ناآشنا آشناته !/ محرم درانۍ

نه پوهیږم چې ولې هرڅوک زما په اړه فکر کوي، زما لپاره زما حق او ورک نوم غواړي، ما لپاره آزادي او ماته دیموکراسي خوښوي …

واه!

زه څومره نیکمرغه او ارزښتمنه یم !

رښتیا، زه هماغه غرڅنۍ پیغله یم، چې ترخې زمانې له هرڅه پردۍ کړې یم او له هر چا هیره وم. ناببره یرغلګرې  سترګې ولې راپسې را کږې شوې؟یوه تالنده مې د آندو واند پر چاپېریال خوره شي، یوه بریښنا زما د ویښ اسلامي ضمیر په غوږ کې یو څه زمزمه کوي؛

ښوونځي دې په ژبغړاندو سرو لمبو کې سوځویږي، فرهنګي مدنیت دې د پردېو تر پښو لاندې پایکوب کیږي، سپیڅلی هغه کتاب چې ستا د ګروهې تګلاره ده په وینو کې غوټې وهي، شېبه په شېبه ستا او د علم ترمنځ غرونه غرونه واټنونه جوړیږي خو بلی خوا له تیږو، پرښو، شګو او ساراګانو څخه د خپلواکۍ او دموکراسۍ غږونه اورم چې وايي آیا تاسو زما لپاره خپلواکې خوښوئ او دموکراسي غواړئ ؟

همدا ناپایه سوچونه مې د خیالونو په توپانې سمندر کې مې لاهو کړي او د کلونو له غرونو مې ها واړوي چېرې یې چې د لومړي ځل لپاره زما د وینو چینه را سپړلې وه، تانده شوه، داسې تانده شوه چې له سره مو اوړي، له مور کوچني بچیان، له خوره ورور، پلار او د سترګو تور یې په مخه کړي دي، آیا همدا خپلواکي ده؟

آیا همداسې دموکراسي وي؟

یه زما غمزموللی ولسه!

د دموکراسۍ ببولالې تاته د آزادۍ لار نه درښیي بلکې مریتوب ته دې را بولي او په تا کې د خپلواکۍ سپېڅلې ساه له منځه وړي هسک سرونه ټیټول او د پولادي ملاوو ماتول غواړي.

سره له دې چې د غمونو بوړبکېو په مخه کړې یم، د لارې لوری رانه ورک دی خو بیا هم زما د احساس توپانونه په خوځیدو دي، هوسا مې نه پريږدي او ترمخې مې د نېکمرغه هیلو لارې سپړي.

هو!

نا آشنا آشنا ته وایمه پاتې شونې دموکراسي دې نه غواړم خپله هسکه غړۍ به  هیڅکله درته ټیټ نه کړمه ، ماته بشپړه آزادي سپیڅلی دین راکړې، خپل پیوندي پوړنۍ دعزت تاج ګڼم اوستا په ټوله هستۍ یې نه پلورم، انسان ته انسانیت او خپل وطن سمسورول غواړم.