دولت افغانستان مسلتزم است تا صلح و آرامش را حاکم سازد

تأمین صلح در کشور همان گونه که پیچیدگی های سیاسی خود را دارد ، نیازمند تلاش های جدی برای رفع این پیچیدگی ها از سوی حکومت نیز است. زیرا از چند دهه بدین سو عامل مهم که مانع بزرگ برای تامین صلح بوده است عدم مدیریت واحد و سنجش درست در این پروسه میباشد. اما از سال ۲۰۱۴ به این طرف دیده میشود که پروسه صلح افغانستان مطابق به نقشه راه درست در مسیر درست خود در حال حرکت است. جدیت و اراده حکومت افغانستان به رهبری اشرف غنی از سال ۲۰۱۴ الی اکنون توانسته است در ابعاد مختلف زمینه توانمندی این پروسه را مهیا کند. شکل گیری اجماع داخلی جریان های سیاسی در هماهنگی با حکومت و پشتبانی مردم از این پروسه و همینطور شکل گیری اجماع جهانی و همکاری قدرت های بزرگ برای تأمین صلح در کشور توانسته است دو مورد مهم را حد اقل برجسته و نتیجه قابل لمس از آن را بدست مردم بدهد.

نخستین مورد پیوستن حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار به پروسه صلح آن هم با قبول نمودن قانون اساسی و سایر دستاورد های ۱۸ ساله دولت افغانستان است و مورد دوم آن کشانیدن طالبان به میز مذاکره و عقد توافق صلح گروه طالبان به ایالات متحده آمریکا میباشد که بدون در نظر داشت نقشه راه صلح حکومت افغانستان و انجام لابی گری های حکومت افغانستان غیر قابل نتیجه بود بناءً اگر مکث بر اراده حکومت برای تامین صلح در کشور انداخته شود، دیده خواهد شد که موارد زیاد را حکومت روی دست داشته است تا به عنوان ابزار برای تامین صلح از آن در موقع مناسب استفاده صورت بگیرد، شکل گیری گفتمان ها، گردهمایی ها ، حمایت های علمای دینی و جریان های سیاسی و همکاری های کشور های منطقه و قدرت های بزرگ جهانی و جامعه جهانی در این پروسه از موارد است که یا حکومت به گونه مستقیم برای شکل گیری آن دست به اقدام زده است و یا در ایجاد چنین زمینه تلاش ورزیده است روی این دلیل گفته میتوانیم که حکومت در دو بعد داخلی و خارجی اراده سیاسی و اولویت دادن به منافع ملی را برای تامین صلح تعقیب کرده است.

در بعد داخلی حکومت تلاش ورزیده است تا اراده خود را مبتنی بر این نظریه استوار نگاه دارد که جنگ راه حل نیست و راه درست راه های مذاکره و گفتگو بالای موارد مناقشه بر انگیز است به همین دلیل حکومت بارها با وجود که از توانایی نظامی بهتر نسبت به طالبان برخوردار است به آتش بس تاکید داشته است و حتی در موارد آتش بس یک طرفه را تطبیق کرده است تا اراده و نیت نیک خود را برای تامین صلح نشان بدهد زیرا تا زمانی که آتش بس صورت نگیرد و جنگ ادامه داشته باشد زمینه های به تفاهم رسیدن کمتر وجود دارد.

سیاست صلح جویانه حکومت حتی بعد از عقد توافق میان ایالات متحده آمریکا با گروه طالبان نیز دیده میشود و آن این که حکومت نه تنها که نیرو های دفاعی کشور را در حالت دفاعی قرار میدهد که دستور رهایی ۵ هزار زندانی طالبان را مطابق به توافق نامه میان گروه طالبان و آمریکا نیز میدهد و تا کنون در حدود ۱۹۰۰ تن از سربازان طالبان از زندانهای افغانستان رها شده اند.

در بعد خارجی حکومت تلاش کرده است تا منافع و سیاست خارجی  کشور های منطقه و قدرت های بزرگ را در افغانستان دچار تردید کند زیرا در گذشته اعتقاد کشور های منطقه و جهان این بود که افغانستان به عنوان میدان جنگ های استخباراتی و زد و بند های سیاسی میتواند زمینه تحقق استراتیژی های سیاست خارجی این کشور ها را مهیا کند اما تلاش های حکومت زمینه بازنگری چنین سیاست را برای کشور های منطقه و جهان مهیا نمود. اکنون بر خلاف گذشته کشور های منطقه و جهان حتی ظاهراً پاکستان تلاش میکند تا این پروسه بتواند به نتیجه درست برسد تا زمینه های همکاری های اقتصادی و سیاسی بهتر با افغانستان بدست آورده شود و افغانستان بتواند مرکز برای جلوگیری از تشنج های سیاسی و همکاری های اقتصادی کشور های منطقه و جهان تبدیل شود.

با توجه به تمام اقدامات حکومت در پروسه صلح دیده میشود که این پروسه با وجود کمی و کاستی هایش در مسیر درست در حال حرکت است و مصداق آن به حرف آوردن گروه طالبان و اخیراً وادار نمودن این گروه به آتش بس در سه روز عید و استقبال این گروه از نقشه راه صلح حکومت افغانستان با رهایی ۹۰۰ زندانی این گروه در روز عید سید فطر از جانب حکومت است.آنچه در بالا گفته شد در این مورد هیچ شکی باقی نمی ماند که حکومت برای آوردن صلح اراده ندارد بلکه برعکس برنامه های که حکومت روی دست گرفته است یک به یک در حال تحقق و نیتجه آن در دسترس مردم قرار داده شده است و امیدواری های بیشتر در این پروسه از سوی تمامی طرف ها مبنای از اراده حکومت برای آوردن صلح در کشور است.