غارت بانک مرکزی افغانستان زندگی بیگناهان را برباد میکند

Algernon D’Ammassa:نویسنده

 ترجمه: میرعبدالرحیم عزیز

 3/4/2022

شما در بانک پول دارید، اما بانک ها پول ندارند.

چک های بی ارزش هستند. مشاغل بسته اند. قیمت ها سرسام آور صعود کرده است. مراقبت های صحی و سایر خدمات درهم شکسته شده است، دولت تحت یک نظام ظالم در حال نابودی است. اشیا را نمیتوان وارد کرد و غذا هم کمیاب است. زمستان سختی است و آنچه را که نفروخته اید، ممکن مجبور شوید برای گرم نگهداشتن خانواده خود بسوزانید.

چیزی برای خوردن وجود ندارد: اکثر حاصلات خانوادۀ شما در سال گذشته نتیجه نداد، حیوانات اهلی شما نابود شدند و حال فرزند شما، یک کودک نوپا، بیمار است. مکانی برای بردنش نیست. شما در میان 23 میلیون نفری هستید که قادر به خوردن غذای روزانه در کشور تان نیستند و امسال ممکن است به 9 میلیون نفری بپیوندید که با قحطی آشکار روبرو اند. پول نقد کجاست؟ یک ابرقدرت خارجی، با ثروت انبوه خود، آن را غضب کرده و قصد دارد نیمی از آن را میان یک عده از مردم خود تقسیم کند، در حالیکه اعضای خانوادۀ شما در مقابل چشمان تان از گرسنگی جان های خود را از دست میدهند.

بیرحمی این سیاست غیرقابل درک بوده و با زبان بروکراسی دساتیر اجرائی پوشیده است. با آنهم،  این سیاست فعلی ایالات متحده در قبال افغانستان است.

رئیس جمهور جو بایدن که وعدۀ پایان دادن به “جنگ های همیشگی”امریکا را داد، به نظر میرسید با عقب نشینی از “درگیری” 20 سالۀ ما در افغانستان شش ماه قبل، گامی شجاعانه برداشت. اما او این کار را نکرده است: دولت اکنون در عوض، جنگ اقتصادی به راه انداخته است، ابتدا با ضبط 7 بیلیون دلار از بانک مرکزی آن کشور و اکنون متعهد شده است که نیمی از آن را صرف کمک های بشردوستانه کند و نیمی دیگر را برای تسویه حساب های قانونی احتمالی با خانواده های قربانیان حملات تروریستی 11 سپتمبر نگهدارد. این بمب و طیارات چنگندۀ اف-35 نیست، با این حال تاثیر آن بر زندگی بیگناهان تباه کننده است. این نه تنها بدن‌ ها را نابود میکند، بلکه همان زمینه‌ ای را که جامعه مدنی و ثبات منطقه‌ ای ممکن است روی آن قرار گیرد، از بین میبرد.  تلاش برای اعمار بر روی این خرابه به شدت به کمک های بلاعوض، وام ها و واردات از کشورهای ثروتمند تر بستگی دارد و این ترتیب تصادفی نیست. این وضعیت مخمصۀ دولت دوران جنگ تحت حمایت ایالات متحده بود که به شدت به کمک های خارجی وابستگی داشت. با فروپاشی آن دولت و نیروهای امنیتی آن، حاکمان مستبد قبلی، طالبان، موقعیت خود را به عنوان قدرت بالفعل از سر گرفتند.

این برای هر فردی که سعی میورزد در افغانستان زنده بماند بدبختی است، زیرا طالبان یک سازمان تروریستی مشخص شده است که هدف تحریم های اقتصادی بوده که به دوران حکومت قبلی آنها بر می گردد. علاوه بر این، ایالات متحده نمی ‌تواند یا نمی‌ خواهد توضیح دهد که آیا این تحریم‌ های گذشته در مورد نظام یا افراد طالبان که قبلاً نام برده شده است اعمال می‌شود یا خیر.

در حالکه ایالات متحده به برخی از ادارات امدادی اجازه داده است تا در آنجا فعالیت کنند (و به کمک‌ های بشردوستانه فخر می فروشند)، اما یک عده  ادارات دیگر به دلیل ترس از نقض تحریم‌ ها، از کمک خود داری کرده‌ اند که تأثیرات منفی آن تشدید یافته است. اگر توجه کنیم، کسانی که آنجا هستند، داستان های وحشتناکی را بازگو می کنند. سازمان ملل به امید جمع آوری بیش از 5 بیلیون دالر برای کمک به مردم افغانستان از دیگران تقاضای کمک دارد  و شما نیز می توانید هر گونه پول اضافی خود را به سازمان های غیر دولتی که در آنجا کار می کنند اهدا نمائید.

اما از 11 فروری به بعد، سیاست ایالات متحده این بوده است که نیمی از پولی را که از افغانستان غارت کرده، برای جبران غرامت شاکیان امریکائی که علیه طالبان به ارتباط همکاری شان با تروریست ها اقامۀ دعوی نموده اند، اختصاص میدهد. (آنها در  حمله 11 سپتمبر دخیل نبودند) اعلامیۀ کاخ سفید اذعان داشت که دولت حتی قبل از اینکه طالبان کنترول را از سر بگیرند از بدتر شدن اقتصاد افغانستان که در آستانۀ سقوط قرار داشت، آگاه بود.

با این حال، از نظر اخلاقی یک اقدام غیرقابل دفاع انجام داد که بانک مرکزی کشور و میلیون ‌ها انسان را که بیش از 20 سال قبل در قبال اقدامات القاعده مقصر نیستند، نابود کرد.