خیالي لیک، یوې مرغکۍ ته

سلامونه مرغکۍ
مینه مینه مرغکۍ
راته کړې دې خبره
تکه سپینه مرغکۍ
څه پسته مسته نازکه
څه ورېښمینه مرغکۍ
***
وې دې پام کوه پر ځان دې
چې بیمار پسې ډېر نه شې
چې یې ړنګ په حافظه کې
له ژوندونه چې هېر نه شې
چې په مخه راځې ماته
بې دیدنه چې تېر نه شې
***
ستا خبرې مې ساتلې
د زړګي په یوه ګوټ کې
را یادېږې چې یوه شګه
راشي هم په یوه بوټ کې
چې تڼۍ هم را نه پرې شي
بیا یې ږدم په جېب د کوټ کې
***
څومره خوږ سبق دې راکړ
په شېبه شېبه مې پام وي
که وي سره که وي زرغونه
یا هم توره تر ماښام وي
ستا په خیال ماتوم تنده
ستا خوږه لپه مې جام وي

***
انځورګر دې کړمه مینې
شېبې ټولې رسمومه
د شېبو شېبو رنګونه
دا یو هم نه هېرومه
چې خپل رب ته په دعا یم
په کې تا هم یادومه
***
چې دا ستا د زړه درزا ده
که درزا مې د زړه اورم
په غلا غلا یې ترې لیکمه
یو سرود په کې زه اورم
د شېبو په لوی ګړنګ کې
ستا آواز هم له غره اورم
***
پر ورغوي مې لاس کېږده
په تڼاکو کې مې زړه دی
که زرغون که ګلابي دی
او که تور لکه رانجه دی
تېر د وینو له سرحده
بس په تا پسې اوبه دی
***
مرغکۍ پر مټ مې کېنه
راته سل سروده وایه
په کې دواړه به غځېږو
له هر تار و پوده وایه
د نغمو تږي مین ته
دنغمو له روده وایه
***
مرغکۍ په مخ دې ښه شه
بیا دې هم کوم پوښتنه
ستا دردونه تري تم شه
راته موسکه شې روغمنه
شکر شکر چې نغمې دې
را رسېږي تر وطنه
***
زه هم ښه یمه لګیا یم
لېونی لېونی ګرځم
په مړوند د زمانې کې
شرنګېدلی بنګړی ګرځم
په ورو، ورو به ستا په مینه
ستا د ګوتې غمی ګرځم
***
امر نه دی که دې وس وي
ستا موسکا مې لږ په کار ده
څه بې کیفه اندېښنه مې
پر دې زړه باندې را بار ده
ستا موسکا خو درمانګره
د خوږمنو د دیار ده
***
د مرغۍ په لاس یې ورکړه
چې تر ما به را رسېږي
په آسمان وي که په ځمکه
په هوا به رارسېږي
چې پیرزو دي له زړګي وي
خامخا به رارسېږي
***
اوس ورځه په مخ دې ښه شه
ښکلوم دې مرغکۍ مې
راته موسکه موسکه اوسې
اخ بیمارې دنیاګۍ مې
د کاروان د شعر الهامه
ماشومتوب مې ناوکۍ مې

۲۱ قوس ۱۴۰۰ هجري شمسي، خوست توره وړۍ