پاکستان تلاش دارد تا در رهبری طالبان تغییر وارد کند

رهبریت طالبان از موضوعات مهم، عمده و پر پیچ استخباراتی و سیاسی در منطقه محسوب میگردد. طالبان مبارز در سنگر به واسطه رهبرانی سوق اداره میکردند که تاکنون آنها را ندیده اند و هم نمی شناسند.

 از اینجاست که این مقام رهبری به همه کشور های منطقه ارزش راهبردی دارد. رهبریتی که بدون کدام دلیل و برهان بر پیروانش فرمان میراند و آنها خود را محکوم به اجرای آن میدانند، جایگاه مهمی است. این رهبری به خواست هر کشوری عمل کند می تواند منافع ملی و بین المللی آنرا در جهان تا اندازه یی تضمین کند‌.

هرچند اختلافاتی ناشی از چگونگی رهبری و وابستگی این رهبران به کشور های خارجی، در میان گروه های طالبان وجود دارد. گروه های از طالبان به این نظر هستند که چرا رهبران خود در سنگر ها گرم جنگ که جهاد می نامند حضور ندارند و آل و اولاد هایشان در کشور های خارجی مصروف تحصیل و عیاشی استند. اما به هر حال رهبران این گروه در تعیین خط مش کاری شان خیلی تاثیر گذارند و از همین جاست که کشور های منطقه هرکدام رقابت به وابسته سازی یا رهبر گزینی به این گروه استند.

طالبان تا اندازه یی توانستند که در گفتگوهای صلح با افغان ها قدم مثبت گذارند و یک گره از کار پروسه صلح کشور بگشایند. حفظ وضعیت کنونی در افغانستان به نفع کشور هایی است که دوام صلح و استمرار منافع ملی شان را در بحرانی بودن افغانستان می بینند. روی این دلایل تلاش سازمان استخبارات پاکستان برای تغییر در رهبری گروه طالبان جریان دارد.

گفته می شود آی اس آی در همکاری با شورای علمای دینی طالبان پلان دارند تا در رهبری گروه طالبان تغییر بیارند. این عملکرد پاکستان در قبال رهبری طالبان ناشی از پیشرفت های است که در گفتمان ها میان هیئت مذاکره کننده افغانستان با رهبران طالبان آمده است. پاکستان حتما با مختل ساختن نظم رهبریت در سطوح بالای طالبان از یک طرف خواستار از هم پاشاندن نتایج حاصله از گفتگو ها استند و از جانب دیگر می خواهند عناصر وابسته تر خود را جایگزین افراد فعلی کنند، که هیچ راهی برای رسیدن به توافق با افغان ها نداشته باشند.

از سوی دیگر نارسایی های درونی کشور در را به مداخله بیرونی باز میکند، زمانی که نخبه گان سیاسی کشور مصروف زد و بند های داخلی خود می‌شوند امکان آن میسر می‌گردد که از رشد نا متعادل قدرت کشورهای همسایه غافل مانده و در نهایت از بروز جنگ و بی ثباتی در کشور خود جلوگیری نتوانند. شاید به همین دلیل است که دولت‌ها شورشیان داخلی خود را با شدت بسیار زیاد سرکوب می‌کنند. چون می‌دانند که اگر این کار را نکنند زمینه مداخله کشورهای قدرتمند همسایه به سرعت مساعد می گردد. حکومت افغانستان هم باید پاسخ های مشابه در رابطه به گسترش حملات طالبان بر شهر و ولایات کشور بدهد. و در میدان جنگ و یا میز گفتگو حداقل همسان و مناسب به رفتار خودشان با آنها پیش آمد کنند تا طالبان فکر نکنند که حکومت افغانستان بخاطر ضعف هایی که دارد با آنها وارد میز مفاهمه شده است.

کشور های همسایه باید با در نظر گرفتن اصل حسن همجواری و همکاری به دول دیگر، دست افغانستان را در بیرون آمدن از منجلاب تروریسم بگیرند نه آنکه بیشتر بر پیکر نیم جان آن ضربه وارد کنند. پاکستان یا هر کشور دیگر که در صدد نابودی یک دولت باشند ضمن آنکه به این هدف رسیده نمی توانند روی خود را در جامعه جهانی سیاه میکنند‌ زیرا به باور من تحت هر شرایطی که باشد آمدن صلح و حفظ آن به واسطه دولت افغانستان متصور است.