هی ملت به کجا؟

خداآن ملتی راسروری داد   +    که تقدیرش بدست خویش بنوشت

به آن ملتی سروکارندارد     +   که دهقانش برای دیگری کشت

باجوان شیک که تازه ماستری (کارشناسی ارشد) خودرا بدست آوردبود ، طور صمیمی هم صحبت شدم ، مجلس ما دوامدار شد و(هرسخنی ،از هرچمنی) بلاخره دورانداخته ازش پرسان نمودم ؟ درمورد کشور خود بلدیت دارید ؟ گفت آری ، آخر مسکن آبایی ام هست .

گفتم (پارون ، نیلی ، محمود عراقی و فیروزکوه) مراکز کدام ولایات اند ؟ یکی راهم ندانست –از کیمیا پرسیدم ، فورمول کیمیوی پروپان چیست ویا عملیه ی فوتوسنتزس رامی توانی بگویی ؟ گفت برای اولین بار است چنین چیزی میشنوم –گفتم جذر64چند میشود ؟ گفت من ریاضی نخواندم وازین مضمون بدم میآمد، ماستری من در حقوق وعلوم سیاسی است – گفتم بسیار خوب پس اصطلاحات پوپولیستی ، دکتورین ولابی گری رامن نمیدانم ، اگر میشود برایم توضیح فرما !

گفت : ولله چی بگویم ، شما سخت مرا سوال پیچ نموده اید ، اصطلاحات فوق رادر مقطع دوکتورا خواهیم خواند.

باخود گفتم : سرنوشت این ملت بکدام طرف میرود؟ درک نمودم که نود درصد جوانان ما دور ازعلوم سیانسی و فاقد دانش (دردبخور)ه ستند ، همه علاقه دارند که در آینده بخاطر وندزدن از مردم بیچاره ی ما څارنوال ، وکیل ، و قاضی شوند و یاهم رهبر سیاسی کشوریکه ساکنین آن 60 فیصد در تحت خط  فقر زیست دارند ، صنعت آن فلج (قاشق برای نان خوردن خود تولید نمیتوانند) ، تجارت و ترانسّپورت آن نسبت قطاع الطریقی منسوبین دولت و طالب ها به مضحکه میرود، در زراعت هم کوکنار کشت میشود و یا ساحات خوب رزاعتی آن ناامن است (پس همه ی ما تیار خور هستیم)

فلهذا به وزارت محترم معارف، اولیای امور، دانشمندان ، روسای محترم فامیلها لازم است تاجهت تعیین سرنوشت نسل آینده که باید آراسته با علوم ساینسی و دانش مدرن بارآیند ، فکر و چاره ی جویند تا ازکاروان انسانیت بشرمترقی عقب نمانده و حداقل زندگی انسانی داشته که از احتیاج صد فیصدی به انسان دیگر خودرا مبرا و بار دوش خود و دیگران نبوده و از طعنه ی سایربنی آدمهای گیتی رهایی یابند.

به امید توانمندی نسل آیده ی ما

ومن الله توفیق.