لنډه کیسه 

د انوشیروان په زمانه کې، یو ډیر لوی سودا ګر اوسیده، چې د تجارت له لاري یې ډیر مال او دولت لاس ته راوړی وو، هغه چې د انو شیروان په وطن کې د غربت احساس کاوه، نو ځان سره یې فکر وکړ چې خپل وطن ته لاړ شي ، لیکن بد خواهان چې د پادشاه په شا اوخوا راټول ول، نو پادشاه ته یې د ده په اړه بد شیان او دروغ وویل، چې دا تجار ستا له برکته او د ښار له برکته چې په دي ښار کې اوسیده، او تجارت یې کاوه، دومره مال، شتمني او پیسې پیدا کړې، که دی لاړ شي، نو نور تجاران به هم د ده لار تعقیبه کړي، او لږ لږ به زمونږ په ښار کې کاروبار کم شي. انو شیروان هم د هغوي خبره ومنله او سوداګر یې راوغوښت او ورته یې وویل: که غواړي چې لاړ شې، نو ټول مال دې دلته پریږده او ته بی مال او جایداده لاړ شه.

سوداګر وویل: څه چې حضور پادشاه وفرمایل ټول سم دي، او د مصلحت نه هم لیرې نه دي، خو کوم څه او سرمایه چې ما ستاسو  ښار ته راوړي وه، هغه په باد لاړه او برباد شوه، که پاچا یې راته دوه برابره راکړي شي، نو ما د خپل ټول مال څخه لاس ومینځه ، پاچا په داسي حال کې چې ډیر حیران شوی وو، ورنه پوښتنه وکړه، چې ای شیخه! تا دې ملک ته څه راوړي وو ، سوداګر ورته ویل: ما ځوانی راوړي وه، او د ځوانۍ په قیمت می دا مال لاس ته راوړی، زما ځوانی راته راکړه، او زما ټول مال در واخله. انوشیروان دې حیرانوونکي ځواب ته په چرت کې لاړ. او هغه ته يې ټوله شتمنې چې په دې ښار کې ګټلی وه، د خپل وطن ته د وړلو اجازه ورکړه.