از بلخ تا واشنگتن؛ منافع ملی قربانی می‌شود

افغانستان در کنار ناامنی، اقتصاد ضعیف و دخالت سیاسی کشورهای مختلف، به شدت از بازی‌های سمتی و انحصارگرایی‌ حلقات مشخص نیز رنج می‌برد و ضربه می‌خورد. در این سرزمین همه چیز از حالت ملی خارج شده و حتا منافع ملی نیز در بیشتر موارد به شعار مبدل شده است.

گزارش شده که پس از جنجال‌های سیاسی میان عطا محمد نور و حکومت وحدت ملی، روند اقتصادی و سرمایه‌گذاری در ولایت بلخ به شدت آسیب دیده است. بلخ که به عنوان ولایت مرزی باید به تولید کننده‌ی پول برای بیت‌المال کار کند، اکنون در قبضه‌ی یک شخص و فراتر از آن یک حزب است تا هرچه تاجر و سرمایه‌گذار است شیون و ناله کند.

بندر حیرتان به عنوان تزریق کننده‌ی پول به بیت‌المال و تکمیل کننده‌ی کالای مورد نیاز مردم افغانستان ایفای وظیفه می‌کند؛ اما اکنون خبرهای خوشی از فعالیت آن به گوش نمی‌رسد. چون حزب جمعیت بر آن نفوذ دارد. بخش بزرگی از مبادلات تجاری افغانستان پس از پاکستان، اکنون با چهار کشور ازبیکستان، تاجیکستان و ترکمنستان مستحکم است که بیشتر کالاهای آن از طریق حیرتان وارد کشور می‌شود.

سخن اما اینجا است که پس از تنش‌های ارگ و بلخ، اکنون بیشتر سرمایه‌گذاران و تاجران در بلخ از وضعیت نابسامان خود شکایت دارند.
سی درصد کاهش در سرمایه‌گذاری در ولایت بلخ ضربه‌ی سنگینی به اقتصاد متزلزل افغانستان می‌تواند باشد. تاجرانی که با کشورهای تاجیکستان، ازبیکستان، ترکمنستان و افغانستان در حال تجارت هستند از احتمال اقدامات نظامی در بلخ می‌ترسند و جرات نمی‌کنند سرمایه‌ی خود را به بلخ منتقل کنند.

از سوی دیگر سرخط به اسنادی دست پیدا کرده که نشان می‌دهد، 75 درصد دیپلومات‌های افغان در امریکا، از حزب جمعیت‌اند. موضوعی که سرخط امروز آنرا به عنوان خبر نخست نشر کرده؛ به صراحت از بی بندوباری و سمت بازی‌های یک حزب حتا در دستگاه دیپلوماسی افغانستان حکایت می‌کند.
صلاح‌الدین ربانی در وزارت امور خارجه، به این وزارت رنگ و بوی جمعیتی داده و عطا محمد نور، بلخ را با سیاست‌ها و خواسته‌های شخصی یک حزب مزین کرده است.

شخصی که از بلخ به کابل آمده و با خبرنگار سرخط صحبت می‌کرد گفت: “حتا اگر بخواهید یک مرکز آموزشی در بلخ افتتاح کنید، باید امضای والی یا افراد وابسته به آن باید باشد، ریاست‌های وزارت‌خانه‌های مربوطه، هیچ صلاحیتی ندارند.”
این موضوع تنها مربوط به حزب و قوم خاص نیست. در وزارتی که وزیر آن هزاره باشد، بیشتر کارمندان آن از همین قوم است، وزارت خانه‌یی که آنرا ازبیک رهبری کند، در محیط آن بیشتر لهجه‌ی “شیرین” ازبیکی را می‌شنوید. اداره‌یی که در راس آن پشتون باشد هم کمتر کارمندان دیگر اقوام در آن دیده می‌شود.
این موضوع باید اصلاح شود. کارمندان باید بر اساس رقابت و شایستگی مقرر شوند؛ اما وقتی موضوعی به بحران مبدل می‌شود که به منافع ملی کشور آسیب برساند.

وقتی حزبی اکثریت کارمندان یک سفارت‌ خانه را تشکیل می‌دهد و علیه منافع ملی فعالیت می‌کنند، بحران است. ولایتی که از سوی یک حزب رهبری شود و به اقتصاد عمومی ضربه بزند، بحران است و باید جلو آن گرفته شود.

دولت افغانستان اگر بخواهد ملی باشد و همه از بیت‌المال سهم مساوی ببرند، باید به این نابسامانی‌ها و خودسری‌ها پایان بدهد. افغانستان کشوری است که به شدت نیاز به رشد اقتصادی، امنیت و رنگارنگی قومی نیاز دارد. افغانستان را همه‌ی اقوام در همه‌ی سطوح با شایستگی‌های علمی و کدری می‌تواند به سر منزل مقصود برساند. نه بی‌سوادانی که تنها از آدرس یک حزب به بلندترین پُست‌ها تعیین می‌شوند.
کسانی که فریاد ملت و خدمت‌گذاری را سر می‌دهند سر بر گریبان کنند و تلاش کنند به منافع ملی و بیت‌المال ملت آسیب نرسانند. قدرت‌های حزبی آهسته آهسته کاسته خواهد شد.

روزنامه سرخط