افغانستان: ما هرگز نمی آموزیم

نویسنده: Matt Taibbi

ترجمه: میرعبدالرحیم عزیز

9/4/2021

حینیکه  طالبان رقص کنان وارد کابل می شوند، نگاه تعجب آور در چهرۀ مقامات عالیرتبۀ ما را بایست بیش از همه بترساند.

انتونی بلینکن، وزیر خارجه، ماه ها پیش در مورد این احتمال که ممکن است پس از عقب نشینی قوای ایالات متحده، وضعیت امنیتی در افغانستان “بدتر شود”، گفت: “فکر نمی کنم این چیزی باشد که از جمعه تا دوشنبه اتفاق بیافتد.”

لحظۀ نوستراداموس بلینکن به نوعی توسط رئیس او، جو بایدن که در 8 جولای با مطبوعات  تبادل نظر نمود، افزایش یافت:

سوال: جامعۀ اطلاعاتی شما ارزیابی کرده است که دولت افغانستان به احتمال زیاد سقوط خواهد کرد.

بایدن: این درست نیست. آنها به این نتیجه نرسیدند … هیچ حالتی نخواهد بود که ببینید مردم از پشت سفارت برداشته می شوند … احتمال اینکه طالبان را مشاهده نمائید که بر همه چیز غلبه کرده و مالک همه  کشور میشوند، بسیار بعید است.

مقامات ادارۀ بایدن به دلیل پیش بینی های نادرست (طور کامل؟) خود در مورد آنچه که پس از خروج نیروهای نظامی ما از کشور اتفاق افتاد، نمی توانند پایان بدتری را برای فاجعه بیست ساله که اشغال ما از افغانستان بوده است، بنویسند.

هر تصویری که آخر هفتۀ گذشته از افغانستان بیرون می آمد، تبلیغی بود برای بی کفایتی، غرور و برخورد دوگانۀ رهبران سیاست خارجی امریکا. صحنه هائی که سگ های نظامی در حال تخلیه هستند آنهم در لحظاتی که قوای ما برای متفرق ساختن افرادی که در جستجوی فرار از کشور هستند، به هوا فیر میکردند، هر متحد تیوریک آینده را مجبور می کند که دوبار در مورد همکاری با ما فکر کند:

نمونه همیشه یکسان است. ما به جا هائی میرویم که از ما استقبال نمی کنند، به مردم میگوئیم که یک مشکل سیاسی پیچیده می تواند از طریق نظامی حل شود و در مورد انگیزه های خود در اشغال یک کشور دروغ می گوئیم. سپس ما یک مقام سیاسی محلی غیرنظامی را برای حمایت انتخاب می کنیم که ناگزیراً فاسد و سرکوب گر است و باعث افزایش تضاد محلی با حضور امریکا می شود.

در پاسخ به سطوح رو به افزایش مخالفت ها، ما سپس تعهد مالی، سیاسی و نظامی خود را به ماموریتی افزایش می دهیم  که به نوبه خود سطح مقاومت را بالا میبرد و منجر به تلفات بیشتر حیات و ثروت میگردد. حینیکه چرخ حوادث بدتر میشود، دولت مرتباً دروغ هائی را که به مردم در مورد سطح “پیشرفت” ما گفته میشود، سرعت می بخشد.

ما سرتاسر تضمین های غلطی از امنیت ارائه میدهیم که توسط تعداد قابل توجهی از غیرنظامیان محلی مورد قبول واقع میشود و تضمین می نمائیم که بعداً یا پناهنده خواهند شد و یا به عنوان همکاران ما مورد هدف قرار خواهند بود. در همین ضمن، مشوق های مالی برای قراردادی ها، همراه با نبود انگیزه های سیاسی برای پذیرش ناکامی، ماموریت را طولانی می سازد.

همه اینها آنقدر طول میکشد که دروغ ها پذیرفته میشوند، نه تنها توسط مطبوعاتی که برای تبلیغات تعیین میگردند (دیوید مارتین، CBS این هفته با چهرۀ مستقیم گفت: “همه از سرعت این فروپاشی شگفت زده شدند”)، حتی توسط بوروکرات هائی که در ابتدا فریب ها را ابداع کردند.

نگاه تکان دهندۀ واقعی در چهره تونی بلینکن در آخر هفته حین صحبت با  جیک تپر (سی ان ان) در مورد اظهارات ماه جولای بایدن، باید به مردم سراسر جهان چیز مهمی در مورد ایالات متحده بگوید: علاوه بر همه چیزهای دیگری که در بارۀ ما خطرناک هستند، ما فاقد خود شناسی هستیم.

حتی در عمق دستگاه قدرت امریکا، جائی که همه در این  بیست سال گذشته اگراندکی توجه می کردند باید میدانستند که کابل در یک تپش قلب سقوط می کند، اما آنها هنوز به افسانه های خود باور دارند. این بدان معنی است که این اتفاق بار دیگر تکرار میشود و احتمالاً زودتر هم رخ خواهد داد.

Horatio Flemmهورا شو فلیم:

این خواننده حین تبصره می نویسد که تایبی (نویسنده) نادرست می گوید- سیاستمداران درس های خود را خوب آموختند. آنها به ثروت هنگفتی از طریق اشغال افغانستان دست یافتند، جنگی که اهمیت آن برای کنگره چندان با اهمیت نبود و هیچگاه آنطوریکه قانون اساسی مقرر می دارد، اعلام جنگ نکرد، اما به رئیس جمهور بعد از رئیس جمهور اجازه داد از اردو مانند یک اسباب بازی استفاده کند.

حتی بعد از اینکه همۀ آنها سالها به خاطر دروغگوئی به مردم در مورد جنگ در دام افتادند، هیچ کس، هیچ سیاستمدار، هیچ جنرال یا هیچ لابی گری، هیچ گونه پول، شهرت یا قدرت خود را از دست نداد، بلکه به همان نحو تداوم بخشید. پس این دوباره اتفاق خواهد افتاد. شرط می بندی!