حال وطن و خیال هم وطن

بیایید اول از حال وطن صحبت کنیم!

با آن‌که حال وطن آن‌چنان هم خوب نیست.

شاید اصلا حال ندارد؛

هر روز فرزندانش به خاک و خون کشانده می‌شوند،

دانشمندانش، مدافعانش، عزیزانش و دانش‌آمو زانش،

از بین می‌روند.

امید هایش بی‌سرپرست، در به‌در و خاک بر سر  می‌شوند.

خیلی کم از درد وطن را شرح می‌دهیم:

آن مهاجرینی که برای لقمه‌ی نان حلال از دست این و آن صدمه‌های شدید دیده‌اند، همان پسران جوان و اکثرا نو جوانان

که شاید هم، نان‌آوران خانه‌های‌شان باشند.

آنانی‌که با تخت‌وتابوت به خاته‌های شان بر گشته اند.

آنانی که با لت‌وکوب با دست پای شکسته و با تن‌ِسرد  با دل داغ به خانه بر گشته اند.

چه برسد به بیرون از کشور؛  بل‌که در خاک خود ما به خون غلتیدن، آن دانش‌آموزان دختر و پسر آن غمی که تاریخ تکرارش کرد.

آن طفل خیابانی که ده سالش است و تا نیمه شب بوت رنگ می‌کند، آن‌که با پای برهنه با تن خسته با شکم گرسنه  با چشمان پر اشک  با تن لرزان

دست نیاز دراز می‌کند.

آن فرزندی که از سردی، جان می‌دهد  با چشم در راه غذا بودن می‌میرد و آن پدر و مادر خسته از درد و رنج که نا چار نگاه می‌کنند و جان بر تن نمانده است.

این درد ها فراموش نا شدنی هستند.

حالا حال هموطن:

ما و هم‌وطن‌های مان که امید این کشور هستیم.

ما نسل امروز و امید فردا،

هر کدام دلی پر غم داریم و در گوشه‌ی با این حال نشسته‌ایم.

با  این‌که  نباید ناتوان شویم.

درست که غم ما بزرگ است، اما زنده‌گی را که به عقب برده نمی‌توانیم از بیهوده فکر کردن چه حاصل، چه زیبا می‌شود اگر درد ها را کنار گذاشته به خود برسیم؛

خود ما خود را بسازیم، و گرنه دنیایی‌ها بر ما شکل خواهند داد.

هم‌وطنم!  غمت بزرگ است،  شاید سخت باشد با آن کنار آمدن، اما نا ممکن نیست.

بیایید تا سر بلند کنیم از مبایل‌ها بلند شویم از جای خواب سر بزنیم به هم دیگر، اگر نانی برای سیر کردن شکم نداریم، دلی برای خوش کردن داریم تا با عزیزان خود نشسته چند لحظه‌ای به روی غم‌ها بخندیم شاید غم شرمید،  بلاخره برود.

مقصد من:

همدیگر پذیر باشیم.

یار باشیم.

در کنار هم باشیم.

برادر باشیم.

نان خود را هم‌چو دو برادر باهم شریک کنیم تا دل‌های مان شریک شوند و غم های مان تقسیم و درد های مان کم.

عشق بود، مهر بود، جنگ بود و این وطن

عشق رفت مهر رفت جنگ ماند و این وطن

یار بود غم‌خوار بود، غم بود وهموطن

یار رفت غم‌خوار رفت، غم ماند و هم وطن