رسیدن به صلح فراز و فرود دارد

قرار است تا دو هفته دیگر مذاکرات بین افغانان از راه دور برگزار شود، آغاز مذاکرات میان افغانان به دلیل جنجال های انتخاباتی میان محمد اشرف غنی ریس جمهور و داکتر عبدالله عبدالله رییس اجرایی حکومت وحدت ملی به تعویق افتاده بود اما اکنون بعد از حل بحران انتخاباتی داکتر عبدالله عبدالله ریس شورالی مصالحه ملی گفتگو های صلح را رهبری خواهد کرد.

حکومت افغانستان قبل از بحران  انتخاباتی لست هیات مذاکره کننده را که آقای معصوم استانکزی در راس آن قرار دارد با مردم شریک ساخته بود و در کنار آن از ماه حمل به این طرف بعد از توافق صلح گروه طالبان با ایالات متحده آمریکا ۲۷۱۰ تن از جنجگویان طالبان را به شکل مرحله وار از زندان های کشور به منظور تسهیل روند صلح و کاهش خشونت ها رها کرده است . طالبان نیز در پیوند به اقدامات حکومت در مورد رهایی زندانیان این گروه تا کنون ۴۵۰ تن از سربازان حکومت را رها نموده اند. حالا با وجود که اقدامات لازم از سوی حکومت افغانستان در مورد پروسه صلح صورت پذیرفته است و طالبان نیز تعداد از سربازان حکومتی را رها نموده اند باز خیلی از چالش ها فراروی این پروسه وجود دارد که میتواند این پروسه را به کندی مواجه سازد. دراین نوشتار تلاش میکنیم تا بعضی از چالش ها را که فراروی پروسه صلح قرار دارد بیان نمایم.

۱- رهایی زندانیان طالب با وجود که فرصت برای تسهیل روند صلح است از طرف برای پروسه صلح تبدیل به یک چالش شده است، زیرا حکومت مدعی است که تا کنون ۲۷۱۰ تن از جنگجویان این گروه را رها کرده ولی طالبان ۴۰۰ تن از این افراد را اعضای خود نمی دانند ، پذیرش و عدم پذیرش جنگجویان فقط یک بخش از چالش در پروسه صلح است که نمی تواند بالای پروسه صلح خیلی تاثیر منفی زیاد وارد کند ، ولی گزارش ها می رساند که جنگجویان طالب بعد از رهایی و تضمین به حکومت دوباره به صفوف طالبان می پیوندند و طالبان نیز مانع پیوستن این افراد به صفوف خود نشده اند.این مورد به معنی واقعی آن چالش بزرگ فراروی پروسه صلح است ، این نکته نباید فراموش شود که رهایی زندانیان طالب برای تسهیل روند صلح است نه تقویت صفوف جنگی این گروه ، گروه طالبان اگر مانع برای ادامه این کار نشوند و با حضور این جنگجویان شدت جنگ ها بیشتر و خشونت کاهش پیدا نکند رهایی زندانیان طالب چالش بزرگ فراروی صلح خواهد بود و این مورد توقف خواهد پذیرفت.

۲- عدم کاهش خشونت به معنی واقعی آن مانع برای پروسه صلح خواهد بود زیرا مذاکرات زمانی میتواند نیتجه بخش باشد که خشونت ها کاهش یافته باشد، حکومت افغانستان رهایی ۲۷۱۰ تن از جنگجویان طالب را به منظور کاهش خشونت ها و اعتماد سازی در پروسه صلح رها کرده است و همین طور از آتش بس سه روزه در عید سعید فطر و تداوم آن از سوی طالبان استقبال کرده است ، این همه برای آن است تا خشونت ها کاهش پیدا کند تا در میز مذاکرات دو طرف به راحتی بتوانند بدون تحت فشار قرار دادن یکدیگر به توافق برسند. در غیر آن اگر خشونت ها تداوم پیدا کند و مردم افغانستان هر روز شاهد مرگ فرزندان خود باشند در این شکی نیست که بی باوری مردم به پروسه صلح بخصوص به طالبان کم خواهد شد و به این یقین خواهند رسید که طالبان پروسه صلح را سپوتاژ میکنند تا به اهداف خود برسند ولی هیچ نوع باور به صلح ندارند ، تداوم چنین دیدگاهی به معنی واقعی کلمه به ضرر گروه مسلح طالبان تمام خواهد شد.

۳- دیدگاه کلی طالبان در موارد مختلف چون دید این گروه در مورد زنان، آزادی های فردی ، آزادی بیان و آزادی رسانه ها و همین طور موارد دیگر هر یک اگر به معنی واقعی مدیریت نشوند و طالبان از دیدگاه سنتی خود نسبت به این پدیده ها دست بر ندارند همه این موارد تبدیل به یک چالش فراروی پروسه صلح خواهد شد و اگر به فرض توافق میان افغانان بوجود بیاید صلح هرگز بوجود نخواهد آمد زیرا واکنش های اجتماعی در مورد این پدیده ها به مراتب میتواند ثبات نظام را دچار مشکل نماید. طالبان اگر به این موارد درست توجه نکنند و به مانند گذشته مطابق به خواسته های خود عمل نمایند نه تنها که پروسه صلح به ناکامی می انجامد که این گروه بیشتر از گذشته به عنوان یک گروه افراطی دینی مطرح خواهند شد و از دید و پرستیژ سیاسی تنزیل خواهند یافت.