له تا وروسته

فکر کوم خپل لس کاله مخکیني عمر او زمانې ته تللې یم.
هغه وخت چې په خپلو احساساتو هېڅ نه پوهېدم.
له مینې مې تعریف نه درلود.
او د زړه د درزا تېزوالی مې نه وو تجربه کړی.

له تا وروسته
فکر کوم خپل لس کاله مخکیني عمر او زمانې ته تللې یم.
حتی خواړه هم کټ مټ د همغه لس کاله مخکینۍ زمانې، ښه خوند لري.
د سپوږمۍ شتون او نه شتون راته توپیر نه کا.
له باران سره هېڅ تړاو نه لرم.
نه یې ورېدل خوښي راکوي او نه یې نه ورېدو پسې خفه کېږم.
او د همغه زمانې په څېر مې په طبیعت باور کلک شوی.

باور کوی شې؟
له تا وروسته هر څه زما د لس کلنۍ د عمر په څېر خوندور شوي دي.

خو یو څه!!
یو څه
یعنې څه؟
خو موسیقي!
موسیقي هېڅ خوند نه لري.
ځکه په هېڅ سندره که ته نه راښکارې.
او له تا وروسته هېڅ نه شم نڅلی.
نڅل راته ستغه دریږي.
دا ځکه چې زړه مې پښتون دی
او پښتانه په هرې بدې پېښې او غم اوږد ماتم کوي.
نو د ما روح هم
ستا د لېرې کېدو په پېښې په ماتم کې دی
او ممکن له کال وروسته وکوی شم وناڅم
ممکن د لېرې کېدو غم دې بیا د کال مړی شي، هېر شي، ورک شي او ژوند ترې بیا خپل عادي څرخ ته راوګرځي.

11/09/2023