حریم و حرم اینجاست؛ بیائید مدافع آن شوید

این کار آنان هرازگاهی با توصیف‌ها ستایش‌های کشورهای میزبان نیز مواجه شده است، روح الله خمینی، رهبر فقید ایران افغان‌ها را بهترین مردم توصیف کرد و رهبری فعلی ایران نیز گفت: “من به شما جوانان افغان افتخار می‌کنم.” اما همین جوانان نتوانسته اند برای مردم و کشور خود مفید واقع شوند.
هر کشور برای هر شهروندش حیثیت مادر، حرم و حریم را دارد؛ اما در افغانستان نه مدافع دارد و نه ایدیالوژی زیر این عنوان‌ها برای پاسداری از مرزهای آن ایجاد شده است.

اکنون هم که موضوع میانمار به میان آمده و قربانی‌های که مردم افغانستان تا دیروز می‌دادند از یادها رفته است. جالب موضوع اینجا است که تا کسی در کشورهای دیگر به قتل می‌رسد فعالان مدنی، علما و نهادهای مختلف دولتی کاسه داغ تر از آش می‌شوند و آنرا محکوم می‌کنند؛ اما در قبال رویدادهای تروریستی داخلی سکوت احمقانه اختیار می‌کنند.

با وجود کشتار مردم در مناطق مختلف کشور از جمله کابل، وزارت خارجه هیچ اعلامیه‌یی برای نهادهای بین‌‎المللی ارسال نکرد تا از مجرای دیپلوماتیک موقف خود را مشخص کرده باشد؛ اما درباره موضوع میانمار به “سیال‌داری” گیر کرده و آنرا محکوم کرد.

در شبکه‌های اجتماعی کمتر پروفایلی به نام شهدای کشور تغییر کرد؛ اما در موضوع میانمار همه شدند کاسه داغ تر از آش. هیچ انسانی نباید راضی به کشتن انسان دیگر باشد؛ اما در جبهه‌گیری‌ها افغان ها باید اولویت‌های خود را بشناسند.
به نقل از یک افغان حاضر در جنگ سوریه به عنوان مدافع حرم، هر کندک جنگی شامل صدها افغان است و به صورت توصیف ناپذیر می‌جنگند و بخش بزرگی از پیروزی‌های سوریه مدیون جنگی بودن افغان‌ها در آنجا است؛ اما چرا این دفاع را در خاک خود نمی‌کنند.

داعش هم همیجا است طالب و القاعده هم از مردم قربانی می‌گیرد، این مردم باید ایدیالوژی‌های مختلف زیر نام مدفعان افغانستان، مدافعان مردم ایجاد کرده و در کنار نیروهای امنیتی خود علیه تروریستان بجنگند.

دولت باید اقدامی را روی دست گرفته و کسانی که در خارج از افغانستان برای منافع کشورهای دیگر می جنگند تابعیت آنان را لغو کرده آنان را تبعید کند. قانونی اعمال شود که هر شخصی که منافع کشورش برایش مهم نبود از این خاک نیست. مقدسات مذهبی به جای خود؛ اما خاک کشور مهمتر از این است که روزانه ده‌ها جوان در بیرون از مرزهای کشور جان خود را از دست بدهند.

انسانیت و وطن دوستی این را میگوید که با دست خالی، شکم گرسنه و بدون حق الزحمه برای کشور خود بجنگ تا آزادی و ثبات نصیب کشورت شود و سپس برای داشتن زندگی آرام و شکم سیر کار کن.
در هر کشوری که مردمش را چنین تفکری به پا برخواسته اند، امروز دارای نظامی پیشرفته و اقتصادی مدرن است.

روزنامه سرخط