د يو جرمني شاعر يو شعر

ډاكټر اكرم ملكزى

د يو جرمني شاعر يو شعر

Heinrich Heine

درنو لوستونكو!

په داسې حال كې چې په افغانستان كې ولږه او تنګسه خپل اوج ته رسېدلې ده، د چارواكو له خوا د دې ولږې په وړاندې د لسيزو راهيسې هېڅ اقدام نكيږي. تش د فرمانونو په صادرولو د خلكو ګېډه نه مړيږي. له بلې خوا خلك د ولږې له لاسه خپله خاوره پرېږدي او بهرنيو هېوادو ته ځي. بهرنېو هېوادو ته دوي هر شان خطرونه لكه په بحر كې ډوبېدل، په لار كې مړ كېدل، تري تم كېدل په ځان مني.

په دې اړوند مې لنډ وخت دمخه يو جرمنى شعر په مخه راغى چې دا موضوع پكې كټ مټ بيان شوېده. د دې شعر د  شاعر نوم دى:  (Heinrich Heine) . دا شاعر په كال ۱۷۹۷ كې زېږېدلى او ۱۸۵۶ كال كې مړ شوېدى.

دا شعر چې ما ژباړلى دى، له هغه نه شعري خوند هغه وخت اخيستل كېدى شي چې دا شعر په جرمني ژبه ولوستل شي، او دا هم په دې شرط چې د شعر شاليد يا (background) باندې څوك پوه وي. د شعر شاليد دا دى چې د ۱۸۰۰ عيسوي كال په شاوخوا كې په جرمني كې ولږه او تنګسه ډېره وه  او په عين وخت كې ديكتاتوري هم ډېره وه. غريبانانو سر نشو پورته كولى. كه كوم شاعر دې حالت ته ګوته نيوله، نو هغه به شكنجه كېدو. نو له دې امله دې شاعر د ډار له لاسه د انسانانو په ځاى د (مږو) په نامه دا شعر ليكلى دى. او دا ځكه چې شتمنيانو به غريبانانو ته (مږه) ويله. په دې شعر كې دا شاعر بډايانو ته هم د (مږې) خطاب كوي او وايي چې هغوى په نس مړې مږې دي چې عيش او نوش كې ژوند كوي. بې وزلي هره خوا كډوالي كوي. دا موضوع د افغانستان له اوسني وخت سره پرتله كېدى شي چې كډوال نه باد او باران ته ګوري. په بحر كې د ډوبېدو خطر په ځان مني. ځينې كسان په لار كې مړه شي او ژوندي كسان مړي هملته پرېږدي.

شاعر دې ته ګوته نيولې ده چې د خلكو ګېډه په امرونو او فرمانونو نه مړيږي. خلك ډېر وږي دي او داسې وخت به راشي چې دوى به پاڅون وكړي او حكومت او ښاروالان به د دوي مخه ونشي نيولى.

مخكې له دې نه چې تاسو قدرمن لوستونكي دا شعر ولولئ، زه به تاسو ته خپله بښنه وړاندې كړم، او هغه دا ده  چې زه شاعر نه يم. ما هڅه كړې چې دې ژباړې ته لږڅه ادبي رنګ وركړم. نو له دې كبله له ادبي نيمړتيا نه بښه غواړم. د دې شعر نه زما بله هڅه دا ده چې پښتانه د يوې بلې ژبې له ادبياتو نه لږ او ډېر خبر شي.

هغه لوستونكي چې په جرمني ژبه ښه پوهيږي، د هغوى به دې پام شوى وي چې د ځينو لغاتو مانا دقيقه نده. د دې علت دا دى چې كه چېرته دقيقه مانا يې ليكل شوي واى، نو دې ژباړې به بيا هېڅ وزن او قافيه نه درلودلى.

څوك چې په انګليسي ژبه ښه پوهيږي، د هغوى لپاره د شعر په پاى كې انګليسي ژباړه ليكل شوېده.

نو اوس به راشو دې شعر ته.

Die Wanderratten

كډوالې مږې 

 

په نس وږې، په نس موړې	مږې شته دې دوه شانې
مړې پايلي عيش و نوش كې	وږې كډه كړي له مېنې
كډه كړي زرګونو مېلې	نه كوې هېڅ دمې دمې
هم په باد، هم په ږلۍ كې	په غصه درومي په نېغې
هم لامبو په بحيرې	دوي ختل كړي مخ په لوړې
ژوندي پرېږدي مړي وير كې	غړۍ ماتې، ډوب اوبو كې
ښې تېرې لري مښوكې	دلته شته دي ډېرې بومې
خريل شوي سرې سرې	ګينجې سرې ګينجې سرې
له پالنې، له روزنې	نا خبر افراطي ډلې
ښځې شمېري ټولنيزې شتمنۍ كې	نه پرېږدي ازان غوږو كې
تش په فكر خوړو څښو دي	بې شعورې مږې ګرځي
ژوندى روح تل ابدۍ كې	فكر نشته خوړو څښو كې
نه دوزخ نه له پيشې	نه ډاريږي وحشي مږې
نړۍ وېشي خپل منځو كې	نه پيسې لري نه مځكې
نږدې كيږي شېبې شېبې	هله راغلې ډېرې مږې
شمېره ډېره په زرګونه	اورېده شي مږ غږونه
دوي نږدې تر دريڅو	مونږ برباد يو، مونږ برباد يو
مرسته نشي په دا كور	نه ښاروال، نه سناتور
پادريان زنګ د خطر كړي	وسله وال وسله را اخلي
دولتي ټولې شتمنۍ دي	په خطر مجسمې دي
ګټه نكړي فرمانونه	نه زنګونه، نه لمونځونه
مرسته نكړي، ښكلى ماشومه	نه ټوپك او نه توپونه
پخوانۍ هسې تېر ګپې	ګټه نكړي خوشې خبرې
مږ راټوپ كړي له هرې سوړې	په منطق نيولى نشې
كړي ښوروا غوښې خوړل	وږي نس ته لار موندل
بدرګه له ساسج باب	هم په كار غويي كباب
هره مږه پرې مستيږي	كچ لړلى كب خوښيږي
تر عالم، تر فلسفي دي	دا خواړه ورته ډېر ښه دي

 

 

Die Wanderratten

Es gibt zwei Sorten Ratten:	Die hungrigen und satten.
Die satten bleiben vergnügt zu Haus,	Die hungrigen aber wandern aus.
Sie wandern viel tausend Meilen,	Ganz ohne Rasten und Weilen.
Gradaus in ihrem grimmigen Lauf	Nicht Wind noch Wetter hält sie auf.
Sie klimmen wohl über die Höhen,	Sie schwimmen wohl durch die Seen;
Gar manche ersäuft oder bricht das Genick,	Die Lebenden lassen die Toten zurück.
Es haben diese Käuze	Gar fürchterliche Schnäuze;
Sie tragen die Köpfe geschoren egal	Ganz radikal, ganz rattenkahl.
Die radikale Rotte	Weiß nichts von einem Gotte.
Sie lassen nicht taufen ihre Brut,	Die Weiber sind Gemeindegut.
Der sinnliche Rattenhaufen,	Er will nur fressen und saufen,
Er denkt nicht, während er säuft und frisst,	Dass unsre Seele unsterblich ist.
So eine wilde Ratze,	Die fürchtet nicht Hölle, nicht Katze;
Sie hat kein Gut, sie hat kein  Geld	Und wünscht aufs neue zu teilen die Welt.
Die Wanderratten, o wehe!	Sie sind schon in der Nähe.
Sie rücken heran, ich höre schon	Ihr Pfeifen – die Zahl ist Legion.
O wehe! wir sind verloren	Sie sind schon vor den Toren!
Der Bürgermeister und Senat,	Sie schütteln die Köpfe, und keiner weiß Rat.
Die Bürgerschaft greift zu den Waffen,	Die Glocken läuten die Pfaffen.
Gefährdet ist das Palladium	Des sittlichen Staats, das Eigentum.
Nicht Glockengeläute, nicht Pfaffengebete,	Nicht hohlwohlweise Senatsdekrete,
Auch nicht Kanonen, viel Hundertpfünder,	Sie helfen Euch heute, Ihr lieben Kinder!
Heut helfen Euch nicht die Wortgespinste	Der abgelebten Redekünste
Man fängt nicht Ratten mit Syllogismen	Sie springen über die feinsten Sophismen.
Im hungrigen Magen Eingang finden	Nur Suppenlogik mit Knödelgründen,
Nur Argumente von Rinderbraten,	Begleitet mit Göttinger Wurst-Zitaten.
Ein schweigender Stockfisch, in Butter gesotten,	Behaget den radikalen Rotten.
Viel besser als ein Mirabeau	Und alle Redner seit Cicero.

د شعر انګليسي ژباړه

The Wandering Rats

There are two kinds of rat:

The hungry and the fat.

The fat ones stay content at home,

The hungry ones though, they hungrily roam.

They roam for many a mile,

Relentlessly lacking in style,

Straight on along their miserable track,

No wind nor weather can hold them back.

They climb over mountain peaks,

They swim the murkiest lakes;

Many have broken their necks or drowned,

The living pass on without looking around.

Take a look at these louts

With their fearsome ugly snouts;

Heads shaven bare they’re at physical peak –

Radical chic – ratty and sleek.

The radical rodent squad

Know nothing of Heaven or God.

Their whelps run unbaptised and free,

Their wives are common property.

The sensuous rats of the fleet

Want no more than to drink and to eat,

No thought while they gulp, slurp and chortle

That our souls were created immortal.

Such wild and savage rats

Have no fear of Hell or of cats;

They think though they haven’t a cent to their name

To divide up the world so we all have the same.

The rats are a’roaming here too,

Coming to a suburb near you!

I hear their squeaks, straight on they press,

Their multitude is numberless.

Alas! By now its too late,

They’re already at the gate!

The local council and the mayor

Are shaking their heads in brainless despair.

Good citizens ready to arm,

The church bells ring out in alarm.

In peril is something by which we set store,

Our property values, our whole rule of law

No tolling of bells, no pious old pleas,

No majestic parliamentary decrees,

No squadron of cannon, no hundred pounders

Will save your children, your statues of founders,

No help from the verbal poptarts

Of weary rhetorical arts.

You don’t catch a rat with a logical trap

So spare me your fine-spun sophistical crap.

To the hungry inside of a rat in a group

Appeals only the logic of dumplings and soup,

Arguments smelling of pig on a spit

With a side-dish of porky political wit.

A taciturn cod stewed in butter for hours

Is what pleases the radical powers

Far better than any Mirabeau

Or all the orations since Cicero.