ادبي ټوټه

د نن  واوري په شدت خپل ځان زما د کوټې له کړکۍ ویسته او  ښیښه  یې په دوامداره ډول  را ټکوله.
غوښتل یې شیشه ماته کړي او کوټې ته داخیله شي مګر د هغې وړوکی اوجود بې توانه وو.
خورا خشم ګیره وه

د بیرون نه یې د باد او سیلۍ په ژبه غږ  راته کاوو ویل یې بیرون را ووځه,ولي دي ځان په کوټه کې بندي کړی وېرندونکې بې احساسې .

زه پوهیږم چې د واوري درد څه وو.
هغې ریښتیا ویل هغې لیدل چې ما له یخنۍ نه په توده کمپل کې ځان نغښتی وو او ګرم چای مې څښل

مګر هغې دا هم لیدل چې بیرون په یخنۍ کې بې شمیره ماشومان له یخنۍ نه رپیدل او ژامي یې لړزېدې هغې لیدل چې بې کوره ښځو په سړکونو لوڅي پښې سوال کاووه او نازک لاسونه یې یخ نیولي پاته وو,
هغې لیدل چې د مظلومانو په کورو کې د یخنۍ او لوږي له لاسه واړه ماشومان  په ژړا او په سلګو وو او ډیری انسانانو په یخک وهلې  ځمکه خپله اخیري سلګۍ د یوې ګولې ډو‌ډۍ په ارمان وهله, او په زنکدن کې یې د جنت د غوښتو دعا ګرمې جامې وې او په دنیا کې یې په یو جوړ جامو او څری ګریوان سره  سا خته.

پوهیږم زه دا هرڅه منم بلکل واوري ریښتیا ویل, زه بې احساسه او ویرندوکې  یم  ما له شرمه خپل مخ په کمپله کې پټول, نه مې سوای کولای ور وګورم او زه ځواب ویونکې نه وم.

—————————————————————————————————–