څپېړه (په زړۂ پورې کیسه)

یوه ورځ دوه ډېر نږدې ملګري په یوه دښته کې په یوه اوږد مزل پلي پر لاره روان وو، له ډېر تګ وروسته یې د کومې موضوع پر سر په خپل منځ کې لانجه شوه، ان تر دې چې لانجه د دوی تر منځ په نښته واوښته، یوۂ چې ډېر احساساتي و، خپل ملګري ته په مخ یوه کلکه څپیړه ورکړه، خو ملګري یې د څپیړې بدله وانهٔ خیست، بلکې د سړک تر څنګ ځمکې ته ټیټ شو او په ریګزاره ځمکه یې ولیکل:
( نن یوۂ تر ټولو نږدې دوست او ملګري پر مخ په څپیړه ووهلم)
بیرته را پورته شو او خپل تګ ته یې دوام ورکړ، له څو ساعته مزله وروسته له دښتې څخه یوې آبادې سیمې ته ورسېدل، د یوې لویې او ژورې ویالې تر څنګ تېرېدل، دواړه ډېر ستړي او ستومانه وو، غوښتل یې چې د همدې لویې ویالې تر څنګ د یوې ونې سیوري ته کېني او دمه جوړه کړي، خو یو ناڅاپه د څپیړې خوړلي ملګري پښه په کوم شي کې بنده شوه او په ژوره ویاله کې ولوېد، ډېره هڅه یې وکړه، چې ځان راوباسي، خو ونهٔ توانېد، په بیړه یې بل ملګری ور ښکته شو، لاس یې ورکړ او هغه یې له اوبو څخه راووېست.
کله چې هغه له اوبو څخه را وخوت او لږ سا یې ونیوه، دمه یې جوړه شوه، نو د سړک تر څنګ لویې تیږې ته ورغی، له خپل پنډوکي څخه یې څټک را واخېست او په ژور ډول یې د تیږې پر مخ ولیکل:
( نن خپل یوۂ ډېر نږدې دوست او ملګري له مرګه وژغورلم)
بل ملګري یې چې دا کړنې ولیدې حیران پاتې شو، ورغی تر مټ یې را ونیو او ورڅخه یې وپوښتل:
مخکې مې چې په څپېړه ووهلې، هغه خاطره او یادښت دې د ځمکې پر سر ولیکهٔ او اوس مې چې مرسته در سره وکړه او له اوبو څخه مې را وایستې، دا دې په لویه تیږه او ژوره توګه ولیکه؟
ملګري یې مخ ور واړاوه او ورته ویې ویل:
کله چې له موږ سره کوم څوک بدي وکړي او زړۂ مو وځوري، نو دا یادښت او خاطره باید د رېګ پر مخ ولیکو؛ ترڅو د بښنې باد هغه ور سره یوسي او کله چې یو څوک له موږ سره نېکي وکړي او زموږ زړۂ تر لاسه کړي، نو دا یادښت او خاطره باید په حکاکي ډول د تیږې پر مخ داسې ولیکو، چې د هېڅ باد او طوفان زور ورباندې ونهٔ رسي، چې ور سره یو یې سي او له یاده مو ووځي.