لارښوونکی

له فريب او دروه سره نا اشنا وم, مکر او چل مې زړه ته لار نه درلوده, دروغ مې نه پېژندل, د ژوندون د لويې لارې مسافر وم… له پرېشانه خوبه راپاڅېدم. قافله ډېره پر مخ تللې وه يوازې زه وم, چې د لارښوونکي په انتظار مې لويې لارې کتلې ډېر راغلل, تېرشول, مګر يوه هم د زړه سوي په توګه راته ونه کتل. ځينو به د ګوتو په شمارو لار را وښودله, خو د ګوتو د اشارو لارې ډېرې اوږدې وې. ځينو به ددې لپاره, چې ځانونه په ما وساتي له ځان سره روان کړم, خو چې خطر به تېر شو, نو بېرته به يې زه په لويه لاره پرېښودلم او دوی به لاړه…
همداسې د لارښوونکي په انتظار په لويه لار کې ولاړ وم, څو ته راغلې, زه دې تر لاس ونيولم, زه هم پاک زړه په تا پسې روان شوم او د لارې د موندلو په غرض مې ستا لمن ټينګه کړه, هرې خواته چې به تلې, درپسې تلم, او تا هم ماته د لار موندنې ډاډ را کاوه.
ناڅاپه موسمي توره ورېځ پيدا شوه. باران او ږلۍ اورېدل شرو شوه. اسمان او ځمکه په په خروش راغلل لارې ګډې۔وډې شولې, خوزه ډاډه وم, چې تا غوندې لارښوونکی لرم و تاته مې سترګې وې, چې د زمانې په دې توره دربېله کې به لار را وښیې… مګر په همغه حال کې تا په ډېرې حيرانتيا مخ راواړاوه او له ما څخه دې پوښتنه وکړه, چې اې مسافره لار را وښيه! لاره کومه ده؟ هغه وخت نو زه پوه شوم, چې زما د ژوندون د لارې ښوونکی یوازې زه يم; بايد زه پخپله خپله لارښوونه وکړم.