شمشتۍ (سنګ پشت) او سوئ (خرګوش)

سوی غوښتل چې مېلې ته په روخصتي ولاړه شي. دې د سفر يو وړوکی بکسګی د ځان سره واخست، چې په دې کې خواږه د ولږې د پاره او يو د سفر سترنج د زړه تنګي د پاره وو.

په لاره کې د يوې شمشتۍ سره مخامخه شوه، کومه چې دا په دې لمرينه ورځ په چکر وتلې وه او د ځان سره يې يو کتاب او يوه د ساندوېچ ډوډۍ اخستي وو.

سوی ورته وويل: « ای، ته لټې، ستا په دې سرعت کې ماته په تلو کې خوب راځي.»

شمشتۍ په ځواب کې وويل: « لاره هدف ته تللې، يو نه يو وخت سړی خپل هدف ته رسيږي.»

سوی د ملنډو نه ډک مسکۍ سره وپوښتل: « کله ؟ او چېرته؟»

شمشتۍ ساه راښکله او د يوې مسابقې وړاندېينه وکړه.

سوی وويل: که ته باېلل غواړی سمه ده. دې دواړو په دې پرېکړه وکړه، چې که هر څوک ژر هغه دوه ونو تر منځ ليکې ته ورسېد، هغې ګټلې ده. دواړو منډې کړې.

کله چې سوي هدف ته نږدې ورسېده، ويې ليدل چې شمشتۍ ډېره لرې پاتې ده. سوی حوصله نه لرله چې د هدف ليکې سره انتظار وباسي، نو ځکه هغه د لاری په سر چمن کې پرېوته، يو څو چاکلېټه يې وخوړل او د سطرنج لوبه يې شروع کړه.

شمشتۍ په مزه او ورو ورو روانه وه او ساه يې راښکله او ويې ويل: « لږ ساعت وروسته رسېږم.»

سوئ چې د سطرنج لوبې څخه هم ستومانه شوه، نو څملاستله او په خواږه خوب ويده شوه.

يو وخت وو چې سوئ د خوب څخه راپاڅېده او خپل سر یې پورته کړ او ويې ليدل چې شمشتۍ هدف ته نږدې شوې ده. هغه وو چې دې منډه کړه چې ځان د شمشتۍ نه مخکې هدف ته ورسوي، خو وخت ورڅخه تېر وو او ويې نه شو کړای چې هدف ته ورسيږي، هغه وو چې شمشتۍ دا مسابقه وګټله.

د پام وړ خبره ده، چې وايي:

»کله کله تفرېح او دمې سره چټکه منډه ګټه نه کوي،

خو دوامداره ورو ورو تګ هم سړی هدف ته رسوي.«