طاقت بښونکې کاسه

بسم الله الرحمن الرحیم

دا کیسه د تاجیکۍ سینما له یوه فیلمه الهام شوې ده.

دا د یوه ډېر ساړه ماسپښين خبره ده، چې د ساراتف په کورونو خپور و او د لمر وړانګې يواځې د روښانه کوونکو شیانو په ډول راڅرګندېدې؛ نه د تودوونکو؛ د کال وروستۍ ورځې هم وتلې او د ۱۹۶۷ کال پیلېدو ته په شمار څو ورځې پاتې وې؛ پر ځمکه د سپینې واورې څادر غوړېدلی و؛ هېچا نشول ویلی، چې ډېسمبر نور څومره پسې غځېدلی شي؟

زوړ او هره شېبه ټوخېدونکی سړی(یورایکوف) د ډوډۍ د مېز سر ته کېناست؛ ځوانې ښځې زړه خاورینه کاسه کې د سبزۍ سوپ وربېرته کړ؛ د خاورینې کاسې يوه څنډه ماته وه؛ د زاړه سړي په ګونځې لاسونو کې دومره زور نه و، چې په سمه توګه کاشوغه تر خولې ورسوي، ښوروا به يو لوری، بل لوری ترې تویه شوه او نږدې تشه کاشوغه به د سړي تر چاودو شونډو ورسېده.

ټول غلي ناست وو؛ د ځوان سړي او ځوانې ښځې تندي ګونځې وو؛ يو وخت په دې نازکو شېبو کې ماشوم ماکسیم خپل نیکه وپوښت: نیکه، موږ ولې په دې نویو کاسو کې خوراک کوو او ته ولې په دې زړه کاسه کې خواړه خورې؟ او د دې خو یوه څنډه ماته هم ده!

ځوان سړي(وارینيکوف) او ښځې یې هېڅ‌کله هم له خپل ماشوم زوی نه دومره کرکه نه وه احساس کړې؛ دواړه د خوړو په خوړولو لګیا وو او هره شېبه يې د سترګو له کونجونو د زاړه سړي سترګې څارلې.

زاړه سړي وویل: ګرانه ماکسي، دا کاسه له ټولو هغو کاسو بېله ده، چې خلک خوراک په‌کې کوي؛ په دې کاسه کې چې هر څوک خوراک کوي؛ نو يو لوی طاقت وربښي او ژوند ورکوي.

د زاړه سړي خبرې د ماشوم ماکسیم د زړه تل ته کښته کېدې . . .

د ډوډۍ له خوړولو وروسته ځوانې ښځې لوښي ټول کړل او ووته.

یورایکوف خپل زوی(وارينيکوف) وپوښت: صحت دې ښه دی، ولې غلی يې؟

ځوان سړی(وارینیکوف) غلی و، بیا بې له دې چې څه ووايي، پاڅېد او له کوټې ووت.

یورایکوف خپل ماشوم لمسي ته وویل: پلار دې ناجوړ دی؟

ماکسیم وویل: خپه دی.

ــ خپه دی، ولې؟

ماکسيم وویل: د زړو د پالنې مرکز کارکوونکي يې بېګا راغوښتي وو، نن رانه‌غلل.

یورایکوف په حیرانۍ وویل: د زړو د پالنې د مرکز غړي؟ د څه له‌پاره؟

ماشوم پرته له وېرې او بې له دې چې د نیکه عکس العمل ته پام وساتي، وویل: پرون مې مور غوصه وه او پلار ته مې یې ویل، چې زه نور د دې توان نه‌لرم، چې ستا د بوډا پلار نېکرې پاکې کړم، هغه له دې کوره وباسه!

یورایکوف غلی و او کم لیدې سترګې يې په یوه شي کې ګنډلې وې؛ ماشوم ماکسیم وویل: نیکه، هغوی تا چېرته بیايي؟

یورایکوف خپل لمسی په غېږ کې ونیو، خپلې لمدې سترګې يې د کیڼ لستوڼي پر شا پاکې کړې، بیا يې وویل: هغوی ما ډېر ښایسته ځای ته بیايي، هغلته به زه بیا نه ټوخېږم.

ماکسیم په ډېره لېوالتیا وویل: ما درسره بیايې؟

یورایکوف ورو وخندل، بیا يې وویل: نه ګرانه ماکسي، هغلته یواځې زاړه خلک ځي.

ماکسیم وویل: ښه نو چې زما پلار زوړ شي، هغه به هم زه همهلته ورولم؟

یورایکوف غلی و او هېڅ نه پوهېده، چې ماشوم ماکسیم ته په څه ویلو سره قناعت ورکړي؟ یو وخت يې ورو وویل: ستا پلار نه زړېږي!

يوه شېبه چوپتیا حاکمه وه، بیا ماکسیم وویل: نیکه جانه، ته تل دغه ډول زوړ وې؟

یورایکوف له ډېر خپګانه وخندل؛ خو خندا يې ډېره ونه غځېده او ټوخي واخیست، پرلپسې ټوخېده، بیا يې چې کله ټوخی ختم شو، په ډېره مینه يې وویل: نه ذهین ماکسي، زه تل دا ډول نه وم؛ اول زه ستا په ډول ماشوم وم، بیا ځوان شوم او اوس دا دی زوړ یم؛ زه په هغو ورځو کې نه ټوخېدم او کولی مې شول منډې هم وکړم.

ماکسیم په ډېرې حیرانۍ وویل: نو ته هم زما په ډول ماشوم وې؟

یورایکوف وویل: هو!

بیا ماکسیم وپوښتل: نو زما پلار هم یو وخت ماشوم و؟

یورایکوف فکرونو رااخیستی و او د کوټې پر دېوال راځړېدلي هغه تور او سپين عکس ته متوجه و، چې د واده په ورځ يې له مېرمنې سره اخیستی و، په عکس کې یورایکوف غټ برېتونه هم لرل.

زاړه سړي(یورایکوف) ورو وویل: هو، هغه ستا په ډول یو تکړه ماشوم و.

ــ هغه پر تا ګران و؟

یورایکوف خپل لمسی په غېږ کې اخیستی و، ښکل يې کړ، بیا يې وویل: هغه پر ما ډېر ګران و.

ماکسیم وویل: ته به هم پر هغه ډېر ګران وې!

یورایکوف وویل: هو، زه پر هغه ډېر ګران وم، یوه ورځ زه ډېر ټوخېدم، له دغو ورځو نه هم ډېر؛ بیا زما زوی ته چا وویل، چې د ټوخي له‌پاره شات ښه دي؛ پلار ته دې شات راوړه! ماښام ناوخته، چې واوره هم ورېده، پلار دې په ډېره مېړانه له کوره ووت او ګهیځ ته لږ وخت پاتې و، چې د شاتو له یوه منګي سره راغی؛ ما بیا هغه شات وخوړل.

ماکسیم وویل: او ته بیا روغ شوې کنه؟

ــ هو، ګرانه ماکسي، بیا زه روغ شوم او کار ته به تلم.

ماشوم ماکسیم وویل: ته خو اوس هم ټوخېږې؛ ولې شات نه درته راوړي؟

زاړه سړي خبره واړوله او ویې ويل: ورشه ګرانه ماکسي، درس دې ولوله، زه خپلې کوټې ته ځم، سر مې ګرځي.

ماشوم په یوه منډه ووت او د پلار د خونې پر لوري روان شو.

ځوانه ښځه، چې د دهلېز او چوترې په جارو کولو لګیا وه؛ په غوسه يې خپل زوی ته وویل: ته خپل ټول وخت له هغه لېوني بوډا سره ضایع کوې! ورشه کتابونه دې ووایه . . . ځه، خځلې درالوځي، کالي دې ککړېږي.

ماکسیم تل د خپلې مور د امرونو په مقابل کې خنثا و، سر يې ټيټ کړ او کوټې ته ننوت.

ښځې دهلېز جارو کاوه او له ځان سره ډونګېده.

زوړ سړی په ډېر زیار راپورته شو، لکړه يې راواخیسته او د باندې روان شو؛ ده ته هغه ورځې وریادېدې، چې کولی یې شول، بې لکړې وګرځي؛ دهلېز ته چې ورسېد، دوړې يې په خوله او سپږمو ورننوتې، ټوخي واخیست؛ خو ونه درېد، روان و؛ له دوړو سره یو ځای يې د ځنډنیو حشره وژونکو درملو بوی هم سپږمو ته تېراوه.

ځوانه ښځه، بې له دې چې یورایکوف ته وګوري، په جارو کولو لګیا وه؛ خځلې د زاړه سړي په کالیو او مخ ورنښتې؛ وړې پلاستیکي څپلۍ د دهلېز په پای کې په منظم ډول کېښودل شوې وې؛ خو د زاړه سړي زړې کلوشې له خځلو ډکې وې او د یوه بې ارزښته شي په توګه پرتې وې؛ یورایکوف، په داسې حال کې چې د ملا له دردونو ځورېده، ټيټ شو، کلوشې يې راواخیستې او له دهلېزه د باندې يې څنډ