د شپون صیب یو دیدن/ محمد اشرف یاد

نږدې درې کاله وړاندې مې ارواښاد شپون صیب د مکروریانو په بازار کې ولید؛ اوږده امسا ورسره وه؛ ځان مې ور وپېژانده؛ ویل یې ما څه پېژنې؟ ورته مې وویل چې تاسو د شین ټاغي، ګټیالي او د سمڅې یارانو په نومونو ناولونه لیکلي دي. په خندا شو. ویل یې څه کاره یې؟ ما ویل د بهرنیو چارو وزارت مامور یم، را غبرګه یې کړه؛ د کوم قومندان زوی یې؟

ما ویل نه د قومندان زوی نه یم بلکې د یو غریب سړي زوی یم. څنګه دې وزارت کې مامور شوی یې؛ دلته خو د خوارانو زامن نه شي تللی؟ ورته مې وویل چې ددې وزارت په ازموینه کې مې ګډون وکړ خو د وزارت د دفتر د رییس ښاغلي عبدالملک قریشي صیب په ځانګړې مرسته مقرر شوم؛ حېران شو چې هلته داسې څوک هم شته چې د بې وزلو زامنو سره مرسته کوي؟ ما ویل هو زما په څېر یې نورو سره هم منډې ترړې کړي دي او کوي یې؛ استاد راته سپارښتنه وکړه چې د ښاغلي قرېشي سلام ته به ما ورولې چې یوازې ددې کار مننه ترې وکړم؛ وېرېږه مه څوک پرې نه مقرروم.

په لاره روان و چې یو تن مشهور لیکوال د استاد سره مخ شو خو لیکوال صیب په پوره کبر او غرور سره روغبړ وکړ؛ شپون صیب تندی کونځې کړ، ویل یې چې کله دا زما په څېر د امسا شو نو بیا به ورته معلومات وشي چې ژوند څه مانا او کبر څه مانا؟ بیا یې وپوښتلم چې څه لیکل کوې کنه؟ ما ویل هو خاورې په ایرو لړم، ویل یې همدا خاورې په ایرو لړه یوه ورځ به پکې لالونه بیامومې. استاد ټینګ شو چې ته به ما تر کوره رسوې او هلته به راسره ماښام تېروې؛ ورسره لاړم او تر ماښام تېر مې ورسره بنډار وکړ.

دا مې د خپلې خوږې ژبې د یو خدمتګار سره لومړۍ او وروستۍ ناسته وه؛ شپون صیب څومره سپېڅلی انسان و چې په لومړۍ لیدنه یې داسې ونازولم لکه د مودو مودو راهیسې مې چې پېژني؛ له بده مرغه چې نن زمونږ په منځ کې نه شته. رښتیا چې لوی انسانان لوړ خیالونه او ژور فکرونه لري ځکه نن مې په خاورو او ایرو کې د شپون صیب په څېر لال وموند. پر ګور یې نور.

محمد اشرف یاد-

نوی ډیلی. ۲۳/وږی/۱۳۹۷