بر فراز کوه های هندوکش

وطنم! رویش‌گاهِ زنان نجیب، مردان دلیر، پرنده‌گان خوش‌صدا،‌ جنگلات پرثمر، دریاهای زلال، خاک پُر برکت، کوههایی با سنگ‌های گران‌بها و حیوانات نادر.

بارانش رحمت، آفتابش یمن و برفش فرحت‌افزا.

فصل‌هایش به زیبایی دختران صحرا.

بهارش! هم چون دختری، که صورتش به قشنگی این فصل و دلش به مانند باران و آفتاب این فصل.

و من دختر تاجیک، لباسی از قوم پشتون بر تن می‌کنم رو به آیینه می‌ایستم، موهای خرمایی‌ام را که همیش در چنگال گیرا،‌ گیر مانده است رها می‌کنم. بر گونه‌هایم خال سیاه می‌زنم، لبانم هم‌چو انار تگاب سرخ خواهم کرد و روسریی به رنگ سفید بر سر می‌کنم. روحم را برای طبعیت زیبایی‌هایی شمالی که همیشه زبان‌زدِ زبان‌هاست می‌سپارم. جفت چشمانم را می‌بندم، دستانم را باز می‌کنم به مانند پروانه‌یی می‌چرخم، و نفسی تازه می‌کنم از گل‌های ارغوانِ پروان،‌ لاله‌های دشت مزار، و گل‌های نارنج جلال آباد و موی‌هایم را در دست باد می‌سپارم، تا پر بکشند و پرواز کنند هم‌چون عقابی بر فراز کوه‌های هندوکش.

تابستان‌ها! یک دست لباس هزاره‌گی به رنگ بند امیر بر تن می‌کنم، انگشتری از زمرد پنج‌شیر بر انگشتم و گلوبندی از لعل بدخشان بر گلویم آویزان می‌کنم. سبدی بر می‌دارم و می‌چینم، انگوری از قندهار، اناری از تگاب،‌ سیبی از میدان وردک و عنابی از فراه.

کشت‌زارهای گندم دیدنی و دانه‌هایش به ارزش زر، یک قرص نان تنوری می‌پزم، سری می‌زنم به غژدی یار پشتونم تا قالینی ببافیم که نخ‌هایش از نوع مهربانی، محبت و وحدت باشد، تماشا شود اگر دلبر پشتونم با لهجهٔ دری لب به کلام باز کند.

خزان! که تنها فصل عاشق شدن نیست. در دل جنگل‌های نورستان هم‌آوا می‌شوم با پرنده‌گان و شعری می‌سرایم سبز، سرخ،‌ نارنجی و زرد.

زمستان!‌ خانه کاه‌گِلی‌ام را با چوب،‌ بدنم را با لباسی از پشم، و دلم را با چای زعفرانی هرات گرم می‌سازم. کلاه‌ِجیگری می‌پوشم و دستمال دست دوزی شده‌ی ازبکی بر گردنم می‌بندم. بر می‌دارم کاسه‌ای سفالی،‌ می‌ریزمش پسته‌ی سمنگان، بادام دایکندی، چهارمغز کنر،‌ جلغوزه پکتیکا و توت پنج‌شیر.

شب‌ها را کنار پنجره بدون دغدغه‌ی روزگار می‌گذرانم. حافظ، مولانا، سعدی و عاصی می‌خوانم. بافندگی و خامک‌دوزی می‌کنم،‌ نگاه می‌کنم پر پر زدن برف را و مرور می‌کنم گذشتِ گذشته‌ها را و با صدای قهقه از تهٔ‌ دل می‌خندم.