یووزرې بوډۍ

هفته ده، ساعت د شپې دوه نیمې بجې دي، اېله شوکاري خلاصه شوه. سږ ژمی وختي پېل شوی، له ډیرو سړو مې ژامې رېـږدي. د موټر له ښېـښو مې یخ وتوږه؛ لگولی مې ده، جلب ته ناست یم څو ماشین تود شي. دننه په ښېښو ناست تپ ورو، ورو په ورکېـدو ده. اوس نو لار په اسانۍ لیدلی شم، کور ته روان یم. مزل لنډ و، را ورسېـدم. د بلاک لویه دروازه مې پرانېسته، د «لېفټ» تڼۍ مې کېښکوده، درېم پوړ کې ترې ووتم. دهلیز کې مړ څراغ اتومات بل شو، زموږ د گاونډۍ دروازه خلاصه وه، څو گامه مخ ته ولاړم، کاته مې زړه بوډۍ په «وېلچیر» ناسته ترې، ترې راگوري.

سلام مې واچاوه، ومې پوښتله: خیریت خو ده؟

وېل لږ وړاندې راشه!

څو قدمه ور وړاندې شوم، ها! د رڼو متیازو توند بوی ان وره ته راته، لږ ور نېـږدې شوم، بیا مې وپوښتله: څه دې ویل؟

دهلېـز کې یې یوېې کڅوړې ته گوته ونیوه، ویې پوښتلم: دا د چا دی؟

ما وویل: نه پوهېږم! تا ته نه ده معلومه؟

وېل نه! بیا یې رڼې، رڼې راوکتل، هېڅ په هېڅه ېې له ما مننه وکړه. غوښتل مې دروازه ور پورې کړم، وېل پرانیستې ښه ده، شپه پخیر!

ما هم ورته ښه شپه وغوښته او کور ته راغلم. د خوب کالي مې واغوستل، په کټ کې اوږد وغځېدم. د بوډۍ د رڼو سترگو حیران کاته خوب ته نه پرېـښودم. همدا دوې ورځې وړاندې یې د ژوند ملگری په ابدي سفر کوچېدلی و، هغه پوره غمجنه وه!

 پرون یې راته ویل: «یوهان» یې د روغتون په سړه خونه کې ساتلی ده. د هغې ویرجن اسوېلي او ژړغونی غږ را یاد شو چې ساه نېـولې راته لگیا وه:

اولادونه سر گرولو ته نه دي اوزگار، خو کورونه یې ودان را روان دي چې پلار خښ کړي؛ اخر سیال او شریک لرو! بیا یې مخ له ما واړاوه، پاس هوا کې یو نامعلوم ټکي ته ځېر شوه او ځان سره یې ویل: ځویکی او لور به مې څنگه ښکاري، دا څو کاله مې نه دي لیدلي.

۴/۱۲/۲۰۲۲

ستاکلهم – سویدن