بیا ھم د انس شعر په پلمه

زہ شعر یواځې مُسجع او مُقفّٰی کلمات نه بولم.

ھغه شعر چې تر شا یې عالي غایه، لوړ‎ ھدف او موخه نه وي او یواځې الفاظ د ادبي صنعتونو  پر زیور پسلولشوي وي،

ماته د ښځینه لباسونو د دوکانونو د ھغو پلاستیکي بوتانو پڅیر  ښکاري چې ښکلې او زړ‎ہ راښکونکې جامې ور اغوستل شوي

وي او بیا په دوکانونو کې د نمایش لپارہ ودرول شوي وي!

زہ د ھغې ښوونځۍ زدہ کونکی یم چې شعر یا ادب د ژوند لپارہ غواړي، نه ادب د ادب لپارہ!

ھمدا لامل دی چې زہ ( که گستاخي راته معاف وي ) د غزل د استاد مرحوم حمزہ بابا ھغه شعر چې وایي:

“راځه چې یوہ جوړہ‎ کړ‎و جونگړ‎ہ په ځنگل کې..

د ھغه مرحوم لخوا مازې د سندرغاړ‎و د خوشالولو یوہ ھڅه بولم، نور نو نه راته پکې کوم ټولنیز ارزښت نغښتیښکاري او نه کوم عالي پیغام!!

وایي: ارواښاد استاد الفت پخپل ټول عمر یو یا دوہ شعرونه، شعر د ادب لپارہ لیکلي و چې بیا پرې د عمر ترپایه پښیمانه و.

ښایي حمزہ بابا به ھم و ځکه د ھغه د شعرونو مفاھیم؛ تصوف، روحانیت، د نفس تزکیه، پښتو، پښتونولي، ځانپیژندنه او نور دي، نه مازې ادب!

د ښاغلي انس څومرہ شعرونه چې ما لوستي نو راته جوته شوې چې ھغه ھم، که زما برداشت سم وي، د شعر لهلیارې د ارزښتونو پالنه کوي،

 د خپل پیغام د رسولو لپارہ د شعر لمن نیسي؛ یانې شعر یې د ژوند لپارہ دی!

د ھغه تازہ شعر چې سرطان یې پکې لاعلاجه  ناروغي بللې، ماته یو عجیب سوچ را واچوہ.

ښایي د ھغه د شعر الھامي برخه ھمدا وي فکر وکړ‎و چې دا مرض ولې موږ‎ ته بې علاجه او نورہ نړۍ کې بیا ترلوړ‎ بریدہ د علاج قابل دی؟

موږ‎ ولې په سیمه ایزہ، که په نړ‎یواله کچه نه وي، نه یو توانیدلې د دې صعب العلاجه ناروغۍ لپارہ کم له کمه پهټول ھیواد کې د یو روغتون

 د بنسټ ډبرہ کیږ‎دو؟

زہ د شل کلن اشغال پر مھال چې د ټولې نړ‎ۍ متخصصین او ورسرہ د ډالرو باران  راغلی و، خبرہ نه کوم! ھغهمتخصصین په حقیقت کې د

شتمنیو د چور او او تالان ماھر غله ول چې د نیکټایانو او غربي ډگریانو تر شا پټو!

ھغوی له آرہ، پر دې نیت نه و راغلي یا نه و راوستل شوي چې کوم بنسټیز، رغنیز پلان پیادہ کړ‎ي!

زہ د تیرو دوہ کلونو خبرہ کوم چې  حکومت مو خپل او د ھیواد د بیا رغاونې قوي ارادہ ھم موجودہ دہ، خو بیاھم دې خواته چا پام نه دی اړ‎ولی،

په د‎ې اړ‎ہ ھیچا ھم غږ‎ نه دی پورته کړ‎ی، ان ھغه چا ھم نه چې د ھمدېناروغتیا د علاج لپارہ د پاکستان په سرحدي دروازو کې په ورځو ورځو

په ستړ‎ې کوونکیو کتارونو کې منتظر پاته شوي؟!!

راځئ! ھمدا شعر ورته پلمه ونیسو، د روغتیا په وزارت، مخیرو شتمنو ھیوادوالو، نړ‎یوالو خیریه بنسټونو او دولتيچارواکیو غږ‎ وکړ‎و چې د

سرطان ناروغۍ د معالجې لپارہ کم له کمه د یوہ معیاري روغتون په جوړولو کې مرسته‎وکړ‎ي.

ښاغلي انس څخه مو ھم ھیله دہ چې په دې اړ‎ہ د حکومتي چارواکیو د پام را اړ‎ولو په برخه کې خپلې ھلې ځلېو نه سپموي.

د ھغه کورنۍ تل دې ولس ته د ښیرازۍ، ازادۍ، سولې او خیر رسولو د مخکښانو له ډلې پاته شوې. ھیله دہ ھغه

به ھم د خیر په دې کار کې مخکښ پاته شي.

د داسې کارونو پیل یو څه ستونزمن وي خو چې یو ځل شروع شي، د بنسټ ډبرہ یې کیښودل شي، بیا الله

عزوجل مسبِب الأسباب دی، ھغه له انسان سرہ مرسته کوي، بیا نور مخیر کسان او ټولنې ھم پیدا کیږ‎ي چې پرمخ یې یوسي.

ښایي ښه بیلگه یې د پاکستاني عمران خان د سرطان روغتون وي. ھغه پیل کړ‎، اوس روغتون پخپله په مخ ځي!

ماته یو ځل ښاغلي انس لیکلي و، “ مونږ ټول انسانان د سرطان ناروغان یو، یو هم نه پاتې کیږو،”

د ھغه اشارہ مرگ ته وہ، زہ یې ھم د خبرې په تائید او تمدید وایم:

بیا خو راځئ! داسې کار وکړ‎و چې اجر یې موږ‎ ته تر مړ‎ینې پس ھم پریکون و نه لري، ھسې ھم خوشال بابا یومھال ویلي و:

ښه خو دا چې د چا نوم په كې ياديـــــــــږي
په فاني دنيــــا به نه وي ژوندي تــــل څوك

ستاسو ټولو دې روژې بختورې وي

______________________________

حفیظ الدین پیرزادہ

د اپریل ۲/ ۲۰۲۳ م

لندن