مهم تامین نیازهای دستور دهندگان است نه خواست شهروندان

در ادوار قدیم جنگ و استفاده از اعمال تروریستی و اختناق بیشتر شکل و عامل سیاسی، اقتصادی، پولی و فردی داشت. از تروریزم و اختناق به عنوان ابزار استفاده می‌شد تا از طریق ایجاد ترس و وحشت به رقبای سیاسی و تجارتی غلبه حاصل کرد. به خاطر نیل به این هدف از توطئه‌های فردی و کلان اجتماعی گرفته تا به قتل، غارت و اختطاف رقبا می‌پرداختند. عامل و انگیزه ترور در سابق بیشتر جنبه فردی یا گروهی یا منافع اقتصادی و اجتماعی بوده ولی اکنون تروریزم از یکسو زاده فقر و محرومیت و برداشت غلط از دین و باورهای دینی و از سوی دیگر جهت استخبارات منطقوی و بین المللی بوده که گروه‌های درگیر با استفاده از عدم آگاهی و عقده‌های افراد بخصوص جوانان استفاده می‌کنند.

گروه طالبان هم ازین تیپ مستثنی نیستند. این گروه بارها وابسته گی خودشان را به استخبارات منطقه واضح ساخته اند. این گروه با وجود ادعای مالکیت شصت درصدی خاک افغانستان، به مجرد فراغت از میز گفتگو های صلح چنان عازم پاکستان میشود که گویا بعد از اتمام امری به خانه شان بازگشته باشند. و آنجا به سان خسته گان و عضله ها از سوی حکومت پاکستان به حد کافی مورد ملایمت و خسته نباشید قرار میگیرند.

این درحالیست که هیئت مردمی یا حکومتی از قطر به داخل افغانستان برگشتن و نتیجه پیشرفت ها را در گفتگوهای صلح به مردم و دولت افغانستان گزارش کردند. این پدیده در نخستین نظر نشاندهنده آنست که طالبان ازما نیستند، و ادعای شان بر افغان بودن و دعوایشان برای احقاق حق شهروندی و مشارکت سیاسی باطل بوده است.

هیئت افغانی برای گزارش کارشان به ملت و خانه خود برگشتند، چنانکه طالبان به لانه شان برای شرح دهی امور محوله برگشتند. این نخستین باری نیست که این گروه بسته گی خود را عیان می گرداند. طالبان در این خاک مقدس جای ندارند و از ملت ما نیستند. احتمالاً دلیل بی رحمی و شقاوت بیش از حد شان نیز برخاسته از آنست که خود را در مقابل مردمی میبینند که از خودشان نیست‌. اگر چنانکه معلوم میشود، ریسمان طالبان دور میز گفتگو بر دست پاکستان باشد، پس این آی اس آی است که تصمیم میگیرد و رهبران طالب نام همانند بلندگوها نغمه یی سر میدهند که باداران شان به آن دستور داده باشند. با شروع مذاکرات صلح توقع میرفت که شدت حملات و عملیات این گروه بر مردم بی دفاع و حکومت افغانستان کاهش یابد که عکس آن افزایش یافت و این افزایش باید ناشی از مداخلات و سفارشات بیرونی باشد. پاکستان سالهاست که در چشم جهان خاک میزند و پناهگاهای امن و مهمات جنگی به گروه های مخالف دولت افغانستان بخصوص طالبان مهیا میسازد. طالبان یک خاک دیگر هم به صورتشان پاشیدند و همانند ادعای افغانیت بر دعوای اسلامیت شان نیز خط بطلان کشیدند. این گروه که دائماً داد از دین و اسلامیت میزند و حکومت افغانستان را متهم به غیر اسلامی بودن میکنند، و آن را چشم آویزی برای جنگیدن علیه حکومت مشروع و اسلامی افغانستان ساخته اند، خود آشکارا اوامر خداوند ج را نقض میکنند. خداوند صلح را خیر می داند و این گروه با رسیدن کریسمس گفتگو ها را به تعویق انداخته اند تا به گفته خودشان کفار بتوانند ازاین فرصت استفاده اعظمی برده و لذت ببرند. و مبادا که گفتگوها باعث اخلال خوشگذرانی شان ازین ایام گردد. طالبان به هرچه که ادعا میکنند خود آنرا ظاهراً و باطناً باطل ثابت میکنند، اما بازم ازین موقف شان عقب نمی نشینند و از دعوای شان دست نمی کشند. این وضع نشانگر آنست که این گروه نه بخاطر حق طلبی شان به عنوان افغان، و نه هم بخاطر احساسات و تکالیف دینی شان، به دهشت افگنی و جنگ ادامه میدهند، و یگانه خواست شان از این همه پراکندگی و کشتار مسلمانان بی گناه فقط رسیدن به امیال فاسد خودشان و تامین منافع باداران شان در منطقه میباشد. که درین میان برای مشروعیت بخشیدن خود از نام دین مقدس اسلام و هویت شریف افغان سوء استفاده میکنند و بس