کاهش خشونت، حکومت مؤقت ؟

بکاربرد اصطلاحات “کاهش” خشونت و تشکیل حکومت مؤقت در افغانستان توسط تنظیمهای غارتگر  “جهادی” در تداوم جنگ در کشور توطیۀ مشترک دشنمان داخلی و خارجی میهن و دامه دهندگان خونریزی و جنگ در افغانستان است. شعار های کاذب “کاهش” خشونت عملأ  به تشدید و خونریزی و جنګ بیرحمانه در افغانستان انجامید. در برابر جنگ فقط یک اصطلاح وجود دارد و آن صلح با آغاز آتش بس در افغانستان است تا بتواند ثبات و امنیت را در میهن تأمین نمایند. در تداوم جنگ و خونریزی در کشور توسط اجیران خارجی و همسایه های افغانستان چون پاکستان و ایران بکمک تندرو “مذهبی” طالبان پاکستانی و القاعده برای چنین جنگ پیمایش و زمینۀ  “کاهش” خشونت در افغانستان وجود ندارد، توقع “کاهش” خشونت در جنگ افغانستان غیر عملی و تبلیغ آن فریب مردم افغانستان است.  تبلیغات تشکیل حکومت مؤقت نیز توسط تنظیمهای غارتگر “جهادی” در تداوم جنگ در کشور جز همان توطیۀ مشترک دشمنان در افغانستان است که میخواهند با ادامه جنگ به سلطۀ غارتگری خویش بیشرمانه ادامه دهند.

” محمد اشرف غنی، رئیس جمهوری افغانستان گفته است که وظیفه او این است که به اساس اراده مردم، دولت را به شکل قانونی به جانشین‌اش بسپارد و با طرح این پرسش که “اگر این کار نشود آیا شما انقطاع حکومت را می‌پذیرید”، احتمال به میان آمدن حکومت موقت را رد کرده است.”

حماقت و رسوایی حفیظ منصورعضو هیئت دولت افغانستان در مذاکرات با طالبان را ببنید، مردم افغانستان از چنین افراد خاین در مذاکرات با طالبان چگونه توقع تأمین صلح و ثبات درافغانستان را دارید؟

 دولت افغانستان در ترکییب هیأت مذاکره کننده با طالبان دشمنان “دولت” خود را فرستاده اند، که بیشرمانه ترین شکل با رئیس جمهور کشور خود مخالفت دارد. حفیظ منصور تیوریسن و نماینده جمعیت”اسلامی” در پارالمان افغانستان از بقایای ماؤیستی در آن تنظیم  جمعیت “اسلامی” همه کاره است چنین ابراز نظر می کند. منصور با پررویی میخواهد  حرج و مرج تنظیمهای غارتگر “جهادی” بنام تشکیل حکومت مؤقت در افغانستان ادامه یابد تا افغانها نتوانند دولت قانون در خدمت اتباع خویش داشته با شد، افغانها نتوانند مانند گذشته جنایتکاران و مجرمین جنگ را مجازات کند.   

حفیظ منصور: جز برکناری غنی، راه دیگری وجود ندارد

” غنی در حذف غیرت بهیر و خالد نور مشق و تمرین می کند، اما او توان برکناری نماینده گان «مقاومت» را ندارد. برکناری حفیظ منصور برایش یک محک است. حفیظ منصور اخیراً با صراحت درکابل اظهار داشت که اشرف غنی اگر برود جنگ قطع میشود؛ راه حل حکومت مؤقت است. این به نحوی پاسخ به این سوال است که نیروهای مقاومت ملی چرا تا کنون نسبت به وقایع دوحه سکوت کرده اند. به نظر می رسد که قدرت های منطقه ای درتلاش ایجاد حکومت مشترک بین طالبان و گروه های ضد طالبان اند. با این حال، حکومت مؤقت درنظربرخی از ناظران، موجب خلاء قدرت شده و در رقابت برسرِ کسب قدرت، انارشیزم خواهد آمد.اما منصور می گوید که جز رفتن به طرف حکومت مؤقت راهی دیگری وجود ندارد. وی افزود «با حفظ چهارچوب نظام و ارزشهای انسانی ما ناگزیر هستیم بهسوی یک حکومت مؤقت برویم».

آقای منصور همچنین گفته: «اگر ما از طرف مقابل آشتی میخواهیم، تجربه ای که مانند آقای حکمتیار آنها بیایند در دارالامان برای شان خانه بدهیم؛ شاید عملی نباشد. قطع جنگ و این معامله با رفتن یک فرد (غنی) ارزشش را دارد».”

منصور و همراهان تنظیمهای غارتگر  “جهادی” او با پررویی کامل میخواهد  حرج و مرج تنظیمهای غارتگر “جهادی” بنام تشکیل حکومت مؤقت در افغانستان ادامه دهند.  تنظیمهای غارتگر  “جهادی” تلاش دارند که تا افغانها نتوانند دولت قانون در خدمت اتباع خویش داشته با شد، افغانها نتوانند مانند چند دهه گذشته جنایتکاران و مجرمین جنگ را مجازات کند. معلم عطار نور  تلاشهای امرالله صالح معاون رئیس جمهور  را تخریب میکند تا افشای غارت خویش جلوګیری نمایند.

غریزۀ جنگی را در یک نسل یگانه، ریشکن کرد، در عین حال آرزو هم این نخواهد بود، که همان نسل جنگ را کاملاً ریشکن کند. انسانها باید به مبارزه خویش ادامه بدهند، «به نابودی یکبارگی آن نمی تواند امکان وجود داشته باشد»، فقط، ارزش مبارزه را داشته باشد، در این هم مرزهای موهومی شناخته نمی شود. پیشداوریهای نژادی یا میل به ثروتمندی، که بر بیرق وطنپرستی می آویزند. سلاح ما سلاح روح است، نه تانک و مرمی». (“البرت آینشتاین”)

آنچه مربوط به شیوۀ مذاکرات دوحه در بین “دولت” افغانستان و طالبان است، اشتراک  تنظیمهای غارتگر “جهادی”  بدون حضور نمایندگان واقعی قربانیان جنگ در افغانستان  تلاشهای بیهوده و غیرعملی دشمنان مردم افغانستان است.

هیأت دو طرف در دوحه اولأ  هیأت “دولت” افغانستان و طالبان در چنین شیوۀ مذاکرات  نمی توانند با یک توافق مشترک صلح و ثبات در افغانستان برسند. معضله جنگ در افغانستان ابعاد وسیع دارد، که با تقسیم امتیازات دولتی در بین حلقات جنگجو تنظیمهای غارتگر “جهادی” و طالبان حل شده نمی تواند.

راه حل تیوریک و تجارب عملی برای حل معضله جنگ در افغانستان  چیزی دیگری است که تا کنون در عمل کار آن برای صلح و ثبات در افغانستان وجود ندارد.

 توافق صلح و ثبات در افغانستان تنها توسط شخصیت های ملی و بیطرف که نقش ثالث بلخیر را داشته باشد ممکن است. پیشبرد حکومت مؤثر و خدمتگذار در افغانستان توسط  نمایندگان تنظیمهای غارتگر “جهادی” ناممکن است. یگانه راه  پیشبرد حکومت مؤثر و خدمتگذار مردم در افغانستان، حکومت  تیکنوکرتهای ملی بیطرف و صادق در کشور است که می توانند وظایف دولت را به درستی برای مردم افغانستان انجام دهند.

پای.