تاملی بر بحث قومی و نژادی در افغانستان

تاملی بر بحث قومی و نژادی در افغانستان! 

متاسفانه درین روز ها ما شاهد انفجار نفرت قومی در بین مردم افغانستان استیم و چه بسا که نخبه ترین انسان های سرزمین ما در دام  قوم و تبار گیر کرده اندو چنان نفرت در وجود شان نهادینه شده است که حتا بر مرگ کودکان و مو سفیدان هم دل شان نمیسوزد. من این وضع را چند سال قبل در همین صفحه فیسبوک پیش بینی کرده بودم و اما میماند مسله قوم و نژاد از نظر علم ژنیتیک:

مطالعات ژنیتیکی نشان میدهد که قوم و قبیله در عصر حاضر هیچ معنی و مفهومی ندارد و همه انسان ها  از یک نژاد و از یک قوم استند.   ما میدانیم که هر کدام ما یک پدر و مادر داریم و دارای دو پدر و دو مادر کلان استیم که ژن های آن ها در ذخیره ژنی ما قرار دارد‌که هر قدر به عقب برویم به شکل تساعدی ژن های آدم های بیشتری را به ارث برده ایم ، تنها   ۲۰  نسل  اگر عقب برویم حاوی ژن های  بیش از دو  ملیون انسان را  در خود داریم. پس نا ممکن است که این دو ملیون انسان اعم از زن و مرد از یک قوم باشند و ما بصورت خالص از یک قوم خاص باشیم ، مطالعاتی که در نزد اقوام خاص که تعصب بیش از حد در قسمت ریشه اجدادی خود دارند مثل قوم سادات و یهودی ها ثابت کرده است که هیچ ریشه مشترک ژنی بین سادات و یهودان کشور های مختلف وجود ندارد و این ادعا هیچ ارزش علمی ندارند. از طرفی هر مردمی که مردان و زنان اش پیوند های با سایر مردان و زنان دارند کمتر امراض ارثی در بین شان شایع است. اگر ما از قومی خالص میبویم میزان امراض ارثی در بین ما به یک‌فیصدی بالا بیشتر میبود، بشریت در ابعاد بزرگ از یک قوم است ،  و از نظر ژنی ما همه هوموساپینس استیم و بس ! پس هیچ قومی بد و هیچ قومی خوب وجود ندارد، اما از نظر فرهنگی  انسان ها میتوانند در یک جغرافیا بد فرهنگ  و یا خوب فرهنگ باشند. باید در جامعه افغانستان کار فرهنگی شود تا از بد فرهنگی که سبب خشن شدن ، کینه ، نفرت ، تعصب ، جهالت ، بی سوادی ، بد اخلاقی که هیچ‌ منشأ ژنیتیکی ندارند و در آنها نهادینه شده است نجات یابند . این کار با کار فرهنگی ممکن است. مثلن جاپان و آلمان که در جنگ جهانی دوم ملیون ها انسان را صرف به خاطر اینکه خود را نژاد برتر میشمردند کشتند ولی بعد از شکست و تفکر در مورد این مرض مهلک عصبیت قومی  به کمک کار فرهنگی و دانش و اخلاق علمی امروزه یکی از مهربان ترین مردمان روی زمین شده اند.

پس تمام تحصیل کرده ها و دانشگاهیان و روشنفکران در قسمت فرهنگ همزیستی مسالمت آمیز ، عدالت ، عشق ، دوستی ، مهربان بودن ، تلاش کنند. راه نجات این کشور فقط کار فرهنگی است و بس!