بود. از سرنوشت سفالت بار تره کی، امین و سرانجام نجیب هم آگاه هستیم.

دولت غنی و عبدالله میدانند که چه حیثیت را نزد اربابان امریکائی دارند و در صورت بی اطاعتی چه سرنوشتی در انتظار شان خواهد بود.