زمانه د انسانانو څیرې بدلوي

انسان: زمانې!  ډېرې نا اشنا نخرې کوې. په هر پړاو کې د انسانانو څېرې او اصیلت اړوې. له اشنا څخه نا اشنا جوړوې. کله موږ انسانان په لوړو مقامونو نازوې مګر نږدې دوستان او ملګري مو را څخه د فراموشۍ په کندو کې اچوې.

کله مو بیا بیرته له مقام، شأن او شوکته لرې کوې. دا هم لوی ظلم او بې‌انصافي ده، ځکه هلته دې له دوستانو او ملګرو جدا کړو او بیا دې د اسمان بڼکه کړو. چې نه دې دوستان راته پرېښودل او نه پخوانۍ اړیکې.

بس ډېره نا ځوانه او بې‌انصافه یې!

زمانه:

انسانه! زه هېڅ‌کله هم د انسان او بني‌ادم دښمنه نه یم. زه انسانانو ته قدر، اعزاز، شان او شوکت ورکوم. په ښکلو بهارونو یې نازوم. په څلورو فصلونو یې ګرځوم. د دنیا ښۀ او بد، ګرمي او یخني، خزان او بهار سره یې اشنا کوم.

لومړي سر کې ورته ډېر سپېڅلي دوستان هدیه کوم. په مقام، څوکۍ، پراخۍ، شان او شوکت یې ډېر قدر او عزت کوم. په څلورو فصلونو یې ګرځوم را ګرځوم، د بهار له ښکلاګانو، د اوړي له ګرمۍ، د مني له رژېدلي ګلانو او د ژمي له سپینو جامو( واورې) یې خبروم.

ای مغروره او بې‌انصافه انسانه! پوهېږې دا کار د څه لپاره کوم!؟

هو!  دا کار د دې لپاره کوم، چې هر څه یو معیاد او ټاکلی وخت لري. نو زما له دې کار څخه هم هدف دا دی، چې مقام، څوکۍ، شان او شوکت، ټول مؤقتي او تلونکي دي؛ نو غَره کېږه مه!

ستا د بدو ورځو یاران ته په خپله له ذهنه غورځوې. نو د دوه ورځنۍ څوکۍ لپاره ملګري د فراموشۍ په کنده کې مه‌اچوه. ځکه د اسمان بڼکه به‌شې!

سپک او ذلیل به شې!

یوازې به پاتې شې!

ای بې‌خبره انسانه! اوس پوه شوې!؟

د بهار په سینګار شوي طبعیت، غَره نه‌شې. ځکه خزان هم، راتلونکی دی.

انسان: څنګه کولای شو د یو بل قدر خپل او زه له تا او ته له ما ګېلې او مانې ونکړې؟

زمانه:

هر څه چې رنګ بدل کړي، کیدای شي ښکلی شي؛ خو که انسان رنګ بدل کړي؛ نو ذلیل کېږي.

بس د خپل ځان پر پېژندنه فکر وکړه، زه دې په خپله ملګرې کېږم.

ــــــــــــــــ