کومې کړنې ښې پايلې لري؛ نمایشي که بنيادي!؟

اوس مهال له کليو، بانډو او له ولايت پيل آن د هېواد په کچه د نمايشي کړنو فرهنګ دومره زور اخيستې، چې زياتره وګړي  ددغوکړنو د تاثير لاندې راغلي او بنسټيزې کړنې د دوى له ذهنه لويدلي دي .

د نمايشي کړنو موثريت پر بنيادي کړنو غلبه کړې، چې ډيرى خلک دا توپير هم نشي کولى، چې د هېواد او ولس په ګټه کومې کړنې مثبتې پايلې لري . د ټولنيزو شبکو په رامنځته کېدو، د نمايشي چارو ته انعکاس ورکولو فرهنګ ورځ تربلې زور واخيست او دغه فرهنګ هره ورځ د پراختيا په لوري د خلکو ترمنځ دود مومي.

د دغه ډول کړنو ښه بېلګه له ځینو ادارو نه فکر وکړو بيا تر ولسي ټولنو پورې يادولى شو، که د حکومتي ادارو کړنې ارزونه وشي، نو ډېری ادارې د نمايشي کړنو د ترسره کولو ټول فعاليتونه په ټولنيزو شبکو کې خپروي، چې يو لوى خنډ د ارزونې پر وړاندې دی، چې ارزونکى په آسانۍ توګه د ادارې ټولې چارې د ټولنيزو شبکو له لارې کوي، چې دلته د ادارې لاسته راوړنې او نتايج يې نشي موندلاى .

غوره ده، چې د نمايشي کړنو پر ځاى د محسوسو کړنو فرهنګ ته وده ورکړل شي، چې ټول ولس ورنه ګټمن او په دې لړۍ سره نوي راتلونکي نسلونه مو هم د چارو په عملي کولو کې ولس ته بې مخينې چوپړتياوې وړاندې کړي .

نمايشي کړنې په حقیقت کې د خلکو سترګو ته خاورې شيندل اوځان تېر ایستل دي، چې ځيني حکومتي مامورين د خپلو موقفونو د ساتلو لپاره ترسره کوي او خپلو لوړپوړو مسوولينو ته ځان ډېر چالاک او فعال ښيي، خو د عمل په ډګرکې بيا ټول ورته کسان هېڅ نه دي؛ بلکې د يو غوړه مال او محافظه کار په توګه ياديږي .

بنيادي، بنسټيز او محسوس فعاليتونه دا هغه څه دي، چې د ټول ولس لپاره د هوسايني، پرمختګ او اقتصادي ودې په برخه کې چټکتیا رامنځته کوي او تر ډير مهاله د پايښت او پاتې کیدو سبب ګرزي . لکه څنګه چې اوس د کړنو لپاره ژمنې ورکول يو عادت ګرزيدلى، نو د بنسټيزو کړنو د اجرا په وړاندې نمايشي چارو ځاى نېولې دى .

بنيادي کړنې د هېواد په جوړونه کې ستر ارزښت لرونکي وي، خو نمايشي کړنې بيا د شخص لپاره وي، چې یوازې ګټه يې يو نفر وړي او نور وګړي  د نمايشي کړنو د لېدو او خبريدو نه نور هيڅ ګټه نشي پورته کولای .

 دغه کړنې که همداسې دوام ولري، نو دا ويلاى شو، چې افغانستان به کلونه کلونه په همدې لومه کې بند پاتې وي او د پرمختک څرک به نه ليدل کيږي . بيابه وايو، چې زموږ جګړه ځپلى هېواد ولې د پرمختګ لوري ته ځان نباسي، چې دا غلطه خبره ده، هېواد چې د ودانېدو په لوري خوځښت نه کوي، همدا زما او ستا قصور دى، ځکه زه او ته خپل جيب ته فکر  ولرو، نو بيا د ملت او ولس څه پروا به ولرو.!

 بس دى، نور هېوادوال د نمايشي کړنو پر خلاف دي، دوى لپاره د زړه له تله کار وشي، نور د ځانمنلو او ځان ستاینو نه  ټول هېوادوال  ستړي شوي او نه غواړي چې د ولس په سترګو خاورې ودوړول شي، بلکې د ولس سترګو لپاره  رانجي ته  اړتیا ده، چې د دردونو نه په امن کې واوسي .