زندگی تمام زنان دنیا شبه هم است؟

زندگی تمام زنان دنیا شبه هم است؟!

اوریانا فالاچی در سال ۱۹۶۱ کتابش که گزارش از وضعیت زنان در جهان بود را نشر کرد وی برای تهیه این گزارش از ایتالیا به پاکستان، بعد هندوستان، بعد اندونزیا، بعد چین، بعد جاپان، بعد هاوایی و از هاوایی امریکا دوباره ایتالیا سفر کرد در این کتاب حقایق عجیبی در مورد وضعیت زنان بیان شده است از آن سال تا اکنون مطمئنم  تغییرات زیادی در زندگی زنان پدید آمده است. حالا که اوریانای زنده نیست نمیدانم کسی دیگری پیدا خواهد شد تا باز هم چنین گزارشی را تهیه کرده و زندگی زنان دنیا را مقایسه کند ؟ شاید بلی

در این کتابش وی در مورد زنانِ پاکستان نوشته: خورشید در این کشور روشنی عجیبی دارد. نورش سفید و پاک به نظر میاید.اما اکثر زنان هیچ وقت این نور را نمی بینند و حس نمی کنند. چشمان آنها  به تاریکی و سیاهی عادت کرده. به تاریکی در بطن  مادر، بعدش به تاریکی خانه ی پدری، بعد از آن تاریکی خانه ی شوهر و … آخر از همه تاریکی قبر!

در این همه تاریکی هیچکس آنها را نمی بیند کم تر مردی از دل راضی می‌شود در باره زن، یا زنان خودش حرف بزند.

وقتی هندوستان می رود آنجا با یک زن قدرتمند مصاحبه می کند آن زن می گوید: هندوستان هیچ انقلابی را نمی شود عظیم تلقی کرد مگر آن که زنان یک کشور و نحوه ی زندگی شان را دگرگون کند. بدون زنان هیچ انقلابی پیروز نمی شود. شاید زنان از نظر جسمی ضعیف تر از مردان باشند اما از لحاظ روحی نیرویی صد برابر مردان دارند. اگر می توانستم ارتش آزادی هند را از زنان تشکیل بدهم بدون شک قبل از یک سال به پیروزی می رسیدم.

وی اضافه می کند که تمام زنان دنیا شبیه هم اند و آرزوهای واحدی دارند مثل خانواده، خانه، پول برای گزراندن زندگی و داشتن آزادی …

در مالیزیا با گروه کوچک از زنان مادرسالار می بیند زندگی این گروه کاملا متفاوت از زنان عادی اند یکی از این مادرسالار ها برایش می گوید: من آینده پسرم را روشن نمی بینم او تنها پسر این خانواده است خدا اون بی چاره را پسر آفریده … روکش طلای سه تا از داندان ها رو فروختم،  دندان های ما بانک ما است و یک پس انداز است برای ما ، زمین های ما مال دختران ماست اما تنها دارایی پسران ما روکش دندان های ماست پسرم باید درس بخواند تا بتواند یک کار خوب پیدا کند و خودش جهیزیه خودش را جور کند.

این زنان حتی از حق رای شان در انتخابات استفاده نمی کنند و عقیده دارند که رای دادن به مردان یک کار احمقانه است و فقط باعث می شود که یک عده ای ظالم به قدرت برسند.

در قسمتی از این کتابش وقتی ملاقاتی با یک زن چینی داشت آن زن دکتر بیان کرد که در شانگهای سال  ۱۹۴۱ پدر و‌مادر دخترشان را به جرم باکره نبودن کشتند آن دختر باکره بود و خودم معاینه کرده بودم اما تایید و یا نکردن ام فایده نداشت مثل یک سگ آن دختر را با سنگ کشتند. همینطور در سال ۱۹۴۵ هشتصد تا محله بد وجود داشت که چهل و شش هزار روسپی در آن کار می‌کرد پدر و مادران شان اغلب آنها را با یک کیسه برنج عوض کرده بودند این کار جرم نبود.

در چین اگر شوهر می مرد، زن باید خود را گرسنه نگاه می کرد تا بمیرد و این رسم قدیمی بود که برایش مقبره قشنگ درست می کردند و می نوشتند آرام گاه ابدی همسری وفادار .

در قسمتی دیگر آمده است که در هانگ کانگ زنانِ هستند داخل قایق ها به دنیا میایند، زندگی می کنند و میمیرند بدون اینکه هیچ وقت به خشکه قدم بگذارند.

در جاپان هر زن سه راه فرمان بردن را باید یاد بگیرد فرمان بردن از پدر قبل از ازدواج، فرمان بردن از شوهر بعد از ازدواج و فرمان بردن از پسر بعد مردن شوهر . آمار خودکشی زنا بیشتر از مردان است و امید یک زن برای اینکه احترام شود این است که به سن پیری برسد. زن خوب خانه می ماند و مثل رقاص خودش رو نمایش نمی ده .

در جاپان یک گروه از زنان اند که گیشا نامیده میشدند گیشا ها باید در باره همه چی بداند از سیاست تا فلسفه. گیشا ها ازدواج نمی کنند آنها همه چی را دارند اگر با مرد عروسی کنند عزت و احترام را از دست می‌دهند.

در هاوایی وقتی می‌رود با یک زن مصاحبه می کند آن زن می گوید که هاوایی زندگی خجالت آور و بی بند وبار داشتند سال یک بار یک جشن زشتی به اسم عیدبارداری شرکت می کردند و زنا‌و‌ مردان  شان را با هم عوض می کردند و اگر مهمان می آمد خانه شان، مرد خانه زن خودش را به مهمان قرض می داد .

و در قسمتی هاوایی زنی مصاحبه شونده دیگر می گوید آن موقع آدما به هم احترام داشتند و امروز از همدیگر می ترسند، آن روز ها با هم مهربان بودند اما امروز هم دیگر رو تحمل می کنند، زنا و مردان روزگار من با هم برابر بودند و حقوق و وظیفه های مثل هم داشتند امروز از بس شعار برابری دادیم جدایی بین همه افتاده است.

زنی دیگر که طلاق گرفته بود بیان کرده بود که مردان  ما سختگیر تر شدند انتظار دارند ما مثل مادرکلان های ما همیشه در خانه بمانیم اما خودشان وقتی غروب میایند خانه آنقدر خسته اند که دیگر نمیتوانند بر ای ما یک دقیقه وقت بگذارند، همه اش کار می کنند و‌دیگر حوصله  برایشان باقی نمی ماند و ما هم آخر سر مجبور می شویم درخواست طلاق کنیم، پیشرفت تمدن تنهای چیزی که با ما داده حق طلاق است.

در امریکا زنانی اند که یک قدرت بزرگ نامریی دارند که نظیرش در زنان هیچ جای دنیا پیدا نمیشود. مردهای امریکای از لحظه یی که به دنیا میایند تا آن  موقع میمیرند از زنان فرمان می برند. مرد امریکا در بچه گی یاد می گیرد که از زن پایین تر است چون همیشه مادر در حال کمک کردن و محبت کردن به او است اگر شکی در این باره داشته باشد در مکتب دیگر مطمن می‌شود چون خانم معلم قبل هر چیزی برایش یاد می‌دهد که باید به جنس مخالف احترام کامل بگذارد. پنجاه سال پیشرفت فنی امریکا فقط یک هدف داشته و آن راحت تر کردن زندگی زنان است.

به باور اوریانا وقتی به اوضاع زنان دور تا دور دنیا فکر کنیم هیچ کدام  آن طوریکه که باید به خوش بختی و زندگی خوبی که حق آنها است نرسیده اند  هیچ کدام از زنان نتوانسته بودند که راه خوش بختی واقعی را از بی راهه تشخیص بدهند .

و اما از دید من خوشبختی واقعی را می‌توان در قناعت به داشته ها و رفع نابرابری ها دریافت. من هم موافقم که زنان در سرتاسر دنیا با انواع مختلف خشونت ها مواجه بوده اند که سبب شده آنها خوشبخت نباشند و اما تلاش زنان قهرمان دنیا ستودنی است که با طی کردن عالم از چالش ها توانستند راه برای خود و همنوعان آینده خود هموار بسازند این زنان به خوش بختی نسبی دست یافته اند.

زنان افغانستان چالش های چند برابر را تجربه میکنند و هر لحظه خطر از دست دادن ارزش های مدنی و حقوق بشری برای آنها بیشتر وجود دارد .

بسته بودن در های مکاتب درد مشترک زنان افغانستان است!