هسې یوه خبره مې کوله………/ خوشال خلیل

کله به هم چې د نړیوالو په موجودیت کې له پاکستاني مقاماتو څخه وغوښتل شو چې طالبان سولې او خبرو ته حاضر کړئ، نو پاکستان به ویل، موږ د کویټې شورا، قطر دفتر او نور مشران چې له افغانستانه بهر دي مذاکراتو ته حاضرولی شو، خو د طالبانو سیمه‌ییز قوماندانان او چارواکي چې عملا مخامخ جګړه پر مخ وړي، سولې او خبرو ته نشو حاضرولی، ځکه هغوی باندې کنترول سخت دی او هغوی جنګ نه بندوي او نه هم د کویټې شورا او نورو طالب مشرانو خبره مني.
خو درې ورځني اوربند د پاکستان دا ادعا غلطه ثابته کړه، د اوربند پر مهال د طالبانو سیمه ییز قوماندانان ښارونو ته راغلل او تر بل هر چا سولې ته تږي ښکاريدل، عکسونه یې وویستل او ملي وسله والو ځواکونو ته یې غاړي ورکړې، خو چې کله ورته له بهره امر وشو چې اوربند ختم، بېرته خپلو سنګرونو ته ستانه شول. اوس معلومه شوه چې د طالبانو عادي افراد او سیمه ییز قومندانان سوله غواړي، ستونزه یې مشرانو کې ده چې د جنګ له لارې پریمانه پیسې ور روانې دي، بچیان یې په قطر او پاکستان کې سبقونه وايي، تجارتونه کوي، خو عادي طالبان هسې وژل کېږي، ځکه خو عادي طالبان سولې ته زیات لیواله ښکاري، دوی ته د جنګ او د خپل همسنګر د مرګ درد او د خپلې کلي د ورانېدو درد معلوم دی.
که طالبانو دا اوربند نه وای کړای او جنګ یې هماغسې جاري ساتلی وای، بیا نه خلکو ګیله کوله او نه یې سیمه ییزو قومندانانو، اوس چې خلکو او طالب وسله والو د درې ورځني اوربند مزه وڅکله که بیا دوی ته د جنګ امر کېږي، اول خو به په هغه پخوانۍ جذبه ورته جنګ سخت وي او که دوام هم ورکړي، دې سره به طالبان د خلکو په اذهانو کې تر پخوا زیات تجرید او ورټل شي. درې ورځو کې عامه افکار په مطلق اکثریت سره د سولې په ګټه و، د اوربند خلاف د وړو حلقو او هغو کسانو چې جنګ کې یې ګټه ده، نور داسې څوک پیدا نشول چې ووايي دا جنګ دې روان وي.