محمداجمل کریمي

د انګار په سر ولاړي. ورځې شپې مې عشق پرستې. منصوري شېبې راژباړي. زه بدل یم که وخت بل شو. آئينې را توکې لاړي. هوس سپی یاد دي لېوه دی. بس د شپې ورځي مې داړي. په ځان پټ یمه بې هوشه. لکه بنګ او شراب نوشه. سندریز ماحول را غم…

چې راته وګوري راټول شم سره بیا شاوخواه. پتنګ خو ځکه راتاویږي له رڼا شاوخواه. څاه د پلانکي صیب ده اوبه به هم هغه ترې څښي. ګرځي دي! تږي ماشومان ددغې څاه شاوخواه. د چا په یاد کې بلوم په ریڼو اوښکو ډېوې. راته ولاړه ده د غر…

ریڼې ریڼې هندارې شي ګردجنې ،څه یې کوې. څېرې کاندي څېرو ته دروغجنې ،څه یې کوې. هی! هی!ته یې را یاده کړې او ویې نڅولم. له درد څخه مې وکړلې مننې ،څه یې کوې. د خپل اوجود لاسونه مو په ځان نه چاپیریږي. له خپله لاستي لویږو لکه ونې…

ته وا خوند به ونه کړي؟ غزل د عشق مِمبر ته په اذان،پسې راغلی یمه له ځانه ورک یمه په ځان، پسې راغلی یمه چاته اظهار ته مې تر اوسه داسې ګل ونه مند په یوه نایابه ګلِستان، پسې راغلی یمه مخلوقه! مانه مې علت دبربادۍ مه پوښتئ!…

دا خو نه ښه کیږي او نه زره خوشحال کیږي. خدایه!زما نه به د کوم ژوندانه سوال کیږي؟ ځان ته په دې وجه رسۍ د دار تړلای نه شم. زما په ذات کې څو کسان اوسي اوبال کیږي. غم مې ملګری دی شېبه شېبه تر څنګ راسره. درد مې هم خپل کیږي او هم…

تاسو تجربه وکړئ کله چې په مجلس کې یو څوک ساده غږیږي هغه ته خلګ ډېر غوږ نیسي ځکه ساده خلګ همېشه په زړه کې هم هغسې ساده وي چاته یې کینه په زړه کې نه وي نه له چا ډاریږي او په سپینه او پاکه خبره باید سړی نه له چا وډار شي او نه هم خپله خبره…

یوه تجربه چې ما په ډېرو لوستلو د شعر کې حاصله کړې ده هغه دا ده چې شعر باید په داسې الفاظو ولیکل شي چې هغه کې مفهُم له ورایه ښکاري ځکه شعر داسې دی لکه د پسرلي هغه نرمه هوا چې په اخیستلو یې ساه لنډي د سړي ختمیږي او داسې احساس کوي لکه د مودو…

زه همېشه وایم چې له پخواني استاذان شاعرانو را په دې خوا د نني عصر نوي او تاند شاعران هم هڅه کوي ترڅو نوښت و مموي او ډېرو مندلی هم دی. چې دا د نني عصر له ادب سره یوه ډېره ښه وفا ده او لا یې رنګ ور بښلی چې دې کې بلها ډېرو ځوانو…

دا مې حال دی!راته ګوره انډیواله! زړه ستي، سینه زخمي، او رنګ ظهیر دی په لاسونو او پښو کې مې ځنځیر دی. زه تر دې حده په لارو نابلد یم. چې ورک کړې مې په ورکه لار مسیر دی. دېوالونو ته کېسې کوم لګیا یم. دا زه څه یم؟ خدایزده کومه یوه بلا…