غزنی قربانی بی کفایتی‌ها

سقوط شهر غزنی به کام طالبان از نیرومندی زیاد طالبان نه، بلکه از بی کفایتی‌های حکومت محلی و بی تفاوتی های حکومت مرکزی است.
بر اساس برخی گزارش‌ها با آنکه ولایت غزنی از نیمه‌های شب پنج‌شنبه (۱۸ اسد) تاکنون شاهد درگیری‌های شدید میان طالبان با نیروهای دولتی است و طالبان بخش‌هایی از شهر غزنی را نیز به تصرف خودشان در آورده‌اند اما نیروهای کمکی برای نجات غزنی بسیار تعلل می کنند و فرماندهی واحد در قبال جنگ غزنی وجود ندارد.
وقتی نیروهای اندک امنیتی در کنار مردم در این شهر در آتش بسوزند، وقتی شهر سقوط کند و فاجعه انسانی رخ دهد، وقتی همه چیز تمام شود و تمام امکانات و تجهیزات نظامی دولتی در اختیار طالبان قرار گیرد، وقتی دارایی‌های مردم یا تاراج شود ویا توسط طالبان حریق گردند، آن زمان رسیدن نیروهای کمکی به چه دردی خواهد خورد؟
نکند وزارت امور داخله و وزارت دفاع ملی تصمیم گرفته اند غزنی مانند کندز سقوط کند و بعد از آن با گذشت هفته‌ها و ماه‌ها طالبان از داخل شهر غزنی خسته شده و کم کم خودشان از شهر خارج شوند؛ چون آنها فکر می کنند که طالبان توانایی حفظ مرکز یک ولایت را ندارد و در دراز مدت به ناچار شهر را ترک خواهند کرد.
نکند دولت تصمیم دارد به خواست کشورهای حمایت کننده طالبان عمل کرده و غزنی را به طالبان واگذار کند. همه می دانیم که حکومت دونالد ترامپ تاکنون در مورد گروه طالبان و حفاظت مناطق تحت اداره آنان چی پیشنهاداتی داشته و این را نیز می دانیم که همین اواخر نیروهای امریکایی در لوگر بجای اینکه موضع دشمن را بمباردمان کند موضع نیروهای امنیتی کشور را بمباردمان کرده و تلفات سنگینی به آنها وارد کردند.
انشاالله که چنین نباشد، ولی اگر چنین نیست دولت نباید کار را بجایی برساند که غزنی به کام دشمن سقوط کرده و فاجعه انسانی رخ دهد، آنوقت حکومت هیأت حقیقت یاب تشکیل داده و بررسی کند که چی کسی در سقوط این ولایت مقصر بوده؟ چیزی که در رابطه به سقوط کندز شد و هیچ کسی در رابطه مجازات و مکافات نشدند.
اولا چرا باید غفلت و کوتاهی در وظیفه صورت گیرد که بعدا نیاز به تحقیقات بی ثمر و بی نتیچه شود؟ دوما آیا موضوع ناامنی غزنی برکسی پوشیده بود و مسئولان محلی از این مشکل چیزی نمی دانستد؟ آیا تقسیم شدن ولسوالی‌های غزنی میان حکومت و طالبان یک مسأله تازه بود یا از سالها بدینسو صورت گرفته بود؟ آیا خطر چنین حملات طالبان قابل پیش بینی نبود؟ و صدها سوال دیگر که همه بوضوع نشان می دهد که در رابطه به غزنی بی تفاوتی نه بلکه عملا استقبال از داخل شدن طالبان صورت گرفته است. زیرا همه همه چه در حکومت محلی و چه در حکومت مرکزی در سکوت مطلق فرو رفته و هیچ صدایی از مردم غزنی و نمایندگان غزنی نمی شنیدند.
درحالیکه نمایند‌گان مردم غزنی در پارلمان کشور و شورای ولایتی غزنی بارها از وضعیت بد امنیتی این ولایت شکایت کردند و اکنون نیز می گویند که شهر غزنی از گذشته‌ها با تهدیدهای امنیتی روبه‌رو بود، اما حکومت همواره این تهدیدها را نادیده گرفته است.
از سوی دیگر غزنی اولین شهری نیست که طالبان بالای آن بگونه گسترده حمله می کند و وارد شهر می شوند؛ بلکه بعد از کندز و فرا سومین شهری است که دچار چنین فلاکت می شود. ارگان‌های امنیتی و نظامی کشور این اولین تجربه شان نیست که بخواهد خود را به نفهمی بزنند و بگویند که حملات ناگهانی بود، یا اینکه بگویند ما امکانات کافی برای دفع حملات دشمن نداشتیم ویا بگویند هماهنگی میان نیروهای داخلی وخارجی وجود نداشت… از این قبیل دلایل دیگر، بلکه بیجا نگفته اند:
هرکه ناموخت از گذشت روزگار
هیچ نا موزد ز هیچ آموزگار

سرخط ورځپاڼه