شمشتۍ او ګربت

شمشتۍ (سنګ پشت) او ګربت (عقاب)

ټولې شمشتی داسې هوښيارې نه دي، لکه هغه شمشتۍ، کوم چې د سوی څخه يې مسابقه وګټله. دا يوه بله شمشتۍ وه چې ډېره مايوسه او ورو ورو په سختۍ روانه وه، کله نا کله به يې پورته مرغانو ته کتل. لاره ډبرينه وه، او نه يې شو کولای چې ډېر وړاندې وګوري، اسوېلی يې وکړ او د ځان سره يې وويل: « څنګه به ښه وای، چې زه يوه مرغۍ وای او په شين اسمان مې الوتنې کولای.»

د لارې په سر پر يوې غټې ډبرې يو ګربت ناست وو او د کانفرانس ورځپاڼه يې لوستله. شمشتۍ راغله او ورته يې وويل : « اخ، ښکلی ګربته! ته کولای نه شې چې ماته الوتنې رازده کړې؟»

ګربت ورځپاڼه د مخ نه لرې کړه او ويې ويل : « چټياټ مه وايه، شمشتۍ الوتلی نه شي، که نه نو تاسې به شمشتۍ نه وای.»

شمشتۍ وويل : « زه به خپل کوښښ مې وکړمه.»

ګربت په قهر وويل : « غواړې چې دا لنډې پښې دې په هوا کې وشټوی؟ ځان مه شرموه.»

خو شمشتۍ ډېره ناراضه شوه او د زور او فشار نه يې کار واخست، خوله يې خلاصه کړه او په رمباړو يې پېل وکړ، هغه وو چې بل اخره ګربټ ورځپاڼه کښېښوده او ويې منله.  ګربت شمشتۍ په خپلو پنجو کې ونيوله او پورته والوت. کله چې ګربت د يوې درې يا نالې سر ته ورسېد، نو بيا شمشتۍ ته يې وويل : « اوس نو ته چې د مرغانو په شان کېدل غواړې، نو اوس دا لنډې پښې دې لکه مرغانو په شان وښوروه.»

هغه وو چې ګربت شمشتۍ يې ايله کړه. شمشتۍ د وېرې خپلې لنډې پښې دې خوا او هغه خووا وهلې، خو هيڅ کومه ګټه يې ونه کړه. چړق شو چې پر ځمکه ولوېده او نور خوځېدلې نه شوه.

ګربت وويل : « همداسې نور هم؟.»

پوهان وايې:

« هغه چاته غوږ شی، کوم چې هغوی ښه پوهيږي،

که نه نو ته به ناپوه پاتې شي  او تا نه به هيڅ جوړ نه شي.»