یکی در برابر صد منفور تنها، اما رزمنده پیروز جنگ مقدس

تنها بیست گروه تروریستی نیست که شخص رییس جمهور در یک جنگ مقدس در برابر آن ایستاده‌گی کرده‌است. جبهه شمال، چهره‌های منفور در داخل پارلمان، استخبارات بدخواه افغانستان در منطقه و فراتر از آن به خصوص در همسایگی مملکت، مقام‌های مفسد شامل نزدیک‌ترین چهره‌ها در اطراف رییس جمهور، همه در تقابل با شخص اول مملکت قرار دارند.
این مرحله ضامن پیروزی در حنگ مقدس، همه در یک جهت در حرکت آورده و رئیس جمهور در جهت برعکس آن، همان راهی که روزهای خوب افغانستان را تضمین می‌کند، اختیار کرده‌است.

این دومین هفته غیرمعمول است که پایتخت نشینان را به خاک و خون کشانیده است. این تلخ‌ترین تجربه در طول یک ونیم دهه اخیر است. حمله بر انترکانتیننتال، حمله بر موسسه نجات کودکان در جلال آباد، خونبارترین حمله موتر بمب در امبولانس در مقابل شفاخانه جمهوریت و در یکی دیگر از رویدادهای المناک، حمله بر جز و تام کندک دوم فرقه ۱۱۱ در پوهنتون نظامی مارشال فهیم هدف قرار گرفت. در این حملات حدود ۱۵۰ شهید و بیش از ۳۰۰ تن دیگر زخمی شده‌اند. همه ملت در سوگ است، جزء چند تن که بر سرنوشت ملت معامله کرده‌اند. از لحاظ روانی همین اکنون همه مرده اند، فقط جسم بی روحی است که بی هدف پا می‌زند و در حرکت است.

چرا وضع به اینجا کشیده شد؟
به اطمینان که افغانستان همین حالا مرکز فعالیت بیش از بیست گروه تروریستی است، اما بازیگرانی مجزا از این حلقات در داخل افغانستان هستند که به صورت غیرمستقیم حامیان این هراس اقگنان و بدتر از آنان هستند.

جبهه شمال به خصوص چند چهره منفور آن چون صلاح الدین ربانی، عطا محمد نور و شماری دیگر از این حلقه همه در تلاش جفظ قدرت اند و برای رسیدن به منافع شخصی – سیاسی از ملت گذشته اند. جنرال دوستم از دیگر چهره‌های است که سرِ مخالفت با حلقه خدمتگار گرفته است. محمد محقق از دیگر چهره‌ها و رهبران بخشی از برادران هزاره است که قدرت می‌طلبد، بدون آنکه ظرفیت داشته باشد و طرح. حلقات مشخص در شورای ملی به خصوص، همایون همایون نایب اول ولسی جرگه، ظاهر قدیر، نعیم لالی حمیدزی و دیگران در این مجلس از دیگر حلقه‌ای به حساب می‌آید که برای رسیدن به اهداف شخصی – سیاسی و تطبیق برنامه‌های بیرونی غوغای بی معنا برپا کرده‌اند. همه را ملت می‌شناسد و ضرورتی برای توضیح نیست.

افزون بر این همه، گروه مشخصی از حکومت پیشین به رهبری حامد کرزی نیز به اصطلاح عام برای آنچه که به شرقی‌ها وعده داده‌ا، همه روزه در سدد تخریب و طرح برنامه‌های تخریبی افغانستان هستند. چهره‌های درون حکومتی چون عطا محمد نور معزول، جنرال رازق متهم به نقش حقوق بشر در جنوب غرب و دیگران هم هستند که همه چشم می‌کشند و مخالفت اختیار کرده‌اند.
وضع تنها با موارد فوق خلاصه نمی‌شود. مقام‌های نزدیک به اطراف رییس جمهور هم هستند که نماینده‌گان استخبارات بیرونی و آنانی اند که بر این ملت دل نمی‌سوزند.

این همه آنانی اند که بر ضد تنها بازیگر موفق جنگ پیروزی وطن دست بدست هم داده و از گذشته و دورنمای عملکرد برمی‌آید که هیچ کدام در راه خیر و صلاح مملکت گام نبرداشته اند.
این بازیگر موفق جنگ مقدس کیست؟
این مرد محمد اشرف غنی رئیس جمهور است. شخصی که در شب حمله تروریستان خون خوار طالبان بر هوتل انترکانتیننتل در کابل، بر ستراتیژی استخراج معادن کار می‌کرد. تروریستان خبیث مردم را با افتخار شهید کردند، ولی در گوشه‌ای دیگری از کابل برای فلاح کشور کار می‌شد.

رئیس جمهور در صحبت‌هایش در کنفرانس مشترک خبری با جوکو ویدودو، همتای اندونیزیایی‌اش گفت: «به زودی اطلاعات مفصل را در پاسخ به فاجعه بشری در کشور با ملت خود شریک خواهم ساخت.»
از تحلیل این اظهار نظر برمی‌آید که وطن در جریان این جنگ مقدس برای بقا، در یک مرحله حساس و سرنوشت‌ساز قرار دارد. اینکه اقدامات چه خواهد بود، شخص اول مملکت در باره‌اش چیزی نگفت، ولی به احتمال زیاد مسایلی را دربر خواهد داشت که تشدید اقدامات بر ضد تروریستان خبیث، اقدام در برابر مسوولان ارشد نزدیک به رییس جمهور و تسریع فشارها بر حامیان تروریستان که پاکستان، ایران و شماری دیگز از کشورهای شرقی باشد، خواهد بود.

اگر لابی بر ضد استعمار طلبان منطقوی در سطح بین‌الملل صورت گرفته، رییس جمهور با حلقه‌های خیلی تنگ و اشخاص و افراد محدود آنرا به پیش برده‌است. پاکستان حامی تروریستان در افغانستان در خوابش هم ندیده بود که روزی با این وضع روبرو شود، اما رئیس جمهور آنرا در انزوای کاملاً سیاسی قرار داده‌است. همه این امتیازات به شخص اول برمی‌گردد، نه معاونینش، نه وزیر خارجه مسوول درجه یک دستگاه دپلوماسی و نه دیگران که هر روز قبر مردم و ملت بی گناه را می‌کنند. تنها آنعده جوانان رضاکاری که به خیر ملت می‌اندیشند، از برنامه‌های رییس جمهور حمایت فی سبیل الله کرده‌اند.

وضع فعلی به میدان جنگی می‌ماند که قلدران زورگو و مفسد با حامیان درونی و بیرونی در یک طرف قرار گیرند و در مقابل شان شخصی قرار گیرد که برای آینده نسل دیگر می‌اندیشد. این قلدران را می‌توان چاپ‌انداز هم نامید، نه هم رحمی دارند و نه هم به فکر مرحله بعد از پیروزی در میدان بزکشی.

هیج کشوری نیست که به واقعیت جنگ کنونی پی نبرده باشد، حتی آنانی که خود جناح مقابل این جنگ هستند. همه به یک باور اند که پاکستان به وسیله مزدوران چرک و سوخته و نکتایی پوشش در تلاش رهایی از انزوای سیاسی آستین بالا کرده‌اند. مطمیناً که روزهای خوبی در انتظار است، بازیگران آرمان‌های شوم شان را به گور خواهند برد و این قلدران نیز به روز و روزگار بدی نایل خواهند آمد.

روزنامه سرخط