محمداجمل کریمي

ډکه پیاله د چایو پرېږدمه چې بوره نلري ماته هیڅه دي رابطې چې خوږه ونلري زه چې په کوم سهار نازېږمه ریڼ لمر نلري زه چې په کومې شپې کې ګیر یمه ډېوه نلري لکه دروند بار غوندې پخپله حافظه ولاړ یم ډک زړه تشیږي نه په سترګو کې خفه ولاړ یم…

بیا مننه چې را ویښ دي کړم له خوبه زه ویده وم په لمنه د ځنګل کې د وحشیانو د بیا بیا راتللو ډار و تا راواخستم بنګړی دي کړم څنګل کې رسېدم په کې تر لویه لېونتوبه بیا مننه چې را ویښ دي کړم له خوبه بیا مننه چې را ویښ دي کړم له خوبه…

شپه رانه یوړل شي تر ړنګې میکدې ناپامه هره شپه وتی یمه زه په تاپسې پسې نا پامه کله یم ځان نه بهر کله له ښاریې ناپامه له مانه کیږې مې اکثره اِرادې نا پامه چې په ما خیال د مکمل سړي کوې ناپامه تا مې لیدلي دي تارونه د سینې ناپامه راته…

اذانونه راته ژاړي په ویر ویر دي ویل شوې بیا داستا له چوپ تصویر دي زه کوڼ کړی یمه خپلو دوو لاسونو چې را ایښي مې له پاسه په غوږونو وای! تکلیف کې یم بیخي زیات په تکلیف کې تلاوت راباندې وکړه د لفظونو په لالي به خود تاوان د تاواني یم…

ترنم دي د لالي په نوم شروع کړي کوم سړی که اصلي څکه د خوږو کړي دا ویده جسم کې دا ویده سړی به څوک راویښ په ویل شويو ایاتو کړي؟ د زړګي د ښیښو دغه ماتوونکي به خدای اهل د مردارو دوزخو کړي دا نجلۍ د زړه په جوړ کور کې اوسیږي…

په تصویر کې د پراته سړي ناره ده زندګي څه ده؟خو دغه ډرامه ده که د ټول جهان ښکلا شي سره جمع بیا به هم وایم هغه خو نو هغه ده "درک"د عرش تر سیوري لاندې یو جومات دی عاشُقي پکې د ګونګې خولې سجده ده ته به لاړه شې ستا تګ خو…

چې پل اخلم پښه په تېرې غنې باندې ږدم یو سل تیږي به نور ستا په غوښتنې باندې ږدم جومات شته،مُلا هم شته،اذان هم کیږي دلې خو زه خپلې سجدې خپلې لمنې باندې ږدم ميَن یم هو بیخي زیات مین شوی یمه زه آن سر به هم پخپلې دغې ژمنې باندې…

دا مُهمه نه ده چې زه دي خامخا د مشهور شاعر په شاعري وغږېږم او که څوک دا ګمان کوي شاید هغوی ذوق ونه لري. ګورئ! شهرت د خدای ورکړه ده او خدای ج په ریښتنې مینه او زیار دغه نعمت خلګو ته ورکوي خو هغو خلګو ته څوک چې یې وړ وي زما انتخاب شاعر نه…

قلم یو لوی مسؤلیت دی چې رب تعالی یې چاته د نیولو توفیق ورکړي نو دا ورته لازمه ده چې دغه ستر مسؤلیت به په پاکه توګه سر ته رسوي او که یې خدای مه کړه په رسولو کې پاتې راغی او ویې نه غوښتل چې دا مسؤلیت یو ستر مسؤلیت وګڼي بیا یې ازار پسې…

لمر د سباوون ورک دی په غېږ کې مو وړي شپې. ورځې په دار کړي یو په هرې دقیقې. وخت دی راروان دی په انګار پرلپسې. ګرځو له زګروي ډکې مرۍ ډکې سینې. درد مو په رګو کې خورې کړي دي لمبې. نشته طبیبان او حکیمان د زمانې. زړونو کې ساتو لکه د غر…