تندوری در جوامع نمی تواند جای پا باز کند

آنچه افراط گرایی دینی خوانده میشود مسئله است که اندیشه دعوتگران غیور امت اسلامی را مشغول کرده و موجب دغدغه خاطر آنان شده است چون دشمنان اسلام برای نابودی نسل های مسلمانان و بدنام ساختن اسلام عزیز تدابیر ونقشه های فریبکارانه ای را طراحی کرده اند و برای نیل به این هدف یک تعداد گروه ها را ایجاد نموده و به خدمت گرفته تا تحت نام اسلام ، و شایعه پراکنی بخاطر تحقق اهداف بادران خویش کشور، ملت عزیزمان را به خاک و خون بکشانند.

اسلام از افراط گرایی به شدیدترین وجه نفرت دارد وبا سخت ترین هشدارها از آن برحذر می دارد برای آگاهی از میزان تنفر و انزجار اسلام نسبت به افراط گرایی کافی است .

برخی از نشانه های تندروی و افراط گرایی ، درشتی در برخورد  خشونت دررفتاروتندی در دعوت است که برخلاف رهنمود های خدا و پیامبر است ، زیرا خداوند به ما امر کرده ، با فرزانگی و اندرز های نیکو به راه او دعوت کنیم و به بهترین شیوه با مخالفان به گفتگو بنشینیم نه با بلاهت وتعبیرهای خشن .

همه شبهاتی که “افراطیون” و تندروها در زمینه تکفیر به آنها استناد می جویند، به حکم آیات روشن خداوند”ج” و احادیث گرانمایه پیامبرگرامی مردود و قابل رد است .

تندروی دینی گفتمانی است که امت اسلامی قرن هاست از آن سلب امید کرده واین گروه افراطی می خواهند دوباره آن را از نو زنده کنند وبعید است که بتوانند به چنین باطلی جامه عمل بپوشانند.

افغانستان متاسفانه از چند دهه به این سو از نظر جیوپولیتکی و جیواستراتیژیکی  به میدان رقابت کشور های همسایه و منطقه قرار گرفته که بگونه های مختلف پروژه های افراط گرایی را تشویق و تمویل می کنند.  فقر و بیکاری ، بی سوادی و عدم فهم درست از آموزه های دینی عاملی است که جوانان و نوجوانان ما را به  دام گروه های تروریستی می اندازد. که دشمنان ما با استفاده از این ضعف ها جوانان ما را در دفاع و حاکمیت از اعتقادات شرعی شان آنها را اغوا نموده و بکام مرگ می کشانند.

مدارس دینی خارج از مرزهای کشور اکثراً جوانان را به عوض آنکه آموزش دینی و علمی  دهند آنها را برنامه های نظامی ، و انتحاری آموخته و دوباره به کشور اعزام میکنند.

این افراطیت سبب جنگ تبا کن تحمیلی که از سوی بیگانگان و دشمنان اسلام در افغانستان سازماندهی شده صبر مردم را تا آخرین رمق حیات لبریز نموده و هر روز ده ها نفر بی گناه  در این جنگ ها کشته می شوند و به شهادت میرسند ، مادران بی فرزند ، و فرزندان یتیم و صدها جوان از وطن آواره مجبور به ترک کشور می شوند.