!پوهیږم

پوهیږم !
چې ته دومره هم بد نه یې
ستا سړه سیلۍ په شدت واره وروي
پوهیږم چې ولي واوره ځمکي ته په نڅا، نڅا راځي
پوهیږم د واوري دا نڅا  د بهار د راتلو غږ حس کوي

پوهیږم
ما ستا ښه نیت ولید چې دیوال ته دي د غره پڅیر واوره ودروله او ښکلې سپین مخې خپل او جود د لمر په تودوخۍ سره ویلي او وغوړاوو

زه پوهیږم چې هغه اوبه د سپرلي د ګلونو د ژوند هیله ده
او هغه اوبه به د ځمکي سپیره بخت زرغونوي.

مګر متاسفه یم ما وبخښه:

زه ستا د ښیګړي او ستا د نیت سترګو  ته نه شم کتلای
زه په تیټو سترګو یم
زه بخشنه غواړم

دا باید ته زما نه واورې
زه بله لاره نه لرم

که ته دلته پاته شې زه به مې بې شمیره هغه انسانان چې د کور چت یې نړیدلی او ستا د اوسیدو توان نه لري له لاسه ورکړم

که چیرته واوره خپل کدمونه درانه کړي او سیلۍ خپل شدت ونیسي د هغوی کوټې به ونړیږي هغه به بې کوره شي,ډوډۍ به یې له خاورو ډکه شي بیا به هیڅ ونه لري چې مرګ ته ځواب ورکړای شي

نو ته هڅه وکړه خپله سیلۍ او د واوري شدت دي درټول کړه په هغه چا ووره چې له وریدو دي خوند اخلي موږ نه شو کولای

زما هر ماښام په هغو اندیښنو پیلیږي چې بیا به کوم څوک د ښار کوڅه کې د یخنۍ قرباني وي او سوي اسویلي به یې د کوڅه ډبو سپو په خوله کې خیژي

زه دا زجر نور نه شم یستی
زه په یو غټ عزاب کې یم

اورې؟

دا کیسه شاید ستا لپاره وړه وي چې زما د ښار په کوڅه کې یو څوک خپل ژوند بایلي او غوښي یې سپي خوري, مګر زه دا نه شم لیدی.

خزانه!  زه دي دوامداره نه شم زغملی
زما له ښاره ووځه
سپین مخې ته دي ووایه چې خپله نڅا بس کړي
د باد دا موسیکې غلې کړئ
زما په ښار کې ویر ده
زما د ښار په کوڅو کې ماشومان ستا یخني وژلي او کوڅه ډبو سپو یې نازکې غوښي په خپلو کسیفو غاښو شکولې
ته قاتل یې
دا درد د زغملو وړ نه ده زما اوښکې نه دریږي

بس دی نور بس دی

زما له ښار ووځه
ووځه زما له ښاره.

پتانه ژوند