پخه خبره

بهلول له ښاره په پنځلس افغانۍ د انګورو بوټى راوړ، په باغچه کې يې کېنولو، د ونې وچه خاده (څانګه) يې ورته په ځمکه کې ښخه کړه او تاک يې پرې وروخېژاوه.

تاک د ښې پالنې او څارنې له امله ډېر ژر وده وکړه او بنجخه (څانګه) يې په خپلو شنو پاڼو کې داسې وپوښله لکه کليواله پېغله، چې په شنه لوپټه کې نغښتلې ولاړه وي.

بهلول بله غټه خمبه (څانګه) هم ورته ودروله او د تاک څانګې يې پر بنجخې پورې پر زړو ټوټو داسې غوټه کړې لکه ډاکټر، چې د چا له ژوبلو ګوتو سپين سان تاو کړي.

تاک لکه نازولى ماشوم هره ورځ موټى موټى لويېده. لږه موده کې پر غټې خادې هم لکه کيږدۍ ورکوډۍ شو.

بهلول دا ځل ورته لويه څپره ووهله او تاک يې پرې ور وخېژاوه. تاک د وخت پر تېرېدو پر ټوله څپره لکه شين بخمل وغوړېده. څه موده لکه ښامار چې پر خزانه پروت وي، پروت و، خو يوه ورځ د باد توپاني څپې څپره د ټغر په شان پر ځمکې هواره کړه.

بهلول د څپرې پر ليدلو يوه شېبه سر ځوړند  نېولى و، خو له لږ ځنډ وروسته يې لستوڼي راونغاړل او د تاک په پورته کولو يې پېل وکړ. غوښتل يې تاک بېخي له څپرې رابېل کړي او دا ځل ورته ښه کلکه څپره جوړه کړي، خو تاک د (ژورې*) په شان په څپرې خوله ښخه کړې وه. د څپرې او تاک بېلول سم لکه د نوک او ورۍ بېلول و.

بهلول پر پوره پام لکه له څاروي، چې څرمن وباسي د تاک څانګې د څپرې له خادو څخه بېلې کړې او اوږه يې ترې لاندې کړه، چې له څپرې يې لږ بله خوا واړوي، خو دوه درې قدمه يې اخيستي نه ول، چې پښه يې په يو ښاخ کې ونښته او له تاک سره پر څپره ور پريوتو؛ وچ خنډ يې په لاس کې ورننوت؛ ژر راپورته شو، تاک ته يې کلکه لغته ورکړه او په غوسه يې وويل: ((بې ننګه بوټيه! ټول عمر دې د نورو پر اوږو تېر کړ، خو يوه شېبه پر خپلو پښو درېدلى نه شې، چا رښتيا ويلي:

چــــې تکيـــه د چا پر بل وي

پــه پــوکـي يـې پرځېدل وي