مزایای وابستگی رسانه ها به شبکه های اجتماعی / باقر حقجو

امروزه مهم ترین واقعات و رخدادهای برقراری رابطه و ارتباط میان خبر نگاران ، روزنامه نگاران ، نویسنده گان ، تولید کنندگان ، عرضه کنندگان و عام مردم در کشور عزیز ما افغانستان و کشور های ملل وابستگی رسانه ها و شبکه های مجازی است که در سال های اخیر فعالیت ها در این حوزه کسترش یافته ، معایب و مزایایی را نیز در بردارد . ازاین رو است که وابستگی روزنامه نگاران و روابط عام مردم  به عنوان بخشی مهم از تولید کنندگان و عرضه کنندگان پیام و محتوا به شبکه های اجتماعی هر روز بیشتر می شود که در  ادامه به بررسی چگونگی وابستگی رسانه ها به شبکه های مجازی پرداخته ایم.

براساس آخرین برآوردها امروزه درکشور های منطقوی و ملل   ۸۱  درصد کارشناسان روابط عمومی و ۷۸درصد روزنامه نگاران حیات کاری شان را وابسته به شبکه های اجتماعی می دانند. این وابستگی با موضوع پیچیده تری نیز همراه شده است و آن نحوه و سازوکار اثربخشی روزنامه نگاران و روابط عمومی ها بر افکار عمومی در عصر شبکه های اجتماعی است. در بسیاری از موارد کانال ها یا پیج ها و حساب های کاربری شهروندان و خبرنگاران در فضای مجازی بیننده ها و بازدیدهای بیشتری از حساب های دست اندرکاران و فعالان حرفه ای رسانه ها دارد. آیا این بدان معناست که دیگر رشته کار پیام رسانی از دست اصحاب رسانه ها خارج شده؟

شبکه های اجتماعی، و روزنامه نگاران همگی اجزایی از نظام ارتباطی هستند و به هم وابستگی متقابل دارند وامروزه استفاده از شبکه های اجتماعی امری اجتناب ناپذیر است. شبکه های اجتماعی در جایگاه منبع توزیع اطلاعات و اخبار، منبع مهمی برای روزنامه نگاران به شمار می روند و حق دسترسی آزاد به اطلاعات را تا حدی محقق می سازند. بنابراین، استفاده از شبکه های اجتماعی به عنوان منبع اخبار و اطلاعات می تواند همه بخش های کاری روزنامه نگاران را تحت تأثیر قرار دهد زیرا شبکه های اجتماعی هم حوزه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، هنری و ورزشی را تحت پوشش قرار داده اند و از نظر سبک مطلب، بیشتر در حوزه «خبر» و بازنشر صورت می گیرد؛ بدین معنی که آنچه در شبکه های اجتماعی تولید می شود بیشتر خبر است نه گزارش، مصاحبه و سایر ژانرهای رسانه ای.

اما این وابستگی در مواردی که امکان وجود عنصر خبری «صحت و درستی» کم است بسیار می تواند به اعتبار نشریه لطمه بزند. البته این امکان حتماً می تواند وجود داشته باشد که شهروند- خبرنگاران به این دلیل که از زاویه نگاه خاص به ماجرا نگاه می کنند یا منافع شخصی دارند، ممکن است گزارشگرانی عینی گرا و فاقد سوگیری نباشند و آنچه در شبکه ها انتشار می دهند، دارای سوگیری بوده و ذهنیات خود آنها در نحوه گزارش تأثیرگذار باشد که این امر قطعاً باعث کاهش اعتماد مخاطبان رسانه های غیر مجازی می شود.

به طور خلاصه می توان گفت که منابع دست اول خبری در چنین حالت هایی بیشتر نقش پاسخگو و برخورد منفعلانه خواهند داشت تا برخورد فعال، یعنی در پاسخ به مطالب کذب و غیر واقع، مجبور به سخن گفتن خواهند شد و شاید خود این مسأله سبب شود منابع دست اول برای رهایی از شر اخبار غیر واقع و ناصحیح بیشتر اقدام به پاسخگویی به رسانه ها بکنند.

شبکه های اجتماعی می تواند تهدید و هم فرصت باشد و هم می تواند در سوژه یابی های ناب و یافتن اخبار و پیگیری مسائل و مشکلات مردم از طریق همین شبکه ها و رسانه های اجتماعی کمک کند. همچنین باعث می شود تا به منابع شاخص خبری دسترسی پیدا کنند و گزارش های مختلفی را تولید کنند. اما نکته ای که باعث می شود رسانه های مکتوب بتوانند ماندگاری و حیات خودشان را ادامه دهند تولید است که از طریق همین رسانه های اجتماعی می تواند به منابع خبری بسیار زیادی دست یابند.

اما اگر پدیده روزنامه نگاری پشت میزنشینی اشاعه پیدا کند باعث می شود مردم رسانه های مکتوب را پس بزنند و خود روزنامه نگاران از وظایف حرفه ای شان عقب بمانند. بنابراین به نظرم می رسد که این موضوع بستگی به نگاه و مأموریت هایی دارد که یک رسانه برای خودش قائل است