د جمهوریت د سقوط اوله ورځ

نن ښار ته راووتم، په شهرنو کې طالبان مخې ته رانغلل، یوازې د لسمې حوزې په مخکې دوی ناست وو، صدارت څلورلاي ته نارسیده مې چپ لاس ته وکتل، د ملي امنیت دفتر په دروازه کې نظامي عسکر ولاړ وو، ګلبهار سنټر نه لږ رامخې یو سپین رینجر مخې ته راغی، نږدې پنځلس کسه طالبان پکې وو، د وزیرستانیانو غوندې غټ غټ پکولونه يې پر سر، درې څلور یې په دا بغلونو ورنښتي وو، په ده افغانانو کې هم طالبان ولاړ و، په ډېر قهرمانه موډ کې ښکارېدل، د اطلاعاتو او فرهنګ مخې ته هم ولاړ وو، د مخابراتو وزارت دروازه بنده وه، د ارګ په دوازه کې هم ولاړ وو، خو ډېر نه وو، لږ رالاندې دفاع وزارت ته نارسیده د سړک په منځ کې یو هاموې ټانک ولاو و، خراب شوی وو او همداسې یې پریښی و، د دفاع وزارت له دروازې تر پل محموخان څلورلاي یې بیخي رش جوړ کړی وو، پر ټانکونو او رینجرو یې سپین بیرغونه لګولي وو، د وزارت په دروازه کې یې د عسکرو نظامي خولۍ، کورتۍ، چانټې، مرمۍ او نور نظامي شیان ګډ وډ ډیری کړي وو، ما غوښتل له موټر ور ښکته شم او پوښتنه ترې وکړم چې دا مقدس لباس مو ولې دلته پر ځمکه غورځولی، رنجبر صاحب (فرید احمد رنجبر) ممانعت وکړ، زه ډېر شله شوم، موټر یې څنګ ته کړ، زه چې له موټر ښکته شوم نو د سلګونو مسلح طالبانو په منځ کې مې ځان ډېر بېګانه احساس کړ، ټولو زما پر لور راکتل چې دا ږیره خریېلی او لږ څه مفشن دلته څه کوي، زړه مې وکړ، د ډیرۍ خوا ته ورغلم، د طالبانو ډله ولاړه وه، ترې ومې پوښتل چې دا شیان مو ولې دلته ډیری کړي؟ حیران حیران یې وکتل، مسک شو، ویل یې عسکر دلته تسلیمېږي، دلته خپل نظامي اسباب سپاري او مونږ یې جمع کوو، بیا مې وپوښتل چې تاسو بیا پرې څه کوئ؟ ویل یې مونږ یې دا دی په خپلو مجاهدینو او هغه چا ویشو چې مونږ سره ملګري کېږي، ما ورته لږ په ټوکو وویل چې ښااا دا نو د جلب و جذب مرکز دی، دا یو یې چې لږ نرم مزاجه وو نو ویې خندل او دا نورو چې زمونږ مکالمه یې اورېده نو راته په قهرجنه لهجه کتل. د موټر پر لور چې روان شوم نو ټولو طالباتو راکتل او زما په اړه یې خپلو کې تبصره کوله، مخکې مې ډار ته هیڅ پام نه و خو دغه وخت وډار شوم او په خپل کار پښېمانه غوندې شوم.

ځینو وړو وړو هلکانو پر سرونو سپینې ټوټې تړلې وې، چې کلمه پرې لیکلې وه، پرموټر سایکلونو یې کمبلې له تړلې وې او دوی پرې جوړه جوړه ناست وو.

یو څه چې راته ډېر جالب و، هغه له حضوري چمن سر د یو مرسډیز ډرایور له یو طالب سره جنجال و، ما ته یې خوند راکړ، چې د وطن یو ادنا سړی له مسلح طالب سره د هغه د قهرمانۍ!؟ په اوله ورځ د خپل حق پر سر جنجال کوي. په ډېر جلالي انداز او لوړ غږ یې ورسره دلایل ویل.

په وزیر اکبر خان تپه ملي بیرغ لا هم ځوړند و خو دا ځل نه رپیده، یا به د باد د نشتوالي وجه وه او یا یه به یې د طالب په مقابل کې ځان کلک نیولی وو. صحت عامې سره د کورنیو چارو وزارت یو بلبورډ لګېدلی و، چې د یوې ښځینه افسرې انځور پرې چاپ و. بر لارو به د چا په څیرو کې شدید خشم محسوسیده او ځینو به له ډېره درده خوله له خندا ډکه کړې وه.

خای ځای طالبانو د ټرافیکو دنده پر مخ وړله، موتروانانو یې خبره ډېره نه اورېده، د کار فشار یې محسوسوه او داسې ایسېده لکه قصاب چې عملیات خونې ته د عملیات لپاره راولې.